ช่วยเหลือ
1724 คำ
โจเซฟนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับหยิบปืนออกมาแล้วนั่งเช็ดปืน เขาปรายตามองคราบเลือดอยู่บนเตียงก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น พวกแม่บ้านยังไม่มาเก็บผ้าปูที่นอนไปทิ้งอีก ชายหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิด เขาลุกจากเตียงห้องนั้นแล้วเดินไปห้องตัวเอง เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเลยสักนิด และไม่ได้รู้สึกสงสารด้วยซ้ำ
ผู้หญิงคนไหนก็ไม่มีอิทธิพลกับหัวใจของเขา เพราะหัวใจเขามันตายไปแล้ว โจเซฟเดินไปที่โต๊ะแล้ววางปืนลง เขานั่งเก้าอี้ก่อนจะหยิบบุหรี่ราคาแพงมาสูบ พร้อมกับพ่นควันขาวคลุ้งอย่างใจเย็น
ครืด~ครืด~
โทรศัพท์ของเขามันแผดเสียงร้องเสียงดัง โจเซฟหยิบขึ้นมา พร้อมกับกดรับ
“ว่าไงลูโซ่”
(“ผมได้ตัวมันเเล้วครับนาย”)
“ได้ตัวใคร” เขาเอ่ยพร้อมกับอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง ยังงง ๆ ว่ามันได้ตัวใคร
(“ไอ้ภัทรครับนาย มันกำลังมาหานายที่นี่ พร้อมกับของ พวกผมเลยจับมันได้ครับนาย”)
“ดี เอาตัวมันมาเลย” โจเซฟเอ่ยพร้อมกับลุกไปหยิบปืน แล้วเดินออกไปจากห้อง
~ผ่านไปอีก1ชั่วโมง~
ภัทรถูกลากตัวเข้ามาในห้อง สภาพของเขาตอนนี้สะบักสะบอม ร่างกายถูกซ้อมอย่างหนัก ใบหน้าของเขาตอนนี้ เต็มไปด้วยบาดแผล พอเขารู้ว่า เขาใส่ของมาไม่ครบเขาก็รีบดิ่งมาเลย ไม่รู้ป่านนี้น้องสาวของเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง โจเซฟขึ้นชื่อว่าเลือดเย็นและโหดร้ายมากที่สุด เขาได้แต่ภาวนาในใจ ว่าน้องสาวของเขา ยังไม่เป็นอะไร มันเป็นความผิดของเขาเองสะเพร่า ลืมไปว่าเอาของใส่ยังไม่หมด ไม่อยากจะคิดถึงชะตากรรมของผู้เป็นน้องเลย ถ้าหากมัดไหมเป็นอะไรไปนั่นคือความผิดของเขาคนเดียว
“ว่าไง” โจเซฟแสยะยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับจ้องมองชายที่นอนกองอยู่แทบเท้าของเขา
“ผะ... ผมเอาของมาส่งให้แล้ว นะ... น้องผมอยู่ที่ไหน” เขาเอ่ยออกไปด้วยความยากลำบาก ตอนนี้เขาเจ็บไปหมดทั้งตัว เพราะถูกชายสองคนซ้อมจนสะบักสะบอม เขาเริ่มหายใจติดขัด เพราะแรงกระทืบของชายทั้งสอง แต่พยายามฝืนความเจ็บเอาไว้ ความเจ็บปวดที่ได้รับ ไม่เท่าความรู้สึกผิดที่มีต่อผู้เป็นน้องสาวเลยตอนนี้
“มึงเห็นรอยเลือดบนเตียงนั้นไหม” เขาเอ่ยเสียงเย็นเฉียบจนภัทรสะดุ้ง เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมองไปที่เตียง
“เห็น ละ .. เลือดใคร?”
“กูเเทงน้องมึง” เขาเอ่ยเสียงเย็นยะเยือก พร้อมกับมองหน้าภัทร
“มะ... หมายความว่าไง... นายทำอะไรน้องผม” เขาเอ่ยเสียงสั่น มันหวาดกลัวไปหมด น้องเขาจะเป็นยังไงบ้างตอนนี้ ผู้หญิงอย่างมัดไหมจะสู้ใครได้
“กูแทงน้องมึงไงล่ะ” โจเซฟยังยืนยันคำเก่ามองหน้าภัทรอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาไม่บอกตรง ๆ แต่เลือกที่จะกวนตีนแทน
“ไอ้สารเลว ไอ้ชั่ว!!! ฮึก!!” ภัทรปล่อยโฮออกมาทันที เมื่อได้ยินว่าน้องถูกแทง น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาทันที
“กูเลวแล้วไง รีบด่ากูก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ด่า”
“ไอ้สารเลว” ภัทรกัดฟันฝืนความเจ็บปวด แล้วพุ่งใส่โจเซฟทันที ชีวิตของเขาตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไร เมื่อรู้ว่าน้องสาวถูกคนเลว ๆ ทำร้ายไปแล้ว และความผิดทุกอย่างเกิดจากตัวของเขาเอง เขาลืมหยิบของใส่ในกระเป๋าเพิ่ม เพราะความสะเพร่าของเขาเอง ตอนนั้นเขาต้องไปรับของของเสี่ยอีกคน เลยจำเป็นต้องขอร้องให้น้องมาส่งของแทน
ผั๊วะ!! ปั๊ก!! ปั๊ก!!
