ตู่คนสารเลว
1600 คำ
“จะร้องไห้อะไรนักหนา รำคาญจริง ๆ โว๊ย!!”
เสี่ยตู่สบถออกมาด้วยความโมโห เพราะมัดไหมร้องไห้มาตลอดทาง วันนี้เป็นวันเฮงซวยที่สุดของเขาเลยก็ว่าได้ ไม่ได้ของ เสียเงินฟรี แถมยังต้องได้ผู้หญิงเนื้อตัวมอมแมมมากราวกับลูกหมาคลุกขี้เถา ข้างกองไฟหน้าหนาวมาอีก ไม่รู้จะร้องเป็นภาษาเชี้ยอะไรเลยตอนนี้
“ปล่อยมัดไปเถอะ” เธอยกมือไหว้อ้อนวอนขอความสงสาร แต่เสี่ยตู่ไม่สงสารเลยสักนิด เรื่องอะไรเขาจะสงสาร ในเมื่อค่าของที่เขาเสียไปมันไม่ใช่มูลค่าน้อย ๆ เขาจะใช้งานเธอให้เหมือนนางทาสเลยทีเดียว
“หุบปากของมึงไปสะ ในเมื่อไอ้โจเซฟมันยกมึงให้กูแล้ว มึงไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้อง ให้กูปล่อยมึงไป เพราะต่อไปนี้ มึงต้องอยู่ชดใช้ค่าของที่กูเสียไป ชีวิตของมึงมีค่า ไม่ได้เท่าเศษเสี้ยวเงินที่กูเสียไปด้วยซ้ำ”
“ฮึก ๆ ฆ่ามัดให้ตายไปเถอะ อย่าให้มัดต้องทรมานอยู่กับพวกคุณเลย ฮึก!! ฮื่อ ๆ” เธอร้องไห้สะอึกสะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนา แต่กลับไม่ได้ทำให้เสี่ยตู่สงสารเธอเลยสักนิด
“กูจะบอกอะไรให้นะ ตราบใดที่มึงไม่มีของมาคืนกู อย่าหวังว่าจะไปไหนได้ ต่อให้มึงเรียกร้องความตาย กูก็ไม่ยอมให้มึงตายหรอก จำใส่สมองกลวง ๆ ของมึงได้เลย”
“ฮื่อๆ”
มัดไหมร้องไห้คร่ำครวญโดยที่มีลูกน้องของเสี่ยตู่นั่งข้าง ๆ เธอ ต่อให้พยายามหนีก็คงไม่พ้น ต่อให้เรียกร้องความตาย ก็คงไม่ได้ เพราะว่าเสี่ยตู่คงไม่ยอมให้เธอตายแน่นอน เขาเสียผลประโยชน์ไปเยอะ จะให้ปล่อยเธอหรือมอบความตายให้เธอ ก็คงไม่มีวัน
“ถึงบ้านแล้วลากมันไปห้องข้าง ๆ กู ให้พวกแม่บ้าน มาช่วยกันทำความสะอาดร่างกายมันด้วย ตัวสกปรกมอมแมมขนาดนี้ กูเอาไม่ลงวะ!” เสี่ยตู่เอ่ยด้วยความหงุดหงิด สักพักรถมาจอดที่คฤหาสน์หลังงาม มัดไหมก็ถูกลากตัวไปที่ห้องๆหนึ่ง
“อีผิน มึงช่วยกันทำความสะอาดมันด้วย” ลูกน้องของเสี่ยตู่เอ่ยกับพวกแม่บ้าน แม่บ้านทั้งสองมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ พร้อมส่งสายตาเหยียดหยามมาให้เธอ
“เดี๋ยวผินจะดูแล ขัดตัวทุกซอกทุกมุมเลยค่ะ”
“พิมพ์เหมือนกันจะดูแลแต่งตัวอย่างดี พี่พันไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ”
“อืม ฝากด้วยแล้วกัน” พันเอ่ยพร้อมกับเดินออกไป ผินเข้าไปกระชากแขนมัดไหมแล้วบีบแรง ๆ
“เจ็บนะ เธอจะทำอะไร? ฮึก”
“เธอต้องการจะมาเป็นนายหญิงที่นี่หรือเปล่า?” เธอส่งสายตาคาดคั้นมัดไหม
“…”
“เธอต้องการจะมาเป็นนายหญิงบ้านนี้ใช่ไหม!!"
