ไม่จำเป็นต้องสงสาร
1630 คำ
ปัง!!
“กรี๊ดดด!!”
โจเซฟลั่นกระสุนใส่มัดไหมทันที กระสุนเฉียดหัวเธอไม่ถึงคืบ มัดไหมได้แต่เก็บความกลัว และเคียดแค้นไว้ในใจ เขามันคนเลวคนใจร้าย เขามันไม่ใช่คน เพราะเขาไม่เห็นใจใคร เขามันสัตว์ป่าที่พร้อมจะเข่นฆ่าเธอ
ร่างกายของหญิงสาวสั่นเทาเพราะเธอสะอื้นร่ำไห้ เธอทั้งโกรธทั้งกลัว แม้จะกลัวมากแค่ไหน อยากจะไปให้พ้นมากเท่าไร เธอก็ไม่มีแรงลุกขึ้น เธอได้แต่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง พร้อมขดตัวซุกหน้ากับหมอน
“ฮึก... ฮือ ๆ”
“ถึงกับตัวสั่นเลยเหรอ เมื่อกี้แค่ลองปืน หึ!!” โจเซฟเอ่ยเสียงเย็นเฉียบ พร้อมกับเล็งปืนไปที่ร่างของหญิงสาวอีกครั้ง แต่มัดไหมไม่ดีดดิ้นหรืออ้อนวอนเขา หญิงสาวกลับร้องไห้อยู่บนเตียง เธอรู้สึกหมดหวัง เพราะพยายามเท่าไหร่ ก็ไม่รอดพ้นอยู่ดี
“ฮึก... ฮือ ๆ”
“ไม่ต้องกลัว ตายไปก็ไม่ต้องกลัวอะไรเเล้ว”
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูอยู่ด้านขึ้น โจเซฟขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะดึงผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนร่างเอาไว้หลวม ๆ แล้วเดินไปเปิดประตู
“มีอะไร?” โจเซฟเอ่ยถามอย่างหงุดหงิดกับลูโซ่ พร้อมกระชับผ้าเช็ดให้แน่นขึ้น เพราะผ้าเช็ดตัวของเขาอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่
“เสี่ยตู่มาครับนาย”
“แล้วไง กูยังเคลียร์กับน้องคนขี้โกงไม่จบ”
“เสี่ยเขาต้องการคุยเรื่องของล็อตใหญ่ด้วย นายจะเอายังไง”
“ก็ไม่เอาไง”
“แล้วของ40ถุงที่เราต้องให้เสี่ยตู่ นายจะว่าไงครับ ถ้าเราเอาของ ๆ เราให้ก่อน เราขาดทุนยับเยินเลยครับนาย แม้ว่าหัวเชื้อนั้น ถึงเราจะผลิตเองที่เกาะก็ตาม”
“มันไม่ใช่สิ่งที่กูต้องชดใช้ให้มัน”
“แต่เสี่ยตู่ต้องการของ”
“แล้วยังไง จะให้ไปตามเอากลับมาจากไหนล่ะ รู้ว่าขาดทุนแต่จะให้ทำยังไง กูผิดเองที่ไว้ใจไอ้ภัทร เพราะมันไปรับของมาให้เราหลายปี”
ภัทรเป็นคนที่รับของมาจากท่าเรืออีกทอดหนึ่ง เมื่อก่อนเขาก็ให้ลูกน้องทำ แต่เมื่อภัทรมาของานทำ เขาเลยให้รับของจากท่าเรือมาส่งแค่นั้น ภัทรไม่เคยไปที่เกาะแห่งนั้น มีหน้าที่แค่รับของมา
และไม่ใช่แค่ภัทรคนเดียวที่ทำงานนี้ ลูกน้องเขาก็ทำเหมือนกัน เห็นว่าเดือดร้อนเลยช่วย แต่ไม่คิดว่ามันจะกล้าทรยศเขาแบบนี้
“แล้ว...”