โจเซฟใช้หมัดสวนไปที่ใบหน้าของภัทรทันที ก่อนจะใช้ปืนฟาดที่ใบหน้าภัทรหลายครั้งจนล้มลงไปกับพื้น เลือดสีสดไหลรินออกมาจากปากของภัทร โจเซฟกระทืบที่อกของภัทรอยู่หลายครั้งจนกระอักเลือดออกมา
“กูก็เลวกับทุกคนที่มันทรยศกู ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม” เขาเอ่ยออกมาอย่างไม่ยี่หระ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด แค่ชีวิตไร้ค่าของสองพี่น้องกระจอกแค่นั้น และเขาไม่เคยให้ความสำคัญอยู่แล้ว
“อึก!!”
“ตอนนี้มันยังไม่ตาย แต่กูยกมันให้คนอื่นไปแล้ว ฮ่า ๆ” ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
ปั๊ก!! ปั๊ก!! ปั๊ก!!
เขากระทืบที่อกของภัทรซ้ำ ๆ ก่อนจะเดินเดินไป ภัทรได้แต่มองตามร่างของสูงของโจเซฟ ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วร่างกาย หยาดน้ำตาสีใสไหลรินผ่านหางตา เขารู้สึกหายใจติดขัดมากว่าเดิม
“ลูโซ่โฮเซ่ จัดการต่อเลย” โจเซฟเอ่ยอย่างไม่ยี่หระก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“ลู่โซ่เคลียร์มันด้วย กูจะไปคุยกับนายเรื่องส่งของให้เสี่ยทรงชัย” โฮเซ่เอ่ย
“เออ ๆ ไปเถอะ”
ตัดมาที่ด้านของมัดไหม เธอพยายามดีดดิ้น แต่เสี่ยตู่กลับกดข้อมือเธอแรง ๆ กับเตียงนอน ตรึงร่างของเธอเอาไว้ เสี่ยตู่โน้มใบหน้าของเขาลงบนซอกคอของมัดไหม เธอดีดดิ้นหนีด้วยความรังเกียจ
“กรี๊ดดด!! ปล่อยมัด ฮื่อ ๆ อย่าทำอะไรมัดเลย ฮื่อ ๆ”
“ฮ่า ๆ ละเมออยู่หรือเปล่า วันนี้มึงต้องโดนแน่นอน”
“กรี๊ดดด ปล่อยไอ้คนสารเลว ฮื่อ ๆ”
“เลวอย่างนั้นเหรอ ปากดีนักนะมึง”
“ไอ้ชั่ว!! กรี๊ดดด!!!”
ตุ๊บ!!
“ฮึก!! ฮื่อ ๆ” เสี่ยตู่ชกลงที่ท้องของมัดไหมเธอเจ็บจนตัวงอ แม้จะเปล่งเสียงร้องยังไงก็ไม่เป็นผล หยาดน้ำตาสีใสไหลรินอาบแก้ม เธอคงหนีไม่พ้นคนสารเลวเป็นแน่แท้ เธอได้แต่มองหน้าเสี่ยตู่ทั้งน้ำตา ไม่อาจจะต่อสู้อะไรได้เลย ครั้งนี้เธอคงจะถูกกระทำเลวทรามเหมือนคนเลวคนนั้นทำกับเธอแน่นอน
“แควก ๆ!!
“ยะ... อย่า... ฮึก!” เธอเอ่ยอย่างแผ่วเบา ไม่มีแรงจะดิ้นรนด้วยซ้ำ มันเจ็บไปหมดทั้งตัว ทั้งรอยช้ำบาดแผลที่โจเซฟเคยกระทำเธอก็แทบปางตายแล้ว ต้องมาเจอไอ้เสี่ยตู่สารเลวที่จะทำร้ายเธอย่ำยีเธอ เหมือนที่โจเซฟเคยทำ ถ้าหากเธอโดนย่ำยีอีกครั้ง เธอจะขอลาโลกนี้ คงไม่มีทางที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบเธอ จะสู้รบปรบมือกับเรื่องเลวทรามได้อีก ใจเธอมันรับไม่ไหวจริง ๆ
“มึงสวยดีนะ แต่แผลเต็มตัวไปหมด คงจะโดน ไอ้โจเซฟทำร้ายมาสินะ ลีลามันเด็ดไหมกูอยากจะรู้ มึงคอยดูแล้วกันว่าลีลาของกูจะสู้มันได้ไหม”
“ฮึก!! อย่าทำมัด ฮื่อ ๆ” เธอปล่อยโฮออกมาอย่างอัดอั้น หมดหนทางที่จะต่อสู้ดิ้นรนแล้ว
เสี่ยตู่ลุกขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเปลือยเปล่า มัดไหมพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่เรี่ยวแรงของเธอมันแทบไม่มีเลย
“จะหนีไปไหน ยังไงมึงก็ไม่รอด”
“กรี๊ดดด!!”
