ตอนที่ 4. ลาก่อน
1543 คำ
และเพราะพาฝันเป็นผู้หญิง ทำไมจะมองไม่ออก
มายาปรุงแต่งจริตของตัวเองเพื่อให้คนรอบตัวสนใจ
เนื้อแท้แล้ว ตรงข้ามกับสิ่งที่คนภายนอกเข้าใจแบบสิ้นเชิง
“ว่าแต่...น้องแกจะปิดบังตัวเองไว้จากสายตาหมอนั่นได้อีกนานแค่ไหนนะ?”
เมษายิ้มกร่อยๆ เรื่องนี้เธอเป็นแค่คนวงนอก ไม่ควรเข้าไปยุ่มย่าม เพราะทันทีที่ปกป้องจับได้ เมษาคงไม่แคล้วกลายเป็นกระโถนให้มายาโยนความไม่พอใจใส่
หลายครั้งที่มายาฟาดงวงฟาดงาใส่เธอ
แถมพ่อกับแม่ก็คอยถือหาง เมษษเลยพยายามเก็บปาก และอยู่ให้นิ่งที่สุด
“ฉันไม่ได้อคตินะแก น้องสาวแกน่ะ ปิดหมอนั่นได้นานขนาดนี้ก็เพราะแกนั่นแหละเมษา” พาฝันเดินกลับมาพร้อมกับตลับยา “หันหลังมา ฉันจะทายาให้ คืนนี้กลับไป จัดการพ่นยาฆ่าแมลงด้วยนะ แกน่ะ โตแล้วดูแลตัวเองดีๆ สิ อย่าคิดว่าไม่มีคนรักแกสิ ฉันนี่ไง ฉันยืนอยู่ตรงนี้และรักแกที่สุด” เสียงพาฝันบ่นงึมงำ เมษาน้ำตารื้น เธอเงยหน้าสูดลมหายใจแรงๆ เพื่อสกัดบ่อน้ำตาไม่ให้ทะลักล้นออกมา ประจานความอ่อนแอของตัวเอง
“แล้วท่าทางอ่อนแอแบบนี้น่ะ ให้คนอื่นเห็นบ้างก็ได้ เขาจะได้รู้ว่าแกไม่ได้เข้มแข็งจนไม่ต้องการคนปกป้องหรอก”
“พอแล้ว ฉันรู้แล้ว เลิกบ่นเถอะ แกรู้ไหมฝัน ยิ่งบ่น แกก็ยิ่งแก่” เมษาท้วง
“มีใครไม่แก่บ้างยะ?” พาฝันย้อนถาม
เมษาฝืนยิ้ม “ฉันยอมแพ้ เสร็จแล้วใช่มั้ย ฉันไปทำงานดีกว่า”
อาชีพของเธอมีเกียรติแต่เหนื่อย งานยุ่งแทบไม่มีเวลาส่วนตัว
“เมษา อย่าลืมนะแกยังมีฉัน” พาฝันย้ำอีกครั้งก่อนเมษาจะเดินออกไป
“ฉันรู้ ฉันก็มีแค่แกนั่นแหละ” เมษากล้ำกลืนน้ำตา
สักวันเธอจะบอกพาฝันทุกเรื่อง
แต่วันนี้เธอยังไม่พร้อม...
ปกป้องนั่งเหม่อจนไม่รู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่แค่คนเดียวในห้องทำงาน มีใครบางคนกำลังตั้งหน้าตั้งตามองเขาอยู่ จังหวะที่ปกป้องยกมือคลึงข้างขมับ ชายผู้นั้นเลยอดถามไม่ได้
“ท่าทางคุณ ไม่เหมือนคนที่กำลังจะกลายเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในชีวิตเลยนะ”
ปกป้องหมุนเก้าอี้กลับมาที่เดิม เขาส่งยิ้มให้ “กลับมาเมื่อไหร่ครับ อังเดร?”
อังเดรยิ้ม เขาเดินเอาเอกสารไปวางตรงหน้าชายผู้เป็นเจ้าของห้อง และเจ้านายของเขา
“กลับมาได้พักใหญ่แล้วครับ ว่าแต่...งานมีปัญหาเหรอ ท่าทางคุณดูไม่ดีเลย”
ริ้วรอยบางอย่างในแววตาของปกป้องบอกแบบนั้น
ปกป้องสูดลมหายใจลึกๆ ส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ใช่เรื่องงานหรอก ผมน่าจะจัดการได้” มันเป็นปัญหากวนใจที่หากพูดกันตรงๆ ปกป้องก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานั่นแบบไหนเลยด้วยซ้ำ เขาไม่เข้าใจตัวเองนัก เขาสร้างเรื่องนั่นขึ้นมาเพราะอะไรกันแน่
ผู้หญิงคนนั้นควรเป็นคนต้องห้าม
เขาไม่ควรแม้แต่จะคิดเกินเลยกับเธอ แต่เขาทำลงไปแล้ว เขาไม่ได้ทำแค่แตะต้องเธอ เขาถลำลึกมากไปกว่านั้น และไม่สามารถหาข้อแก้ตัวได้เลย
ปกป้องคิดอะไรไม่ออก...เขาเผ่นออกมาจากที่แห่งนั้นทันที...ที่รู้สึกตัว
แต่มันก็สายเกินไปแล้ว...
