-ไม่จำเป็นต้องสนอะไร
1687 คำ
หลังจากที่เธอใส่เสื้อผ้าแล้ว ผินกับพิมพ์รีบพาเธอมาส่งหน้าปากซอยทันที ถึงเสี่ยตู่จะถูกนายหญิงชบาเล่นงานอย่างหนัก พวกเธอรู้ดีว่าคนอย่างเสี่ยตู่ไม่มีทางหยุดเรื่องนี้แน่นอน เสี่ยตู่ทั้งค้ายา ทั้งส่งผู้หญิงไปขายในซ่อง ความเลวของเสี่ยคนนี้เลวไม่มีที่ติ ถ้าไม่รีบพาไปคนที่จะซวยคือมัดไหมนั่นเอง ถึงฉัตรชบาช่วยเธอครั้งนี้ได้ ถ้ามีคราวหน้าเสี่ยตู่ต้องเอาผู้หญิงน่าสงสารคนนี้ไปขายที่ซ่องเป็นแน่
“พี่มาส่งได้แค่นี้ มัดไหมต้องไปรอรถที่ฝั่งนั่น ระวังตัวด้วย พวกพี่ไม่อยากให้ลูกน้องของนายหญิงไปส่ง เพราะถ้ารู้ว่ามัดไปอยู่ที่ไหน เสี่ยตู่ต้องตามไปแน่นอน”
“ค่ะพี่ มัดขอบคุณพวกพี่ ๆ ทั้งสองมาก ๆ นะคะ ฝากบอกนายหญิงพวกพี่ด้วยว่ามัดขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรนายหญิงเป็นคนดี นายหญิงไม่ชอบให้ผู้หญิงถูกผู้ชายทำร้าย แต่ถ้าเสี่ยตู่มีอีหนูแล้วผู้หญิงคนนั้นเต็มใจนายหญิงไม่ว่าเลย แต่ถ้าเสี่ยตู่ย่ำยีทำร้ายคนที่ไม่เต็มใจ นายหญิงจะสั่งสอนเสี่ยให้ถึงที่สุดเลยทีเดียว”
“ทำไมตอนแรกที่ถึงถามว่า มัดจะมาเป็นนายหญิงของที่นี่ มันไม่เคยอยากไปเลยสักนิด มันเพราะอะไรคะพี่”
“เสี่ยตู่เคยย่ำยีนายหญิงมาก่อน ตอนนั้นนายหญิงไม่เต็มใจเลยสักนิด ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายหญิงมีไม่ว่าจะอะไรทุกอย่าง ที่เธอเห็นเป็นของนายหญิงทั้งนั้น เสี่ยตู่เองก็รวย แต่ในหญิงรวยกว่าไม่รู้กี่เท่า พวกพี่ไม่ต้องการ ให้ผู้หญิงคนไหน มาเป็นนายหญิงของบ้านนี้นอกจากคุณชบาคนเดียว เพราะเธอไม่อยากให้ใครต้องมาพบเจอชะตากรรมแบบเธอ เธอจะไม่ยอมให้เสี่ยตู่ ทำร้ายผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว”
“นายหญิงพวกพี่เก่งมากที่อยู่กับแบบนั้นได้ อยู่กับคนไม่ได้รัก” เธอเอ่ยออกมา เป็นเธอคงอยู่ด้วยไม่ได้แน่ ๆ เพราะไม่ได้มีต้นทุนในความรัก
“คนที่ฟาดฟันกับเสี่ยตู่ได้มีแค่นายหญิงชบาคนเดียวที่ทำได้ เอาเงินค่ารถไป เดี๋ยวมัดไหมข้ามถนนไปรอรถอยู่ฝั่งนั่นนะ ไปนั่งรอรถอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ไปอยู่ตรงที่เเสงไฟเยอะ ๆ จะได้ไม่มีใครทำมิดีมิร้าย”
“ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะ มีโอกาสมัดจะตอบแทนบุญคุณพี่นะคะ”
