สายตาแห่งความดูถูก
1091 คำ
1 เดือน ผ่านไป
งานกินเลี้ยงต้อนรับลูกค้า VIP จากต่างชาติถูกจัดขึ้นเพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ถูกจัดขึ้นที่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์หรือชายหาดหัวหินที่ยิ่งใหญ่ และในงานนี้ก็มีสาวเชียร์เบียร์และสาวๆคอยชงเหล้าให้กับแขกๆ เพื่อให้สนุกสนานในงาน โดยมีพีรพลที่เป็นเจ้าของโรงแรมคอยมองดูความเรียบร้อยให้
“วันนี้น้ำหวานมางานนี้ด้วยนะ...”
“อีกแล้วหรอ...หวานมาทีไรฉันไม่ได้กินเงินแขกสักคนมันเอาไปกินหมด”
“ใช่สิ ไม่รู้ทำไมพวกผู้ชายถึงได้สนใจมันนัก”
“ก็ดูแลดีขนาดนั้น เกินหน้าเกินตาเกินเบอร์มากกกกค่ะ ทิปไม่เยอะก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”
“ฉันว่ามันต้องมีนอกรอบบ้างแหละ ที่เขาลือกันว่ามันไม่รับงานนอก ฉันไม่เชื่อหรอกนะ”
“ฉันก็ไม่เชื่อ แกดูสิ...ใครมันจะไปเชื่อ”
พีรพลยืนฟัง 2 สาวยืนนินทาน้ำหวาน เขายิ่งรู้สึกรังเกียจเธอมากขึ้น และพอมองไปตามที่ 2 สาวบอกก็จริงอย่างที่พวกเธอพูด น้ำหวานนั่งบริการพวกลูกค้า ยอมใก้พวกนั่นจับมือ โอบไหล่ โอบเอว โดยที่เธอไม่ได้ปัดป้อง เขามองดูการกระทำของเธอมันยิ่งตอกย้ำว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างที่เขาคิดจริงๆ
“คุณพีรพล เชิญในงานหน่อยครับพอดีมิสเตอร์ดีแลนจากประเทศสเปนอยากรู้จักคุณพี เพราะท่านชื่นชอบโรงแรมของคุณมาก ท่านอยากจะพาครอบครัวมาอีกครั้งในคราวหน้านะครับ..”
“ได้ครับ...”
พีรพลเดินเข้าไปที่โต๊ะที่มีแขก VIP นั่งอยู่มากมาย ซึ่งโต๊ะตัวนั้นก็มีน้ำหวานคอยให้บริการอยู่ และเมื่อเขาเดินไปนั่งเธอก็ทำหน้าตกใจที่เห็นเขา
“คุณพีรพลดื่มอะไรไหมครับ...?”
“ไม่ดีกว่าครับ...”
“มิเตอร์ดีแลนอยากขอชนแก้วกับคุณ สักแก้วนะครับ...?”
“เอ่อ...ก็ได้ครับ”
“น้ำหวาน ขอเครื่องดื่มให้คุณพีแก้วหนึ่งครับ”
“ค่ะ...”
น้ำหวานยืนเก้ๆกังกับสายตาของเขาที่จ้องมองมา เธอรินไวน์ให้เขาแล้วยกไปยื่นให้เขาตรงหน้า เขามองเธอด้วยสายตานิ่งๆ แล้วยื่นมือไปรับแก้วจากมือเธอ เธอเดินหันหลังให้เขาแล้วเดินไปนั่งข้างๆมิสเตอร์ดีแลนต่อและยอมให้เขาโอบบ่าเธอ
เขาคุยกับมิเตอร์ดีแลนแต่สายตาของเขาก็คอยเหล่มองน้ำหวานตลอดเวลา เขานึกสมเพสยิ่งนักกับงานที่เธอทำ มันทั้งเปลืองตัวแล้วก็เป็นงานที่ดูไม่มีค่าเอาสะเลย
.....
เวลา 3 ทุ่ม
“เหนื่อยไหมหวาน...?”
“นิดหน่อยค่ะพี่เรนนี่...”
“พักผ่อนนะ พรุ่งนี้เราต้องกลับกรุงเทพฯกันแต่เช้า..”