ตอนที่ 5. ข้อตกลงที่น่าอดสู
เมษาพยายามเก็บตัวเงียบ และอยู่ห่างจากคนเหล่านั้นให้มากที่สุด บิดา มารดาของเธอรวมทั้งมายาที่กำลังตื่นเต้นกับงานวิวาห์ของเธอ ก็แทบจะลืมไปเลยว่ายังมีอีกคนที่เป็นสมาชิกในครอบครัว
มาลีรับหน้าที่เชิญแขกเหรื่อ บรรดาญาติสนิทต่างร่วมแสดงความยินดี ทันทีที่รู้ว่าเจ้าบ่าวคือใคร
บิดาที่หน้าใหญ่พอกับมารดาเธอ กำลังหน้าบานเพราะเงินก้อนใหญ่ที่ปกป้องมอบให้ไว้สำหรับการใช้จ่ายเรื่องงานวิวาห์ และการตกแต่งบ้านที่เครื่องเรือนต้องซื้อใหม่ทั้งหมด จำนวนเงินที่เพิ่มขึ้นในบัญชีทำให้ภาคยิ้มได้ทั้งวัน
ส่วนมายาก็เข้าครอสเจ้าสาว เธอใช้เวลาเป็นวันๆ ในการอาบน้ำแร่ แช่น้ำนม เตรียมตัวจะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในปีนั้น
“คุณน่ะ แวะไปดูยัยเมษบ้าฃหรือเปล่า?” ภาคมีแก่ใจถาม
บุตรสาวคนโตที่ไม่เคยโผล่หน้ามาที่บ้านหลังใหม่เลย นับตั้งแต่วันที่เขาและภรรยาย้ายออกมา
“ยัยเมน่ะโตแล้วนะคุณ อายุมากกว่ายัยหยาตั้งหลายปี จะห่วงทำไมนักหะ!!” มาลีชักสายตากลับมาจากจอทีวี พลางตวาดสามีเสียงขุ่น
“ยัยเมเป็นลูกสาวของเราเหมือนกันนะ” ภาคท้วง
“คุณพ่อคะ ไม่ต้องห่วงพี่เมหรอกค่ะ พี่เมเขาอยู่ที่นี่อีกไม่นานแล้ว” มายาพูดแทรกขึ้นมา
ภาคกับมาลีหันไปมองบุตรสาวคนเล็ก พร้อมกับถามพร้อมกัน
“พี่สาวแกจะไปไหนเหรอยัยหยา?”
“พี่เมไม่ได้บอกพ่อกับแม่เหรอคะ พี่เมจะย้ายไปที่...” มายาตอบ พร้อมกับยิ้มกริ่ม
“พี่แกต้องประสาทกลับแน่ๆ จะย้ายทั้งที ทำไมถึงเลือกที่กันดานแบบนั้นนะ” มาลีบ่นอุบทันทีที่ฟังบุตรสาวคนเล็กพูดจบ
“นั่นสิ พี่แกนี่ ฉลาดเสียเปล่า” ภาคพูดผสมโรง
เมษาเป็นคนที่เดาความคิดได้ยากที่สุด นับตั้งแต่โต และเริ่มมีความคิดเป็นของตัวเอง แรกๆ ก็ดีใจที่บุตรสาวสอบติดในมหาวิทยาลัยที่คนทั้งประเทศปรารถนา อยากเข้าไปศึกษาต่อที่นั่น ในตอนนั้นครอบครัวของภาคก็ไม่ได้ดีนัก เขาบ่นทันทีที่บุตรสาวบอกเรื่องน่ายินดีให้ฟัง
“มันต้องใช้เงินเยอะ ฉันไม่มีปัญญาส่งแกเรียนหรอก น้องแกก็ยังเด็กด้วย”
เมษาไม่ได้ท้วง ไม่ได้ต่อต้าน เมษาเลือกเรียนที่นั่น เธอรับค่าใช้จ่ายระหว่างเรียน เท่าที่ภาคและมาลีเจียดให้ นอกเหนือจากนั้นเมษาหาเอาเอง
ภาคมารู้ทีหลัง เมษาทำงานพาร์ทไทม์ทุกอย่างเพื่อหาค่าใช้จ่ายให้กับตัวเอง เธอไม่เคยปริปากให้บิดา มารดาลำบากใจ ทั้งที่หากเมษาพูดขึ้นมา ภาคก็ไม่มีข้ออ้าง
