เซฟโซฟ
1284 คำ
“ลุงสมคิดจอดให้พิพิมลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ” พิพิมเดินทางออกจากบ้านในช่วงสายของวัน โดยมีลุงสมคิดคนขับรถที่บ้านขับออกมาส่งตามคำสั่งของคุณหญิงพิสมัย หญิงสาวบอกให้คนขับรถจอดบริเวณแถวหน้าโรงเรียนของตัวเองแทนการไปเดินเล่นที่ห้าง
“ยังไม่ถึงห้างเลยนะครับคุณหนู” สมคิดเอ่ยถามคุณหนูพิพิมที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยความสงสัย
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพิพิมไปเอง” พิพิมยังคงดึงดันคำขอของตัวเอง เพราะตอนนี้เธอมีจุดมุ่งหมายใหม่ที่ไม่ใช่ห้างสรรพสินค้า
“แต่คุณหญิง...” ยังไม่ทันที่สมคิดจะเอ่ยคัดค้านคุณหนูของบ้านจบ ร่างบางรีบพูดโพล่งความต้องการของตัวเองขึ้นมาทันที
“ลุงสมคิดไม่พูด พิพิมไม่พูด ใครจะไปรู้ จริงมั้ยคะ”
“ก็ได้ครับ กลับเมื่อไหร่โทร. หาลุงนะครับ เดี๋ยวรีบขับมารับเลยครับ” สมคิดลอบถอนหายใจด้วยความรู้สึกหนักใจ เมื่อต้องขัดคำสั่งของคุณหญิงพิสมัย และตัวเขาเองก็ไม่อยากขัดใจคุณหนูของบ้านมากนัก
“รับทราบค่ะ ยังไงเดี๋ยวพิพิมโทร. หานะคะ” พิพิมยิ้มหวานส่งให้ลุงสมคิดที่มองเธอผ่านกระจกมองมองหลังของรถ
สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเหมือนลูกเหมือนหลานที่ส่งผ่านมา ทำให้พิพิมสัมผัสได้ เพราะลุงสมคิดเคยเป็นคนขับรถของคุณพ่อและคุณแม่ของเธอมาก่อน
พิพิมก้าวขาลงจากรถยนต์คันหรูที่จอดตรงป้ายรถประจำทางใกล้กับโรงเรียนเธอ ยกข้อมือเล็กขึ้นมาดูนาฬิกาที่กำลังแสดงเวลาบ่ายโมงกว่า ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเวลาที่ชุนกำลังเข้างานบ่ายที่ร้านคาเฟ
เป็นอย่างที่พิพิมคาดเอาไว้ไม่มีผิด เมื่อเธอก้าวขาเข้าไปภายในคาเฟ สายตาสะดุดเข้ากับชุนที่กำลังยืนทำเครื่องดื่มอยู่พอดี
“รับอะไรดีคะ” เสียงหวานของพนักงานรับออร์เดอร์เอ่ยถามพิพิมที่เดินเข้าร้าน
“ชาเย็นหวาน...” พิพิมเอ่ยสั่งเมนูโปรดของตัวเองยังไม่ทันจบ เสียงทุ้มของชุนที่ก่อนหน้านี้ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของร้านก็ดังขึ้น ชุนกลับเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์แถมยังพูดเอ่ยแทรกบทสนทนาระหว่างพิพิมกับพนักงานรับออร์เดอร์
“กินโกโก้แทน ชาเย็นเดี๋ยวนอนไม่หลับ” หญิงสาวทั้งสองที่ได้ยินประโยคคำพูดของชุนถึงกับชะงักไปเล็กน้อย ยิ่งไปกว่านั้นอิงดาวพนักงานรับออร์เดอร์ที่สนใจในตัวของชุนอยู่ก่อนแล้ว เผลอชักสีหน้าไม่พอใจใส่พิพิมจนเธอสังเกตได้
“โกโก้ก็ได้ค่ะ”
“รับแค่นี้ใช่มั้ยคะ”
“ค่ะ” พิพิมหันไปยิ้มกว้างให้กับชุนและได้รับรอยยิ้มมุมปากจากชายหนุ่มตอบกลับมา ก่อนที่เธอจะเดินไปหาที่นั่งในมุมหนึ่งของร้าน
ภายในวันหยุดของร้านคาเฟยังคงมีเหล่านักเรียนเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย บ้างก็เอาการบ้านมาทำ บ้างก็นั่งเล่นไอแพด จึงไม่แปลกนักที่จะเห็นพิพิมนั่งอยู่ได้นานโดยไม่เก้อเขิน
“วันนี้หยุดไม่ใช่เหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามพิพิมที่กำลังนั่งเล่นมือถือเงียบ ๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
“อยู่บ้านเบื่อน่ะ”
“อยากเล่นกับเสือหมอบเหรอ” ชุนเอ่ยถามพิพิมด้วยน้ำเสียงอบอุ่น สายตาที่จดจ้องมองพิพิมกลับพิเศษกว่าคนอื่น จนอิงดาวที่แอบฟังบทสนทนาสัมผัสได้
“อยากเล่น แต่พ่อของเสือหมอบไม่ว่าง” ใบหน้างอแงของพิพิมเอ่ยตอบกลับชุน ดวงตากลมโตกลับออดอ้อนจนชายหนุ่มต้องยอมใจอ่อนทุกครั้ง
