“คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปทุกวัน” เสียงร้องเพลงของวินิชาดังขึ้นหลังจากคาบสุดท้ายของวันดั่งคนอารมณ์ดี
“รักแรกพบ” ประโยคคำพูดหยอกล้อของลลิตเอ่ยพูดเสริมวินิชาขึ้นมา พวกเธอชอบใจไม่น้อย เมื่อเห็นใบหน้าอมยิ้มของพิพิมที่กำลังมองมายังเธอ
“พวกแกสองคน เลิกล้อฉันได้แล้ว รีบกลับบ้านกันเถอะ” พิพิมรีบเก็บของกลับ หญิงสาวพรวดพราดยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความรีบร้อน
“รีบกลับบ้านจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ” เสียงเอ่ยแซวของเพื่อนรักทั้งสองดังไม่ขาด ยิ่งเห็นใบหน้าเก้อเขินของพิพิม พวกเธอยิ่งชอบใจกันใหญ่ นี่คงเป็นครั้งแรกที่เพื่อนรักของพวกเธอเปิดใจยอมมีความรักจากชายหนุ่มรูปงามนามว่าชุน
“ใช่สิ!!” พิพิมเน้นเสียงตอบกลับเพื่อนรัก ใบหน้าจิ้มลิ้มพยายามเก็บอาการเลิ่กลั่กของตัวเองเอาไว้ไม่ให้เพื่อนรักหยอกล้อไปมากกว่านี้
“พวกฉันสองคนกลับด้วยสิ วันนี้อยากไปบ้านเธอด้วย”
“เบื่อพวกแกจริง ๆ” พิพิมส่ายศีรษะเบา ๆ ก่อนที่เธ