“และกูไม่จำเป็นต้องเอาของ ๆ เราให้ไอ้ตู่ด้วย ของที่เกาะไข่มุกก็ใช่ว่าจะผลิตทัน กูไม่ให้ลูกน้องที่นั่นส่งมาอีกแน่ เพราะที่ส่งมามันพอดีแล้ว จะมาผิดพลาดก็แค่คนที่เราให้ไปเอามาให้”
“ผมรู้ว่านายคิดอะไรอยู่ ผมว่านายไปเคลียร์กับเสี่ยตู่เอง เรื่องของผมว่าเราเคลียร์กันก่อนจะดีกว่า”
“เดี๋ยวกูไปเคลียร์เอง มึงล็อคประตูอย่าให้มันออกมาได้ กูจะไปใส่เสื้อผ้าก่อน” โจเซฟเอ่ยพร้อมกับปรายตามองร่างที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียง เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้น
มัดไหมค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นจากเตียงด้วยความยากลำบาก เธอพยายามก้าวขาลงจากเตียง ขาของเธอมันสั่นไปหมด น้ำขาวขุ่นผสมกับเลือดไหลลงมาตามเรียวขา เธอใช้มือกุมท้องเอาไว้เพราะตอนนี้มันเจ็บไปหมดช่องท้อง
“ฮึก! ฮื่อ” ความเจ็บปวดถูกกลั่นกรองเป็นหยาดน้ำตาเม็ดใสๆไหลริน ราวกับเม็ดฝนโปรยปราย ความเจ็บปวดที่เธอได้รับตอนนี้ไม่ต่างจากตาย เพราะศักดิ์ศรีความเป็นคนถูกเหยียบย่ำจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว เธอพาร่างอันบอบช้ำของเธอไปหาเสื้อเชิ้ตตัวเก่าๆ ฝุ่นเกาะเกรอะกรังเพราะน่าจะไม่ได้ใช้งานมานาน
เธอใช้มือสั่นเทาหยิบเสื้อเชิ้ตตัวนั้นมาใส่ เพื่อปกปิดร่างกายเปลือยเปล่า ถึงจะตายก็ขอตายแบบมีอาภรณ์ปิดบังกายก็ยังดี
“ฮื่อๆ... พี่ภัทร พี่มาทำเรื่องบ้าอะไรกับพวกคนเลวพวกนี้ ฮื่อ ๆ ตอนนี้พี่จะเป็นยังไงบ้าง ฮื่อ ๆ” เธอร้องไห้ พร้อมกับขดตัวร้องไห้อยู่ข้างตู้ ถ้าไม่มีเรื่องบ้าบอนี้ เธอคงใช้ชีวิตปกติ ไม่ต้องมาเจอเรื่องราวแย่ ๆ แบบนี้
“ว่าไงเสี่ยตู่ โจเซฟเอ่ยถามพร้อมกับกอดอกมองเสี่ยตู่ ที่นั่งจิบไวน์อยู่ตรงโซฟาอย่างอารมณ์ดี โจเซฟเป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อนเลย เพราะเขาไม่ชอบที่จะทำอะไรยืดเยื้อ เขาหย่อนกายนั่งลงโซฟาตรงข้ามเสี่ยตู่ทันที
“ผมไม่ว่าไง จะมาคุยเรื่องของล็อตใหญ่ และของอีก40 ถุง มันคือหัวเชื้อชั้นดี ผลิตยาP หัวเชื้อในถุงพวกนั้น ผลิตได้ไม่รู้กี่สิบล้านเม็ด”
“แล้วถ้ากูจะบอกว่า.....” เขาเว้นวรรค แล้วหยิบบุหรี่ราคาแพงมาสูบ พร้อมกับพ่นควันขาวคลุ้ง ไม่ยี่หระกับสายตาเสี่ยแก่ ๆ ที่จ้องหน้าเขาอยู่
“ว่าอะไร!!” เสี่ยตู่ชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อได้เห็นท่าทางของมาเฟียรุ่นลูก เขาไม่เคยชอบโจเซฟเลยสักนิด ที่ยังเสแสร้งทำดีเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น และมาเฟียรุ่นลูกของเขาเองก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าเขาเช่นกัน เสี่ยตู่รู้ดีว่าถ้าเกิดพลาดพลั้งไป หรือทรยศหักหลัง ต้องโดนมาเฟียหนุ่มเล่นงานปางตายแน่นอน
“มีคนโกงของ”
“มีคนโกง แต่ผมจ่ายเงินไปแล้วนะ แล้วจำนวนเงินมันมากมายมหาศาล เพื่อซื้อหัวเชื้อไปผลิตยาP ถ้าคุณไม่หามาให้ ผมเองก็ไม่ไว้หน้านายเหมือนกัน”
“มึงคิดว่ากูกลัวคำขู่มึงเหรอ!!” โจเซฟหรี่ตามองชายสูงอายุด้วยแววตาดุดัน
