“ขอบคุณสำหรับอาหารเย็น อร่อยที่สุดเลย” พิพิมเดินออกจากบ้านของชุนโดยมีชายหนุ่มเดินออกมาส่งเธอที่หน้าบ้าน เพื่อรอคนขับรถของพิพิมขับมารับที่หน้าบ้านของเขา
“ไว้มีโอกาสจะทำให้กินอีก” รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของชุน รอยยิ้มที่มีไว้เพียงแค่พิพิมเท่านั้นที่ได้
“พูดแล้วนะ” ใบหน้าทะเล้นของพิพิมเอ่ยหยอกล้อชุน ยอมรับเลยว่าอาหารฝีมือชุนอร่อยมากจริง ๆ
“ได้เสมอครับ”
“สัญญาแล้วนะ” นิ้วก้อยชูขึ้นมาตรงหน้าของชุนเป็นเครื่องหมายสัญญาคำพูดระหว่างเขาทั้งคู่ เพียงแค่เห็นนิ้วก้อยของพิพิมชูขึ้น
ชุนยิ้มรับและยกนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นมาเกี่ยวก้อยสัญญากับพิพิมโดยไม่ลังเลใจเลย สักนิด
“พิพิม” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อของหญิงสาว ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังยืนรอรถของที่บ้านพิพิมมารับ ชุนใช้โอกาสนี้เพื่อพูดความในใจบางอย่างที่เขากักเก็บ และคิดทบทวนกับตัวเองมาระยะหนึ่ง เพราะเขาอยากให้พิพิมได้รู้ความรู้สึกของเขาเอง