“อีกสามชั่วโมงจะเลิกงาน รอได้มั้ยล่ะ”
“ได้สิ งั้นพิมนั่งรอชุนอยู่ตรงนี้นะ เลิกงานแล้วมาเรียกด้วย” เมื่อได้คำตอบที่ถูกใจ พิพิม กลับมายิ้มกว้างอีกครั้ง
ชุนเป็นผู้ชายที่ดูภายนอกแข็งเหมือนหิน แต่จริง ๆ แล้วข้างในของเขากลับอ่อนโยนจนพิพิมรู้สึกได้ เพราะเธอได้รับความอ่อนโยนนั้นจากชุนมาโดยตลอด
“อืม” ชุนเดินกลับไปทำงานต่อ ปล่อยให้พิพิมนั่งเล่นมือถือรอไปพลาง ๆ สายตาคมยังคงมองมายังร่างบางอยู่เป็นระยะ พิพิมอยู่ในสายตาของชุนตลอดจนเวลาเลิกงาน
“ชุน อิงขอคุยด้วยหน่อยสิ” อิงดาว เด็กสาวมัธยมปลายโรงเรียนเดียวกับชุนเอ่ยเรียกชายหนุ่มเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินออกจากร้าน
“มีอะไรรึเปล่า” ชุนชะงักฝีเท้า หันหน้ากลับมาสนทนากับอิงดาวที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นอิงดาวยังคงนิ่งเงียบไม่ยอมปริบปากพูดในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะคุย
“ผู้หญิงที่มานั่งรอแฟนชุนเหรอ” อิงดาวถามคำถามที่ค้างคาใจตัวเอง เธอรับรู้ถึงสายตาที่ชุนมองหญิงสาวคนนั้นอยู่ตลอดเวลา สายตาที่ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ” ชุนตอบกลับอิงดาวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความดุดัน
“แต่อิงแค่เป็นห่วงชุน อิงกลัวชุนโดนหลอก ผู้หญิงคนนั้นมีพร้อมทุกอย่าง ขนาดโรงเรียนที่เธอเรียน ค่าเทอมต่อปีแพงกว่าบ้านที่เราอยู่อีกนะ”
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน”
“อิงชอบชุน” อิงดาวบอกความรู้สึกของตัวเองที่กักเก็บเอาไว้มานานกับชุนด้วยความร้อนใจ เนื่องจากก่อนหน้านี้ชุนไม่มีท่าทีสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน เธอจึงคิดจะบอกความในใจกับชุนหลังจากเรียนจบมัธยมปลาย
“แต่ฉันไม่เคยชอบเธอ” น้ำเสียงเรียบเฉยไร้ซึ่งการรักษามารยาทของชุน ตอบกลับอิงดาวอย่างเย็นชา ก่อนที่เขาจะรีบเดินออกไปหาพิพิมที่ยืนรออยู่หน้าร้านก่อนแล้ว
“ทำไมนานจัง” เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของชุนเดินมาทางเธอ พิพิมจึงแกล้งทำหน้างอแงใส่ชุน เมื่อชายหนุ่มหายไปหลังร้านอยู่นาน
“ไม่นาน ไปกันเถอะ” มือหนายกมือขึ้นลูบศีรษะของพิพิมอย่างอ่อนโยน เพียงแค่เห็นใบหน้างอแงของเธอที่ดูน่ารักในสายตาของเขาก็อดมันเขี้ยวไม่ได้
“กลับไปหาเสือหมอบกันเถอะ”
“เดี๋ยววันนี้จะทำอาหารเย็นในทาน” ชุนเอ่ยบอกกับพิพิม เพราะนี่ก็เกือบเย็นแล้ว และอีกสักพักพิพิมต้องบ่นหิวเหมือนที่ผ่านมา
“พูดจริงเหรอ? ชุนทำอาหารเป็นด้วยเหรอ” น้ำเสียงหยอกล้อบวกกับใบหน้าทะเล้นของพิพิมเอ่ยถามชุน
“อืม อร่อยมากด้วย” เสียงทุ้มตอบกลับหญิงสาว จริง ๆ แล้วเขาทำอาหารเป็นทุกอย่าง เพียงแค่ไม่มีเวลาทำเท่าไรนัก
“โม้ปะเนี่ย”
“ไม่เชื่อ ก็รอชิม”
“งั้นไปกันเถอะ” ชุนและพิพิมเดินเคียงข้างกันไปตลอดทางเดิน หัวไหล่ของทั้งคู่กระแทกกันเบา ๆ มือของเขาและเธอเฉียดกันไปมา
ใบหน้าอมยิ้มของเขาและเธอหันไปคนละทาง หัวใจเริ่มส่งเสียงดังตึกตักอยู่ในหู ปลายนิ้วที่เกี่ยวกันสั่นไหวเบา ๆ ก่อนที่ชุนจะกุมมือเล็กของพิพิมเอาไว้ มอบสัมผัสที่อบอุ่นผ่านทางฝ่ามือของเขาให้เธอ
“ชุนจับมือพิมเดินแบบนี้ ไม่อายคนอื่นเหรอ”
“ไม่อาย มือนิ่มดีจัง” ชุนกุมมือของพิพิมเอาไว้แน่น เขาชูขึ้นฟ้าเหมือนกำลังแสดงให้พิพิมรู้ว่าเขาไม่ได้อายสายตาของคนอื่น
- ผู้เขียน
