ข่มขู่
1229 คำ
รถยนต์ที่วิ่งสวนกันไปมา อยู่บนท้องถนนราวกับถนนเส้นนี้ไม่เคยหยุดพัก ร่างบางยืนรออยู่ข้างทางตามที่พี่ชายของเธอจดที่อยู่เอาไว้ให้
มัดไหมไม่รู้ว่าเธอจะต้องมาส่งของให้ใคร ของในกระเป๋ามีอะไร และพี่ชายของเธอส่งอะไรให้คน ๆ นั้น
และด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เธอยอมทำตามพี่ชายสั่งแต่โดยดี เธอรออยู่สักพัก ก็มีรถมาจอดข้าง ๆ ตรงที่เธอยืนอยู่ เเต่มัดไหมกลับไม่ได้สนใจ รถที่มาจอดข้างเธอเลยแม้แต่น้อย
ครืด~ครืด~
โทรศัพท์ของหญิงสาวมันสั่นรัว ๆ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมขมวดคิ้วเป็นปม เพราะเบอร์นั้นมันไม่ขึ้นชื่อ
“สงสัยพี่ภัทรไม่ได้บันทึกชื่อเอาไว้” เธอมองเบอร์นั้นสักพักก่อนจะกดรับ
“ฮัลโหล”
(“ขึ้นมาบนรถ”)
“รถไหนคะ” เธอเอ่ยพร้อมกวาดสายตาไปรอบ ๆ บริเวณ มีแค่รถสปอร์ตหรูสีดำจอดอยู่ข้าง ๆ เธอ
(“รถที่จอดอยู่ไง อย่าโง่ให้มาก”) น้ำเสียงปลายสายบ่งบอกถึงความไม่พอใจ มันทำให้หญิงสาวชักหวั่นใจ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ได้แต่ปลอบตัวเองในใจ ‘ส่งแล้วกลับแค่นั้น’
“รีบส่งแล้วก็กลับแค่นั้นเอง ไม่ต้องกลัวนะมัดไหม” มัดไหมได้แต่พูดปลอบตัวเองเบา ๆ
(“เร็วๆ”)
“ค่ะ” เธอเอ่ยแล้วกดวางโทรศัพท์ แล้วเดินไปเปิดประตู หญิงสาวยื่นกระเป๋าส่งให้ด้วยมือสั่นเทา โดยที่ไม่มองหน้าชายที่นั่งอยู่ในรถ
“หึ”
“ระ... รับไปสิคะ” มัดไหมเลือกที่จะก้มหน้า แล้วยื่นกระเป๋าให้แทน
“ขึ้นมาสิ” เสียงทุ้มเอ่ย แต่หญิงสาวก้มหน้าพร้อมกับยื่นกระเป๋าให้เขาอยู่แบบนั้น เธอรู้สึกกลัวจนมือสั่นเทา อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“รับไปเถอะมัดจะรีบกลับบ้าน เธอเอ่ยเสียงสั่น
“อืม”
“ว้าย!” มัดไหมกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อชายหนุ่มบนรถกระชากร่างบางของเธอขึ้นไป แล้วผู้ชายอีกคนก็ปิดประตู พร้อมกับขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“นะ... นายจะพามัดไปไหน?”เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยความหวาดกลัว
“ไปหานายใหญ่ เอาของไปเคลียร์ที่บ้านนายใหญ่ ถ้าของครบจะปล่อยกลับ” ลูโซ่ (ชื่อเสียงและสงคราม) เอ่ยพร้อมกับมองผู้หญิงตรงหน้านิ่ง ๆ
“แต่พี่มัดบอกส่งของก็กลับ มัดอยากกลับแล้ว” เธอมองชายคนนั้นด้วยความกลัว
“โฮเซ่ (ผู้มีความยิ่งใหญ่ในอนาคต) ขับรถเร็ว ๆ หน่อยสิวะ”
“ครับพี่” โฮเซ่เอ่ยพร้อมกับเหยียบคันเร่ง มัดไหมนั่งเกร็งไปตลอดทาง พยายามคิดในแง่ดีเอาไว้ ว่าเอาของไปส่งให้นายใหญ่ของคนพวกนี้ก็กลับ พวกเขาคงจะไม่ทำอะไรเธอ
@คฤหาสน์หลังงาม
รถสปอร์ตขับมาด้วยความเร็วสูง พร้อมกับเบรกกระแทกกระทั้น สักพักประตูก็ถูกเปิดออก ชายคนที่ชื่อลูโซ่พาเธอเข้ามาในห้อง ๆ หนึ่ง ภายในห้องมืดสนิท แต่กลิ่นภายในห้องมันหอมมาก ๆ กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้
“รออยู่นี้” เสียงเข้มของลูโซ่เอ่ยกับเธอ
“มะ... มัดแค่มาส่งของ นายรีบรับไป มัดอยากจะกลับบ้านแล้ว” มัดไหมเอ่ยเสียงงสั่นอย่างไม่อาจห้ามปรามได้
“ส่งของกับนายในห้องนี้” เขาเอ่ยแล้วผลักร่างเธอเข้าไปข้างใน จากนั้นก็ปิดประตูพร้อมกับเดินออกไป
“นะ... นายปล่อยมัดไปเถอะนะ มัดแค่มาส่งของ มัดอยากกลับบ้านแล้ว” เธอร้องออกมาด้วยความกลัว ภายในห้องมือสนิท เธอใช้มือปัดป่ายฝ่าความมืดไปจนถึงประตู เธอลูบผนังพร้อมกับเปิดสวิตช์ไฟ
พรึ่บ!!!