น้ำหวานยิ้มให้เรนนี่แล้วเดินไปกับคู่กับเธอ พี่เรนนี่เป็นสาวประเภทสองที่เป็นทั้งเจ้านาย พี่ และเพื่อน เธอรักและเอ็นดูน้ำหวานมากคอยหางานให้น้ำหวานตลอด งานที่เธอหาให้เธอรู้ดีว่ามันเสี่ยง แต่น้ำหวานอยากทำเธอก็คอยดูแลให้อย่างใกล้ชิดและกำชับกับลูกค้าทุกคน ว่างานที่รับถ้ามีชื่อน้ำหวานต้องอยู่ในระดับไหน ลูกค้าทุกคนสนใจน้ำหวานมากก็จริง แต่เธอไม่มีวันขายน้องกินถ้าน้องไม่เต็มใจรับงานนอกรอบเธอก็จะไม่บังคับ แต่เธอรู้ว่าน้ำหวานเป็นเด็กดีและกตัญญู เธอจึงหางานให้น้ำหวานตลอดเพื่อให้มีเงินไปรักษายายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว
“อาบน้ำแล้วก็พักผ่อนนะ เดี๋ยวพี่มา...”
“พี่เรนนี่จะไปไหนหรอคะ...?”
“ไปเคลียร์เรื่องเงินค่าตัวของเรากับคนอื่นๆนั่นแหละ...”
“ค่ะ...”
เรนนี่พูดจบก็เดินออกจากห้องไป น้ำหวานจึงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรนนี่ก็ยังไม่กลับมา
Line สารวัตรติณ
สารวัตรติณ : ทำอะไรอยู่จ๊ะ...?”
น้ำหวาน : หวานเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จค่ะ
สารวัตรติณ : พี่มาราชการที่ประจวบพอดี อีกตั้ง 5 วันกว่าพี่จะกลับกรุงเทพฯ นี่หวานกลับพรุ่งนี้แล้วใช่ไหม?
น้ำหวาน : ใช่ค่ะ...งานของหวานเสร็จแล้วหวานไม่อยากอยู่นาน..เป็นห่วงยายนะคะ
สารวัตรติณ : พี่อยู่ริมหาดนะ อยากเจอหวานจัง ลงมาหาพี่หน่อยได้ไหม
เธออ่านข้อความในไลน์จบก็คิดในใจว่าจะเอายังไงดี สารวัตรติณเป็นเพื่อนสนิทของบอดี้การ์ดมินคู่หมั้นของพีรพล เธอรู้ว่าเขาชอบเธอและพยายามจะจีบเธอ แต่ความรู้สึกของเธอมองเขาเป็นแค่พี่ชายเท่านั้น แต่จะเสียมารยาทไหมถ้าเธอไม่ลงไปในเมื่อเขามาหาถึงที่ขนาดนี้
เธอหันไปมองดูนาฬิกาที่หัวเตียง
“สี่ทุ่มเอง ลงไปหน่อยดีกว่า”
Line สารวัตรติณ
น้ำหวาน : ได้ค่ะ พี่รอหวานแปบนะ
สารวัตรติณ : จ๊ะ
เธอรีบลงมาหาเขาข้างล่างแต่พอเดินลงมา พีรพลที่กำลังจะเดินกลับห้องก็เห็นเธอเดินออกมาจากลิฟต์พอดี เขารีบแอบทันทีเพื่อไม่ให้เธอเห็น คอยมองดูว่าเธอกำลังจะรีบไปไหน เขาแอบเดินตามเธอไปจึงได้รู้ว่าเธอนัดผู้ชายไว้ และเขาก็รู้จักดีว่านั่นคือสารวัตรติณ
“ที่แท้ก็รีบเดินมาหาผู้ชายนี่เอง...”
เขายืนจ้องมองดูด้วยสายตาน่าสมเพช
“ชีวิตนี้เธอคงขาดผู้ชายไม่ได้สินะ...”
เขาพูดกับตัวเองแล้วมองจ้องไปที่เธอด้วยสายตาดูถูก
....
เวลา 5 ทุ่ม
“พรุ่งนี้หวานออกจากโรงแรมกี่โมงครับ...?”
“น่าจะ 7 โมงเช้าค่ะ พี่เรนนี่ต้องไปดูคิวงานให้เด็กในสังกัดต่อนะคะ”
“พี่คงไม่ได้มาส่ง งั้นอีก 5 วันไว้เราเจอกันที่กรุงเทพฯนะครับ”
“ค่ะ...”
“ฝันดีนะครับ...”
“ค่ะ พี่ก็ขับรถกลับโรงแรมดีๆนะคะ”
“ครับ...”
ทั้ง 2 คนล่ำลากันกว่าจะเสร็จก็เขาไม่อยากกลับเลย เขาอยากอยู่กับเธอนานๆแต่เพราะมันดึกมากแล้ว เขาจึงต้องจำใจยอมกลับโรงแรมตัวเอง
น้ำหวานเข้าไปในลิฟต์กดไปที่ชั้นตัวเอง แต่อยู่ๆประตูลิฟต์ก็เปิดออก
“คุณพีรพล...”
- ผู้เขียน
