ฟาเรียมองหน้าพี่ชายอยู่ครู่หนึ่งก็เข้าใจความหมาย พี่ชายคงอยากจะคุยส่วนตัวกับมุกระวี ฟาเรียหันไปยิ้มให้กับมุกระวี “เดี๋ยวฉันไปเตรียมขนมก่อนนะคะ แล้วเราค่อยมาคุยกันต่อ”
“ได้ค่ะ” มุกระวีตอบรับ เธอรู้สึกชอบความสดใสน่ารักของฟาเรีย พออีกฝ่ายเดินจากไปไกลแล้วก็หันมาทางคนที่จะช่วยให้เธอเดินทางกลับบ้านได้ “คุณดานิชคะ ขอบคุณที่ช่วยฉันและให้ที่พักพิงนะคะ แต่ฉันมีเรื่องรบกวนอีกเรื่อง ฉันอยากกลับเมืองไทยค่ะ คุณช่วยฉันได้ไหมคะ”
“ใจเย็นก่อนครับ เราจะยืนคุยกันตรงนี้หรือครับ” ดานิชถามขำๆ แล้วไม่รอคำตอบ “ผมว่าเราไปคุยกันที่ห้องรับแขกตรงโน้นดีกว่าครับ” เขาชี้มือไป พลางเดินนำหน้า
ห้องรับแขกที่มุกระวีเห็นตรงหน้ามีขนาดใหญ่กว่าห้องนอนที่คอนโดฯ สักสามเท่า โซฟาผ้ากำมะหยี่สีแดงสด รับกับโคมไฟระย้าสีทองอร่าม ส่องให้ทั่วทั้งห้องดูสว่าง มลังเมลือง
ดานิชผายมือให้เธอนั่งก่อนแล้วเขาถึงนั่งลง
“คุณต้องการกลับเมืองไทยใช่