เเสงไฟสว่างไปทั่วห้อง มัดไหมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เจอผู้ชายคนหนึ่ง นั่งหันหลังให้เธออยู่ ภายในห้องเป็นโทนสีขาวสะอาดตา
“หึ” เขาหันมามองหน้าเธอพร้อมแสยะยิ้มร้ายกาจ มัดไหมไม่ชอบรอยยิ้มนั้นเลยจริง ๆ มันดูเย็นชาจนชวนขนลุก
“เอาของมาส่งค่ะ” มัดไหมเอ่ยเสียงสั่นพร้อมกับยื่นกระเป๋าให้
ชายคนนั้นกลับลุกขึ้นพร้อมหยิบบุหรี่ราคาแพงมาสูบอย่างใจเย็น มัดไหมมองภาพนั้นอย่างรู้สึกอึดอัดและหวาดกลัว เธออยากกลับบ้านเต็มทีแล้ว หญิงสาวรู้สึกไม่ไว้ใจชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้มาก ๆ
“เปิดกระเป๋าแล้วเอาของออกมา” น้ำเสียงเย็นเฉียบทำหัวใจมัดไหมกระตุกวาบ มือไม้มันสั่นขึ้นมาทันที การมาส่งของทำไมมันถึงลึกลับขนาดนี้ เหมือนของที่เธอกำลังส่งให้เขา เป็นสิ่งที่ใครรู้ไม่ได้
“....”
“เปิดกระเป๋าแล้วหยิบของมาสิวะ!!!” โจเซฟเอ่ยเสียงห้วน พร้อมกับหรี่ตามองหน้าคนร่างเล็ก เขาเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์กับหญิงสาวตรงหน้านี้แล้ว
“คะ... ค่ะ” มัดไหมเอ่ยตะกุกตะกักก่อนจะค่อย ๆ รูดซิปกระเป๋า เธอไม่กล้าที่เงยหน้ามองร่างสูงของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยซ้ำ
“เอามาสิวะ!”
“ค่ะ”
เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อปลอบใจตัวเอง เธอจะรีบส่งรีบกลับจะไม่มาส่งของให้พี่ชายอีกแล้ว ยอมรับว่ามันกลัวไปหมด
“เอาออกมา!! อย่าให้กูต้องพูดหลายรอบ” น้ำเสียงเย็นเฉียบพร้อมกับใบหน้าดุดัน มัดไหมรีบหยิบของในกระเป๋าออกมาด้วยมือสั่นเทา ทีละถุงละถุง
“เรียบร้อยแล้ว มะ... มัดของตัวกลับก่อนนะคะ” มัดไหมบอกชายหนุ่มตรงหน้า เธอต้องรีบพาตัวเองออกจากที่นี่ เธอกลัวจนสั่นไปทั้งกาย
“มีกี่ถุง” เขาไม่สนใจประโยคก่อนหน้า เขากลับเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า
“10ถุง ส่งของแล้วมัดขอตัวก่อนนะคะ” เธอเอ่ยออกมาพร้อมกับหันหลังให้เขาแล้วจะเปิดประตู
“พี่มึงไม่ได้บอกเหรอ....?” น้ำเสียงเย็บเฉียบทำเอาเธอสะดุ้ง มือที่จับลูกบิดประตูชะงัก
“....” เธอพยายามเปิดประตูแต่มันก็เปิดไม่ออก ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ
“ว่ามันโกงของกู” โจเซฟบีบคางเธอแรง ๆ จนรู้สึกเจ็บ มัดไหมตกใจกับการกระทำของเขา พยายามดิ้น เขาบีบเพิ่มแรงบีบจนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ขอบตาร้อนผะผ่าวค่อย ๆ รื้นด้วยน้ำตา ก่อนจะไหลออกมาไม่อาจห้ามได้
“มัดไม่รู้ มัดแค่มาส่งของให้พี่ ฮือ ๆ”
“ของทั้งหมดมี40ถุง อีก30ถุงมันไปไหน!!!” เขาตวาดเสียงดังลั่น มัดไหมร้องไห้ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวมากกว่าเดิม แววตาของชายหนุ่มตรงหน้า ราวกับจะฆ่าเธอให้ตาย
“นะ… นายอย่าทำอะไรมัดเลยนะ ฮึก!! มัดจะไปถามพี่ภัทรให้ ฮือ ๆ” เธอสะอื้นร่ำไห้พร้อมกับน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาด เธอมองหน้าเขาด้วยความหวาดกลัว
“กูจะไม่รอคำตอบจากมึง วันนี้แหละมึงกับพี่มึงต้องตาย!!!”
แกรก!!!
“ฮึก… ฮื่อ ๆ” เธอปล่อยโฮด้วยความหวาดกลัว เมื่อเขาจ่อมัจจุราชสีดำที่หัวของเธอ ใบหน้าของเขาฉายความโกรธออกมาอย่างชัดเจน
“คนที่โกงกูมันต้องตาย!”
- ผู้เขียน