ในเมื่อเขาส่งมายาเรียนวิทยาลัย’ เอกชนได้ แล้วทำไมบุตรสาวที่สอบติดคณะแพทย์ เขาถึงอ้างท่านั้นท่านี้
“ว่างๆ ก็ไปดูยัยเมหน่อยแล้วกัน เพื่อจะขาดเหลือ ยังไงยัยเมก็เป็นลูกของเรานะ” ภาคตัดบท
แต่มาลีไม่ได้ทำตาม เธอยุ่งเรื่องงานวิวาห์จนลืมเรื่องที่สามีสั่งไปเสียสนิท
ปกป้องนั่งไม่ติด แทนที่เขาจะรู้สึกสบายใจเพราะไม่มีปฏิกิริยาอะไรจากเมษาเลย เรื่องของเขากับเธอเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง คลื่นลูกใหญ่โถมใส่ชายฝั่งและหอบทุกอย่างกลับลงไปในทะเล ไม่เหลือร่องรอยให้เกิดความกังวล
แต่กลับไม่เป็นแบบนั้นสิ
เพราะปกป้องรู้ดี เขาควรกลัวอะไร?
เขาเป็นผู้ชาย และเมษาเป็นผู้หญิง
เขากับเธอทำเรื่องที่ผู้ใหญ่สองคนทำร่วมกัน และมันอาจเกิดผลลัพธ์ที่น่าตกใจในอนาคต
ปกป้องไม่ได้เป็นหมัน และเขาแน่ใจ เมษาก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้
“เห้อ!!” เสียงถอนใจตรึงปลายเท้าคนที่เดินเข้ามา
อังเดรขมวดคิ้ว สองอาทิตย์ที่ผ่านมา สีหน้าปกป้องดูหมกมุ่นพิกล ชายตรงหน้ากำลังกังวลเรื่องงานวิวาห์ของเขาหรือไม่ อังเดรรู้ดี ปกป้องไม่เคยสะดุดรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน เขาเป็นชายหนุ่มที่เพียบพร้อม ไม่มีข้อตำหนิที่ทำให้ผู้หญิงปฏิเสธ
ปกป้องครองตัวมาอย่างดี ไม่มีรอยตำหนิภายนอกให้คนรอบตัวจับได้ เขาซ่อนความปรารถนาล้ำลึกไว้จากสายตาทุกคน เป็นเรื่องลับๆ ที่ผู้ชายด้วยกันถึงจะรู้
“คุณถอนใจเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ ค้างอยู่ในใจเลยนะ”
ปกป้องพยักหน้าหงึกหงัก อังเดรคือเพื่อน คือผู้ร่วมงานที่รู้ใจเขาไปหมด
“นิดหน่อย ผมคิดว่าตัวเองเอาอยู่” ปกป้องพึมพำบอก
อังเดรส่ายหน้า...
“ท่าทางคุณไม่ได้บอกแบบนั้นนะ”
“จะว่าแบบนั้นก็ถูก คุณละ จะแก้ปัญหานี้ยังไง หากเกิดขึ้นกับคุณ?” ปกป้องถามกลับ
“ปัญหาแบบไหนละ ปัญหาอะไรที่ทำให้อัจฉริยะอย่างคุณถึงกับคิดไม่ตก” อังเดรถาม ตั้งแต่ขึ้นแท่นทำงานแทนทางบ้านเต็มตัว ไม่มีปัญหาชนิดไหนที่ปกป้องแก้ไม่ได้ แล้วปัญหาแบบไหนนะที่ทำให้เขาคิดไม่ตก
ปกป้องยิ้มกร่อยๆ ผู้หญิงแบบเมษาเดาใจไม่ได้เลย
“เรื่องผู้หญิง” ปกป้องเปรย
“ไม่ใช่ว่าที่ภรรยาคุณใช่ไหม?” อังเดรถามต่อ
“อืม...” ปกป้องพยักหน้า
“มีรายละเอียดไหมครับ บางทีผมอาจจะช่วยคุณได้” ปัญหาส่วนใหญ่ที่เจ้าตัวแก้ไม่ตก มันอาจเพราะอยู่ใกล้เกินไป เหมือนเส้นผมบังภูเขา ต้องอาศัยคนนอกชี้ทางสว่างให้
- ผู้เขียน
