เล่ห์หัวใจนายคนเลว

ก่อนตาย

“อย่าทำมัดเลย ฮือ ๆ มัดกลัวแล้ว อย่าทำมัดเลย ฮือ ๆ”

“คนที่โกงกูมันต้องตาย! มึงจำใส่สมองกลวงๆของมึงเอาไว้ด้วย” น้ำเสียงดุดันแฝงความน่ากลัวเอาไว้ มัดไหมยิ่งตัวสั่นเทิ้ม เพราะความหวาดกลัวมากกว่าเดิม

“ได้โปรด อย่าทำอะไรมัดเลย ฮือ ๆ” เธอยกมือไหว้อ้อนวอน โจเซฟหยิบมือถือขึ้นมากดแล้วโทรหาลูกน้องคนสนิท เขาไม่เคยสงสารใคร ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ตาม เขาไม่เคยคิดจะสงสาร ถ้ามันทำงานพลาด หรือโกงของ ๆ ของเขา

(“ครับนาย”)

“มึงไปจัดการลากตัวไอ้ภัทรมา มันเอาของ ๆ กูไป มันโกงของกู!” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเหี้ยมเกรียม ไม่ใช่ว่าคำสั่งนี้คือคำสั่งแรก เขาเคยทำมาแล้วหลายครั้ง และคนที่โกงของเขามันจะต้องมีจุดจบแบบนี้ทุกคน

(“เอาให้ตายเลยไหมนาย ถ้ามันขัดขืน”)

“ถ้ามันขัดขืนก็อย่าให้เหลือซาก แต่ถ้าเอาตัวมันมาที่นี่ได้ก็เอามา ส่วนน้องมันกูจะฆ่ามันให้ตาย มันกล้ามากที่กล้ามาทำแบบนี้กับกู

“ไม่ ๆ ได้โปรด ฮือ ๆ ฉันขอร้อง ฮึก! อย่าทำมัดกับพี่ภัทรเลย ฮือ ๆ” มัดยกมือไหว้อ้อนวอนเขาอย่างหน้าเวทนา เธอไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้านี้

มัดไหมอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เหลือเกิน ผู้ชายใจร้ายตรงหน้าเธอนี้กำลังจะมอบความตายให้แก่เธอและพี่ชายของเธอ ไม่รู้เรื่องบ้าบออะไรกันถึงนำพาให้มาพบเจอเรื่องร้ายแรงแบบนี้

“ความตายมันเหมาะกับพวกมึงมากกว่าทุกอย่างแล้ว กูเกลียดคนทรยศที่สุด ส่วนมากคนที่โกงกู ไม่เคยได้ออกไปจากบ้านหลังนี้” เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมไม่ได้รู้สึกสงสารคนร่างเล็กตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ และคนแบบเขาไม่เคยอ่อนไหวกับน้ำตาของใคร

“ฮึกๆ อย่าทำมัดเลย มัดขอร้อง”

“หึ” โจเซฟแสยะยิ้มร้ายกาจพร้อมกับจ้องหน้าเรียวของหญิงสาว ใบหน้ารูปไข่ปากกระจับ รูปร่างสวยงาม ผู้หญิงคนนี้ก็จัดว่าสวย แถมยังเด็กมาก น่าจะยังไม่ถึง20 ตอนนี้กำลังอ้อนวอนเขาด้วยน้ำตาอาบแก้ม ถึงแม้จะน่าสงสาร แต่เขากลับไม่สงสารเลยสักนิด

“ได้โปรด!! ปล่อยมัดกับพี่ไปสักครั้ง ฮึก!! มะ... มัดจะหาของมาให้นาย ฮือ ๆ” มัดไหมไหว้อ้อนวอนเขา

“หึ!! คนแบบมึงจะเอาของที่ไหนมาคืนกู กูเสียเงินเพราะจ้างพี่มึงตั้งเยอะ สุดท้ายมันโกงกู แล้วกูจะให้มันตายอย่างสาสม คนที่โกงกูส่วนมากมันไม่รอดสักคน”

“อึก” คำตอบเธอได้ฟังทำเอาหัวใจสั่นไหว ร่างกายของเธอสั่นเทาเพราะแรงสะอื้น หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มนวลราวกับเม็ดฝนโปรยปราย เธอจะหลีกหนีชะตากรรมได้อย่างไร เมื่อชายตรงหน้าใช้มัจจุราชสีดำจ่อหัวเธอเอาไว้

“ปล่อยมัดไปเถอะ มัดไม่ได้รู้เรื่องนี้ด้วยเลย ฮือ ๆ”เธอพยายามอ้อนวอนเขา ถึงแม้ความหวังที่จะรอดพ้นมันแทบไม่มี แต่เธอก็ไม่ละความพยายาม

“ทำไมกูต้องสนคำพูดของมึง” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับจ้องหน้า

“ฮึก!” เธอสะอื้นร่ำไห้อยู่แบบนั้น ความหวาดกลัวที่มีในหัวใจของเธอมันมากมายจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ ใจของเธอมันบีบรัดจนแทบปริแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“อยากรอดเหรอ มีอะไรมาแลกล่ะ”

“ฮื่อๆ ไม่มี แต่ปล่อยมัดไปเถอะ”

“ไม่มี งั้นก็ตายซะเถอะ” เขาเหนี่ยวไก แต่มัดไหมแย่งปืนที่มือของเขา ทำให้ปากกระบอกปืนชี้ขึ้นข้างบน เธอพยายามฝืนเอาไว้สุดฤทธิ์ไม่ให้มันลั่นโป้งป้างใส่ร่างกายของเธอ

ปัง!! ปัง!!

“กรี๊ดดด!!!”

มัดไหมกรีดร้องด้วยความตกใจกลัว พยายามยื้อยุดปืนกับเขา เธอจะไม่ยอมให้เขาฆ่าเธอตายง่าย ๆ แน่

และถ้าวันนี้มัดไหมจะต้องตาย ก็ขอให้ได้สู้อย่างเต็มที่ ถึงภายในใจจะกลัวเขามาก แต่เธอจะสู้แม้โอกาสรอดจะมีเพียงน้อยนิดก็ตาม

“มึงสู้กูเหรอ!?” เขาเอ่ยเสียงเข้มพร้อมใช้มืออีกข้างกระชากเสื้อเธอแรง ๆ

แคว่ก!!!

“กรี๊ดดด!!!”

แรงกระชากส่งผลให้กระดุมเสื้อเชิ้ตขาดออก จนเผยให้เห็นอกอวบขาวเนียน ที่ห่อหุ้มด้วยบราเซียร์สีดำ โจเซฟมองภาพนั้นก็จะยกยิ้มที่มุมปากทันที

“ยังไงก็จะตายแล้ว ใช้ร่างกายของมึงให้คุ้มก่อนแล้วกัน แล้วมึงค่อยตาย” เขาแย่งปืนจากมือเธอก่อนกระชากแล้วเหวี่ยงไปที่เตียง

“กรี๊ดดด!!!!!”