หนังสือจนผิดสังเกต และแววกังวลที่ผุดพรายขึ้นในดวงตาของเริงรตีอย่างเห็นได้ชัด ก็ยิ่งเพิ่มพูนความอยากรู้ให้กับคนเป็นลูก
“มีอะไรหรือเปล่าคะแม่...?”
หญิงสาวเค้นเสียงถามด้วยความอยากรู้
“เปล่าจ้ะ มะ.. มะ.. ไม่มีอะไรจริงๆ”
เริงรตีตอบตะกุกตะกัก
“แล้วนั่นอะไรคะ…?”
สายตาซึ่งยังไม่ละความพยายามของไอวี่ จับจ้องอยู่กับซองเอกสารสีน้ำตาล ใต้หนังสือเล่มหนาที่สงสัยว่าเริงรตีจงใจซ่อนมันจากสายตาของเธอ
“หนังสือของคุณพ่อน่ะจ้ะ… หนูจะเอาไปอ่านก็ได้นะ”
เริงรตีพยายามซ่อนพิรุธในน้ำเสียง
“ไม่ใช่หนังสือค่ะแม่... แต่หนูหมายถึงซองเอกสารสีน้ำตาลที่อยู่ใต้หนังสือ”
ไอวี่อึดอัดที่จะอ้อมค้อมอีกต่อไป
ร่างอรชรของเริงรตีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ถึงกับสะดุ้ง หล่อนลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ กลืนก้อนความทุกข์ที่จุกอยู่ตรงคอหอย ให้กลับลงไปในอกอย่างยากลำบากจนน้ำตาเอ่อซึมออกมา
ไอวี่มองผู้เป็นแม่ด้วยแววตาสงสัย อย่างไรเสีย