“อืม ไปเถอะ พวกพี่จะกลับแล้ว เออ! ลืมบอก! มัดต้องเข้มแข็ง ห้ามทำร้ายตัวเองเด็ดขาด ต่อให้เรื่องที่เราเจออยู่ มันร้ายแรงมากมายแค่ไหนก็ตาม คนที่ทำเราเจ็บจำใส่หัวใจเอาไว้ อย่าได้ลืม ว่าเราเคยถูกใครทำร้ายมา เข้มแข็งให้มาก ๆ ถึงจะอยู่โลกที่โหดร้ายนี้ได้ สู้ ๆ รีบไปเถอะ”
“ค่ะพี่ มัดจะเข้มแข็ง” มัดไหมเอ่ยพร้อมเดินข้ามถนน แล้วนั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์ เธอกระชับคอเสื้อแน่น ๆพร้อมกับมองผู้หญิงที่กำลังส่งยิ้มให้เธอ อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้นั่งรอรถอยู่คนเดียว
“ไปไหนคะ รอรถเมล์สายไหน”ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยถามเธอ มัดไหมส่งยิ้มให้เธอทันที
“มารอแท็กซี่ค่ะไม่ได้รอรถเมล์ แต่ถ้ารถเมล์มาก่อนมันก็จะขึ้นรถเมล์ไปค่ะ แล้วคุณล่ะคะรอรถเมล์หรือแท็กซี่”
“รอรถเมล์ค่ะ ชื่อพายนะคะ”
“ชื่อมัดไหมค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอฉีกยิ้มให้พายอย่างเป็นมิตร
“จะไปแถวไหนคะ”
“ไปแถวบางนา แล้วคุณล่ะคะ”
“บางนาเหมือนกันค่ะ แต่เพิ่งจะทำงานที่ผับMวันแรก เพิ่งจะเลิกงาน”
“ผับเดียวกันเลย มัดทำงานที่ผับนั้น”
“ดีจัง!! พายจะได้มีเพื่อน แล้วพักแถวไหนคะ”
“แถวXx ค่ะ”
“อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น พายก็พักอยู่แถวXx งั้นเรากลับด้วยกันเลย ดีใจจังจะได้มีเพื่อนทำงาน มีเพื่อนกลับบ้านด้วย”
“จ้า”
ครืน~เปรี้ยง!!!! เสียงฟ้าผ่าพร้อมกับเมฆปกคลุมทั่วท้องฟ้า ลมกระโชกรุนแรงสักพักฝนห่าใหญ่ก็กระหน่ำตกลงมา ฝนสาดกระเซ็นจนร่างบางเปียกปอน แม้พยายามหลบเธอก็เปียกอยู่ดี ตอนนี้มันดึกมาก ๆ รถราจะวิ่งก็แทบไม่มี เธอกอดตัวเองพร้อมหลบฝนที่สาดกระเซ็นอยู่ข้างๆถังขยะ ส่วนพายหลบหลังเก้าอี้ เพราะลมแรงจนพวกเธอต้องหาที่หลบ
“นายครับ พวกของล็อตใหญ่ล็อตนี้นายจะเอายังไงครับ ผมไม่ค่อยไว้ใจไอ้เสี่ยคนนี้เท่าไหร่เลย” โฮ่เซ่เอ่ยพร้อมมองทาง ตอนนี้ฝนเริ่มตกลงมาอย่างหนัก จนต้องชะลอความเร็ว
กูไม่ได้โง่ กูมองจากดาวอังคารกูก็รู้แล้ว ว่ามันคิดไม่ซื่อ แต่ถ้ามันยังไม่เผยธาตุแท้ออกมา ก็ไม่เป็นไร”
“ครับนาย”
“แต่ถ้ามันทรยศกู มันจะได้รับบทเรียนอย่างสาสม” โจเซฟเอ่ยเสียงเหี้ยมพร้อมกับมองผ่านกระจกหน้ารถ ตอนนี้ลมแรงพร้อมกับฝนตกกระหน่ำอย่างหนักจนแทบจะมองไม่เห็นทาง
“ผมจอดข้างทางก่อนนะ ฝนตกห่าใหญ่มากมองไม่เห็นทาง”
“อืม จอดไปเถอะ กูไม่รีบ!!”