“ไม่” เธอส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา เธอไม่เคยคิดจะเป็นเมียน้อยเมียรองของใครทั้งนั้น เธออยากกลับไปใช้ชีวิตปกติ ที่เธอเคยทำ อยู่บ้านกับพี่ชายตอนเย็นไปทำงานในผับ แบบนั้นคืออะไรที่มีความสุขที่สุดแล้ว ตอนนี้เธอกลับมาพบเรื่องราวแย่ ๆ เพียงเพราะเธอมาส่งของให้ผู้เป็นพี่แล้วของไม่ครบ เธอไม่เคยรู้เลยว่าผู้เป็นพี่ของเธอทำเรื่องแบบนี้ด้วย พี่ของเธอปิดบังมาตลอด นี่คือสิ่งที่เธอผิดหวังในตัวพี่ชาย หมดศรัทธา ในตัวของเขามาก ๆ
“ดีแล้ว โล่งใจไป” ผินเอ่ยออกมาอย่างโล่งอก อย่างน้อยนายหญิงของพวกเธอก็ไม่ถูกใครเข้ามาแย่งชิง เธอรักนายหญิงชบาไม่ต้องการให้ใครมาแทนที่ แต่ถ้ามีก็แค่พวกอีหนู พวกเธอยังพอรับได้
“ต้องทำยังไง มัดถึงจะไปจากที่นี่ได้ มัดอยากกลับบ้าน ฮื่อ ๆ”
“เธอไม่ได้เต็มใจมาใช่ไหม?”
“มัดไม่ได้เต็มใจมาด้วยช้ำ มัดถูกคนสารเลวยกให้เสี่ยคนนี้ ฮื่อ ๆ”
เธอปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้น ผินกับพิมพ์มองหน้าเธอด้วยความเห็นใจ ความเกลียดชังที่มีในใจของเธอตอนแรก พังทลายลงเมื่อเธอได้เห็นสภาพของมัดไหม ตามลำคอเต็มไปด้วยรอยฟันมากมาย ข้อมือของเธอแดงช้ำน่าจะถูกมัดและโดนทารุนอย่างหนัก เนินอกขาวเนียนมีรอยช้ำเพราะโดนกระทำรุนแรง
“พิมพ์ว่าเรามาช่วยกันอาบน้ำแต่งตัวให้... เธอชื่ออะไรนะ” พิมพ์เอ่ยถามพร้อมกับจ้องหน้าเธอ
“มัดไหมค่ะ ฮึก!”
“อันดับแรก เธอต้องไม่ร้องนะ เช็ดน้ำตาของเธอ แล้วไปอาบน้ำ ฉันจะพาไปหานายหญิงชบา เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณพวกพี่ๆมากๆ” เธอใช้มือปาดน้ำตาที่แก้มออกลวก ๆ พร้อมกับฝืนยิ้มให้ทั้งสอง เเม้เธอจะเจอเรื่องแย่ ๆ ยังมีเรื่องดี ๆ อยู่บ้าง อย่างน้อยทั้งสองก็ไม่ได้เกลียดเธอเหมือนตอนแรก
“อาบน้ำกันเถอะ พี่จะช่วยทำแผลให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ มัดไม่ได้เป็นอะไรมาก พี่ 2 คนชื่ออะไรคะ”
“พี่ชื่อผิน ส่วนคนนี้ชื่อพิมพ์” ผินเอ่ยพร้อมกับผายมือไปหาพิมพ์
“ค่ะ” เธอเอ่ยพร้อมส่งยิ้มเศร้า ๆ ให้ ถึงจะมีเรื่องแย่ ๆ แต่การได้พบทั้งสองก็ถือว่าเป็นเรื่องดี อย่างน้อยทั้งสองก็ไม่ได้เกลียดเธอ คงเป็นโอกาสดีถ้าเธอได้เจอกับนายหญิงของบ้านนี้ แล้วขอร้องให้ช่วยพูดให้เสี่ยตู่ปล่อยเธอไป
“มาพี่ถอดชุดให้ ชุดนี้สกปรกมอมแมมมาก” พิมพ์พยายามถอดชุดของเธอออก มัดไหมดึงชุดของตัวเองเอาไว้แน่น
“พี่คะ มัดอาบเองก็ได้ พวกพี่ไม่ต้องช่วยมัดหรอก”
“ไม่ต้องอายหรอก ผู้หญิงเหมือนกัน” ผินแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตเธอออกอย่างชำนาญ เผยให้เห็นร่างระหงอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวมอมแมม เธอบรรจงถอดออกจนเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่า ทั้งสองพาไปแช่น้ำในอ่าง แล้วขัดตัวเธออยู่นานก่อนจะพาเธออกมาใส่เสื้อผ้า
“เจ็บไหม” ผินทายาตามรอยเขียวช้ำ ตรงไหนที่เป็นแผล พวกเธอก็ช่วยทำแผลให้
“เจ็บที่ใจมากกว่า ฮึก! เกลียดคนสารเลว ที่ย่ำยีมัด เขามันไม่ใช่คน เขามันคือปีศาจร้ายในร่างคนมากกว่า ฮึก!”
เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือปนสะอื้น หยดน้ำตาที่แห้งเหือดไปไม่นาน กลับมาไหลรินอีกครั้ง เรื่องแบบนี้ ต่อให้พยายามทำใจ มันก็ทำไม่ได้หรอก ใจของเธอยังหวาดกลัว และบอบช้ำจากคนสารเลวที่ทำร้ายเธอ
“เข้มแข็งเอาไว้มาก ๆ พี่เชื่อว่ามัดไหมจะผ่านไปได้ ทุกอย่างจะดีขึ้น รวมทั้งใจของมัดไหมเองเช่นกัน เมื่อมัดไหมไม่ได้อยากมาเป็นนายหญิงของที่นี่ พวกพี่ก็เบาใจ พวกพี่ๆจะช่วยกันช่วยเหลือมัดไหมให้ถึงที่สุด แม้จะช่วยตรง ๆ ไม่ได้ พวกพี่จะช่วยทางอ้อมแล้วกัน”
“ขอบคุณมาก ๆ คะพี่”
“อย่าร้อง เข้มแข็งให้มากแล้วมันจะผ่านไป น้ำตาที่เราเสียไปตอนนี้เพราะใคร เราต้องทำให้คน ๆ นั้นเจ็บกว่าเราเป็นร้อยเท่า ความเจ็บปวดในวันนี้ อย่าได้ลืมมัน จำเอาไว้ใส่หัวใจไว้เตือนตัวเอง”
“ค่ะพี่ ไปหานายหญิงกันเถอะ”
“ใครว่ากูจะให้มันไปหาอีชบา พวกมึงออกไปให้พ้น!!” เสียงเข้มดังขึ้นจนเธอสะดุ้ง ความหวาดกลัวเกาะกินหัวใจของเธออีกครั้ง มองร่างชายสูงวัยที่เดินเข้ามา เป็นเสี่ยตู่ที่จ้องมองเธอด้วยสายตาโลมเลีย มัดไหมถึงกับตัวสั่นเกร็งด้วยความกลัว หยดน้ำตาสีใสไหลลงอาบแก้มทันที
“พวกมึงออกไปให้หมด!!” เสี่ยตู่ตวาดเสียงดัง จนผินกับพิมพ์ถึงกลับตัวสั่นด้วยความกลัวไม่ต่างกัน เสี่ยตู่ถึงจะมีอายุมากแล้ว แต่เรื่องความเลวระยำของเขา มันก็มากมาย เขาเคยเลวเคยชั่วมานับครั้งไม่ถ้วน
“แต่เธอบาดเจ็บอยู่นะคะเสี่ย อย่าทำอะไรเธอเลย” ผินพยายามอ้อนวอนเสี่ยตู่ แต่เขาไม่สนใจที่จะฟัง
“ต่อให้มันนอนดิ้นตายตรงหน้าของกู กูก็จะเอาพวกมึงออกไปให้หมด!!!!”
“เสี่ยคะ”
“จะออกไปตอนมีชีวิต หรือจะออกไปตอนเป็นศพ ก็เลือกเอา” เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมผินกับพิมพ์มองหน้ามัดไหม พวกเธออยากจะช่วยแต่เหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้เลย
“อย่าทำอะไรมัดเลย มัดกลัวแล้ว” เธอยกมือประนมไว้อ้อนวอน
“เสี่ยคะพิมพ์ว่า....”
“ออกไป!!! ส่วนมึงมานี่!!!” เขากระชากร่างเธอแม้มัดไหมพยายามทุบตีก็ไม่เป็นผล เขากระชากร่างแรง ๆแล้วเหวี่ยงไปที่นอน
“กรี๊ด!!” เธอกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว เธอดีดตัวแล้วลงจากเตียงชายคนนั้นก็เหวี่ยงเธอไปที่เตียงอีกครั้งพร้อมกับคร่อมร่างของเธอเอาไว้ เหตุการณ์ที่ถูกโจเซฟกระทำเลวทรามต่อเธอฉายมาในหัวของเธออีกครั้ง ถ้าเธอถูกพวกคนเลวทรามย่ำยีอีกครั้ง เธอไม่ขออยู่เป็นคนอีกต่อไป
- ผู้เขียน