“แล้วความเสียหายครั้งนี้ใครจะรับผิดชอบ” เสี่ยตู่เอ่ยพร้อมกับจ้องมาเฟียหนุ่ม เอาจริง ๆ แค่ได้เห็นโจเซฟพูดแบบนี้เขาก็ไม่กล้างัดข้อแล้ว เพราะครอบครัวของโจเซฟ เป็นมาเฟียทั้งบ้าน ถ้างัดข้อด้วยมีแต่เขาที่บรรลัย ถึงจะอยากฟาดฟันคนตรงหน้ามากเท่าไหร่ เขาก็ไม่เสี่ยงอยู่ดี
“แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่กูที่ต้องรับผิดชอบแน่นอน” โจเซฟเอ่ยเสียงพร้อมกับตวัดสายตาคม จ้องมองเสี่ยตู่ ก่อนจะอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง
“ผมต้องการเจอหน้าคนทรยศ คน ๆ นั้นมันอยู่ไหน”
“เอาเป็นว่ากูยกมึงให้มัน ผู้หญิงคนนี้สวย คงถูกใจมึงแน่นอน”
“ถ้าจะบอกว่าผมไม่ต้องการ ผมจะได้เงินผมคืนไหม”
“กูยังยืนยันคำเก่าว่าไม่...” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับกระดกไวน์เข้าปาก ส่วนมืออีกข้างถือบุหรี่อยู่ เขาอาจจะเป็นคนใจร้ายคนเลว แต่เขาไม่มีความจำเป็นต้องสงสารใคร
“ผมเลือกอะไรได้บ้าง มีให้เลือกบ้างไหม”
“มีให้เลือก”
“อะไร”
“ระหว่างเอากับไม่เอาแค่นั้น เพราะถ้าไม่เอา กูก็ฆ่ามันตายอยู่ดี”
“งั้นตกลง ผมจะเอาผู้หญิงคนนั้นไป”
“หึ” โจเซฟหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วทิ้งบุหรี่ลงพื้น พร้อมกับใช้เท้าขยี้มันอย่างไม่ไยดี
โจเซฟเปิดประตูเข้าไปในห้อง พร้อมกับกวาดสายตาคม มองหาร่างบางของมัดไหม เขากระตุกยิ้มที่มุมปากทันที เมื่อเห็นเธอหลบเขาอยู่ที่ข้างมุมตู้ เขาเข้าไปแล้วกระชากร่างบางเหวี่ยงมาที่พื้นกลางห้อง
“กรี๊ดด!!! ฮึก!! ไอ้คนเลว ฮื่อ ๆ”
“เลวเหรอ กูยอมรับ อย่าลืมนะว่าคนเลวแบบกู เอามึงบนเตียงนั้น กูจะบอกว่ามึงต้องไปอยู่กับเสี่ยตู่ ตอนนี้กูไม่ฆ่ามึงแล้ว ไปอยู่กับพ่อค้ายา เขาจะเอามึงไปทำอะไรจากนี้ก็แล้วแต่เขา”
“ฆ่าฉันให้ตายสาสมหัวใจแกเถอะ ไอ้สารเลว! ฮึก ๆ ฮื่อ ๆ” เธอปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้น พร้อมกับมองหน้าเขาด้วยแววตาสั่นระริก เขาจ้องหน้าเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย จนยากที่จะคาดเดาความคิดของเขาตอนนี้
“มึงต้องไปอยู่กับเสี่ยตู่ เพราะพี่มึงโกงของกู กูยกมึงแทนของที่พี่มึงโกงไป”
“ไม่ ฆ่าฉันได้โปรดฆ่าฉันให้ตาย ฉันไม่ยอมไปอยู่กับพ่อค้ายานรกนั้น ฮื่อ ๆ ถ้าไม่ปล่อยก็ฆ่าฉันซะ”
“เอาตัวมันไปให้เสี่ยตู่ลู่โซ่”เขาเอ่ยเสียงเข้มพร้อมกับหยิบบุหรี่มาสูบ ก่อนจะพ่นควันขาวลอยคลุ้ง
“นายสูบบุหรี่บ่อยเกินไปแล้วนะครับ”
“เสือก!” เขาเอ่ยเสียงห้วนจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ขอโทษครับนาย”
“รีบเอาไป” เขาเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับอัดควันบุหรี่เข้าปอดอย่างไม่ทุกข์ร้อนกับหลาย ๆ สิ่งที่เกิดขึ้น ถึงจะเป็นคนแรกของเธอ เขาไม่จำเป็นต้องสงสารเธอ เขามองลู่โซ่ที่เข้ามากระชากร่างบาง แต่มัดไหมกอดขาของเขาเอาไว้ โจเซฟสะบัดขาจนหลุดพ้นการจับกุมทันที
“ไม่ ๆ กรี๊ดด!!!ไอ้ชั่ว”
เขามองร่างบางที่ถูกลากออกไปจากห้อง เขาไม่รู้สึกสงสารเลยสักนิด เขากวาดสายตามองไปทั่วห้อง เสื้อผ้าของเธอที่ถูกฉีกจนขาดวิ่น เกลื่อนพื้น คราบเลือดสีสดที่เปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอน เพราะถูกเขาย่ำยีพรหมจรรย์ ถึงเขาจะเป็นคนแรกของเธอ เขาไม่จำเป็นต้องสงสารคนที่มันโกงเขา
- ผู้เขียน