“นายหิวหรือเปล่า”
“ยังไม่หิว!! ไว้กินที่บ้าน”
“อืม!! นายครับ! แล้วเราจะเอาไงกับไอ้ภัทรดี” โฮ่เซ่เอ่ยถาม พร้อมกับจอดรถอยู่ข้างทาง ห่างจากป้ายรถเมล์ไม่ถึง20เมตร
“มึงสงสารมันเหรอ” โจเซฟตวัดสายตาคมมองหน้าโฮเซ่
“เปล่าครับนาย ไอ้ภัทรมันเจ็บหนักเพราะความสะเพร่าของมัน แต่น้องมันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ”
“แล้วยังไง”
“เสี่ยตู่ขึ้นชื่อว่าเหี้*นะนาย ป่านนี้น้องมันจะเป็นยังไงบ้าง เอาจริง ๆ เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะนาย”
“จะเกี่ยวไม่เกี่ยวแล้วไง ทำไมกูต้องแคร์ ก็แค่ชีวิตพวกคนกระจอกอย่างพวกมัน ทำไมกูต้องสนใจ นี่คือผลของการคิดที่จะลองดีกับกู ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำไมกูต้องใส่ใจ คนที่คิดจะทำงานกับกู ต้องไม่มีคำว่าผิดพลาด เพราะถ้าเป็นแบบนั้นกูคงไม่ปล่อยคนไร้ประโยชน์ให้มันหายใจต่อไปได้อีก”
“เพราะความสะเพร่าของมันจริง ๆ ถ้ามันไม่ลืมเอาของใส่กระเป๋า ถ้ามันไม่ให้น้องมันมาส่งแทน น้องมันคงไม่ต้องมารับกรรมแบบนี้ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบเธอ จะสู้ใครได้”
“กูไม่ได้ฆ่ามันตายสักหน่อย แค่ให้มันหายใจอยู่ต่อไป มันก็ดีมาก ๆ แล้ว”
“แต่มันแอบคิดไม่ได้อยู่ดี ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง”
“มึงหัดเป็นคนพูดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” โจเซฟเอ่ยพร้อมกับมองผ่านกระจกที่มีที่ปัดน้ำฝน ปัดไปมาที่กระจก เขามองเห็นร่าง ๆ หนึ่งที่นั่งขดอยู่ข้างถังขยะ ตัวของเธอเปียกปอนเพราะถูกฝนสาด เธอก้มหน้าซุกเข่าตัวเอง โจเซฟมองเธอสักพักก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น จะใครก็ช่างไม่มีผลกับความรู้สึกของเขาอยู่แล้ว
“นั่นมันน้องไอ้ภัทรหรือเปล่านาย” โฮเซ่เพ่งมองไปที่คนร่างเล็ก ฝนตกกระหน่ำทำเอาเธอเปียกปอนไปหมดทั้งตัว
“ใช่! ไม่ใช่ก็ช่างแม่ง!! กูไม่ได้อยากจะรู้เลยสักนิด” โจเซฟเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องสงสารคนอื่น เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วดูอะไรไปเรื่อย ไม่สนใจที่จะมองคนร่างเล็กที่นั่งหลบลมฝนเลยสักนิด
... แล้วทำไมเขาต้องสนใจ ก็แค่ชีวิตไร้ค่า แค่นั้นเอง...
“ฝนเริ่มซาแล้ว กลับเลยไหมนาย”
“ก็รีบไปสิ กูอยากพักผ่อนแล้ว กูเพลีย ๆ เหนื่อย ๆ อยากจะนอนเต็มที”
“แล้วเธอล่ะนาย”
“จะเป็นหรือตายก็ช่างมัน!!” เขาเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับจ้องไปที่ร่างบางรถของเขาค่อย ๆ แล่นผ่านเธอไป
มัดไหมมองรถหรูที่วิ่งผ่านเธอไป เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากที่หลบเพราะลมฝนเริ่มชามากแล้ว ประจวบเหมาะที่รถแท็กซี่มาพอดี เธอจึงตัดสินใจโบกรถ
“พาย!! กลับด้วยกันเถอะ” มัดไหมเอ่ยเรียกพาย
“จ้า”
ทั้งสองขึ้นไปนั่งบนรถมัดไหมปล่อยใจคิดอะไรไปเรื่อย ที่เป็นอยู่ตอนนี้ยอมรับว่าทำใจยาก เคยคิดที่จะอยากตาย แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนความคิดใหม่ เพราะคำพูดของพิมพ์กับผิน เธอจะสู้อยากยืนด้วยขาของตัวเองอีกครั้ง แม้ว่ามันจะทำใจยากหน่อยก็ตาม เธอจะไม่ให้ผู้ชายเลวๆมามีผลกับชีวิตเธอได้อีก เธอจะหลีกหนีเขาให้ไกล แต่ถ้าได้เจอเขาอีกครั้ง เธอจะไม่ขอเข้าใกล้ เขาจะเป็นแค่อากาศธาตุ ไร้ตัวตนสำหรับเธอ
“ไปไหนครับ” แท็กซี่เอ่ยถามพร้อมกับส่งยิ้มให้พวกเธอ
“แถวXxค่ะ” พายเอ่ยตอบ ส่วนมัดไหมไม่พูดอะไร เธอคิดอะไรไปเรื่อย ๆ หยาดน้ำสีใสเอ่อคลอ ก่อนจะไหลรินออกมาอาบแก้ม ถึงตอนนี้เธอจะร้องไห้ ภายภาคหน้าเธอจะต้องเข้มแข็งให้ได้
'ขอแค่เพียงผ่านเรื่องเลวร้ายในวันนี้ไปได้ เธอจะไม่นำพาชีวิตของเธอเข้าไปใกล้ผู้ชายสารเลวคนนั้น เธอกับเขาจะเป็นแค่เพียงคนที่เคยพบเจอ เธอจะหลีกหนีไม่เฉียดเข้าใกล้เขาอีกต่อไป'
- ผู้เขียน
