“นั่นอะไร… คำรณ”
หล่อนถามพลางชำเลืองไปทางหลุมดินขนาดใหญ่
“ตรงนั้นเป็นหญ้าหมักที่เราเตรียมเองครับ”
คำรณกล่าว ร่างกำยำชุ่มเหงื่อผายมือไปทางคนงานหญิงที่กำลังเกลี่ยหญ้ากองใหญ่ ที่ตัดเตรียมเอาไว้ลงหลุมดินซึ่งปูรองไว้ด้วยผ้ายางหนาสีดำ
“หญ้าหมัก…?”
หล่อนเลิกคิ้ว ทำจมูกฟุตฟิตกับกลิ่นที่คุ้นเคย เวลาที่ลมพัดพาเอากลิ่นหญ้าหมักโชยไกลไปถึงบริเวณเรือนใหญ่ที่หล่อนอยู่อาศัย ทว่าเธอไม่เคยเดินเข้ามาดูในระยะใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน เพิ่งจะมีโอกาสก็วันนี้เอง
“ที่คุณนายได้กลิ่น… มาจากด้านนี้ครับ”
เขาผายมือไปทางกองหญ้าหมักอีกด้านที่อยู่ในบ่อซีเมนต์ขนาดใหญ่ หมักมานานเกือบสามสัปดาห์ เมื่อเริงรตีเดินเข้าไปใกล้ จึงได้กลิ่นเปรี้ยวของหญ้าหมักที่กรุ่นอยู่ในแสงแดดของยามสาย
“หญ้าหมักสำหรับฤดูแล้งครับ เอาไว้ใช้ตอนขาดแคลนหญ้าสด จำเป็นมากเลยครับสำหรับโคนม” คำรณกล่าวอย่างคนมีประสบการณ์
“ทำยากไหมคะ?”
เธอเอียงใบหน้