“ฮ่าๆ”เขาหัวเราะดังลั่นรัวกับคนเสียสติ จากนั้นเขาจับขาเธอแล้วยกเป็นตัวเอ็ม เธอพยายามดิ้น พร้อมกับใช้มือเล็กกระหน่ำทุบตีเสี่ยตู่อีกครั้ง
“ฮึก! ไอ้ชั่ว!!” เเม้พยายามดีดดิ้นก็ไม่เป็นผล เสี่ยตู่ใช้ส่วนนั้นถูไถกับดอกกุหลาบอวบอูมของเธอ ได้แต่ถูแล้วครวญคราง มัดไหมพยายามตั้งสติ แล้วไปพยายามดูส่วนนั้นของเสี่ยตู่ พระเจ้า!!!! ตรงนั้นของเขามันหายไปไหน
“มึงไม่ต้องมาจ้อง ถึงกูจะไม่มีตรงนั้น กูก็เอามึงได้อยู่ดี!!”
“ไอ้เลวฮื่อ ๆ”
เขาพยายามถูไถกับดอกกุหลาบอวบอูมของเธอ พร้อมกับส่งเสียงครวญครางดังลั่น มัดไหมร้องไห้อย่างหนัก ถึงเขาจะไม่ได้สอดใส่เข้ามา เธอก็รังเกียจตัวเองอยู่ดี
ปัง!! เสียงประตูเปิดเข้ามาแรง ๆ มัดไหมหันไปตามเสียงนั้น เป็นผู้หญิงวัยกลางคนมองมาที่เสี่ยตู่ และเธอด้วยแววตาโกธรจัด
“ที่กูตัดเจ้าโลกมึงคราวนั้น มึงยังไม่เข็ดสินะ มึงทำเลวกับผู้หญิงอีกแล้ว คราวนี้มึงจะโดนตัดยันพวงไข่ไอ้ตูบ” ฉัตรชบาย่างสามขุมเข้ามาหาเสี่ยตู่ แววตาลุกโชนไปด้วยความโกรธแค้น
“อีชบา!!”
“จำชื่อกูไว้ให้ดี ว่ากูชื่อชบา ส่วนผินกับพิมพ์ไปเอาตัวผู้หญิงคนนั้นออกมา แต่งตัวให้เธอแล้วพาเธอออกไปจากนรกขุมนี้ ส่วนฉันจะจัดการไอ้ผัวเลวคนนี้เอง” ฉัตรชบาเอ่ยเสียงเย็นเฉียบชวนขนลุก เสี่ยตู่ถึงกับผงะมองหน้าฉัตรชบาด้วยความตกใจ เขาดีดตัวลุกจากร่างบางของมัดไหมทันที
“อีชบา”
“คราวนี้มึงต้องจำ ว่าอย่าทำเลวกับใครอีก!!!”
“ใครอยู่ข้างนอก!!! เข้ามาจับไอ้ตูบเอาไว้!!”
“ครับนายหญิง!! “ชายชุดดำกรูเข้ามาจับเสี่ยตู่เอาพร้อมกับจับแขนขาเสี่ยตู่ตรึงไว้กับที่นอน ฉัตรชบาหยิบมีดโกนคมกริบขึ้นมา
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่มึงเสวยสุข ล้วนแต่ของกู กูเคยบอกเเล้วว่ามึงจะมีอีหนูเป็นร้อยเป็นพันกูไม่ว่า ถ้าคนพวกนั้นเต็มใจ ขนาดมึงไม่มีตรงนั้นเหมือนคนอื่นแล้ว มึงก็ยังจะมาทำเลวกับผู้หญิง ผู้หญิงเขาไม่เคยเต็มใจมึงทำร้ายเพศแม่แบบนั้นได้ยังไง วันนี้กูจะตัดมึงไม่ให้เหลือสักอย่างเลย มึงจะได้เลิกทำเลวกับคนอื่นอีก”
“อีชบาอีเลว!!”
“เลว ๆ เเบบกู เหมาะกันกับมึงดี เลวประทะเลวไงล่ะ ส่วนเธอไปแต่งตัว แล้วไปจากบ้านนี้ ฉันช่วยเธอแล้วไม่ต้องกลัว”
“ขอบคุณค่ะ” มัดไหมประนมมือไหว้ฉัตรชบา ก่อนผินกับพิมพ์จะพาเธอออกมาจากห้อง เธอรู้สึกขอบคุณผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน ถ้าไม่ได้เธอช่วยคงแย่
“อ้ากกกกกก!!!! “เสียงร้องโหยหวนของเสี่ยตู่ดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้โดนอะไร
- ผู้เขียน
