ตอนที่ 8
1336 คำ
"นิว... โอเคไหม นี่พี่อาร์มเองนะ”
นิวารินระบายยิ้มให้กับวชิราวิชญ์อย่างดีใจ และก็พูดกับตัวเองในอกว่า
ในที่สุดก็มาทันเวลา พี่หมออาร์มยังไม่ได้ไปนัดบอด ไม่เสียแรงที่หล่อนเล่นใหญ่ขนาดขึ้นรถกู้ภัยมาโรงพยาบาล
“ความดันปกติค่ะคุณหมอ ออกซิเจนก็อยู่ในเกณฑ์ปกติค่ะ” เสียงนางพยาบาลเอ่ยขึ้น
“ครับ”
วชิรวิชญ์ตอบรับ และก็ยังคงจ้องหน้าหล่อน และก็ทำให้หล่อนรู้สึกใจฟูๆ เมื่อเห็นความห่วงใยในดวงตาของเขา
“เดี๋ยวพี่จะส่งนิวไปตรวจหัวใจนะครับ”
“เอ่อ... นิวไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ”
“แต่กู้ภัยแจ้งมาว่านิวเป็นลมหมดสตินะครับ” วชิรวิชญ์ค้านอย่างเป็นห่วง
นี่ถ้าหล่อนบอกไปว่าหล่อนแกล้งเล่นละคร เขาจะด่าหล่อนไหมเนี่ย
“คือนิว... แค่หิวข้าวน่ะค่ะ ก็เลยทำให้เป็นลม ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านั้นจริงๆ ค่ะ”
“แต่พี่ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี”
“นิวสบายดีจริงๆ ค่ะ พี่หมอเชื่อนิวนะคะ นิวไม่เป็นอะไรแล้ว แค่ได้น้ำเกลือสักหน่อยก็มีแรงเถียงกับพี่หมอแล้วล่ะค่ะ”
วชิรวิชญ์อมยิ้มขบขันออกมา ยกมือขึ้นลูบศีรษะของหล่อนเบาๆ
“แล้วนี่จะให้พี่โทรบอกคุณน้านันหรือเปล่า”
“ไม่ต้องบอกค่ะพี่หมอ เดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“แต่นิวต้องมีคนดูแลนะครับ”
“นิวก็มีพี่หมอดูแลอยู่นี่ไงคะ”
หล่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่ง โดยที่มีเขาช่วยประคอง
“พี่มีนัดไปดูตัว คงอยู่ดูแลนิวได้ไม่นานนะครับ”
“พี่หมอ... จะไปนัดบอดจริงๆ เหรอคะ ไม่เปลี่ยนใจแน่แล้วเหรอ” หล่อนถามเขา มองเขาด้วยสายตาเว้าวอน
“พี่ต้องทำเพื่อตอบแทนบุญคุณคุณแม่น่ะครับ”
นี่หล่อนจะทำยังไงดีนะ อุตส่าห์จะถ่วงเวลาให้เลยเวลานัดบอด แต่ดูท่าทางว่าวชิรวิชญ์จะไม่ยอมเปลี่ยนใจ
“คือ... เอาอย่างนี้ไหมคะพี่หมอ นิวมีความคิดเด็ดๆ มานำเสนอค่ะ”
คุณหมอรูปหล่อยิ้มน้อยๆ มองหล่อนด้วยสายตาเอ็นดู หล่อนเห็นแล้วใจละลายทันที
“คือ... เมื่อคืนนิวก็บอกพี่หมอไปแล้วใช่ไหมคะว่า นิวก็ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันกับพี่หมอน่ะค่ะ”
“เรื่องแต่งงานเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ แม่ก็บังคับนิวเหมือนกัน แต่นิวก็ไม่อยากแต่งงาน นิวอยากทำงาน”
“ครับ”
เขายังคงรับฟังต่อไป แววตาของเขาก็ยังไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาเช่นเดิม
“งั้นเราสองคน... เรา... เอ่อ...”
“เราอะไรเหรอครับ”
พอถึงเวลาพูดก็กระดากอายไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ด้านได้อายอด หล่อนต้องพูด!
“คือเมื่อเราสองคนตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันแล้ว นิวก็เลยคิดว่า... เรามาแต่งงานกันไหมดีคะ”
สีหน้าของวชิรวิชญ์เต็มไปด้วยความตกใจขึ้นมาในทันที
“คือ... นิวหมายถึงแต่งงานปลอมๆ น่ะค่ะ แต่งงานเพื่อให้แม่ๆ ของพวกเราดีใจ สบายใจ แต่จริงๆ แล้วเราแค่แต่งงานกันหลอกๆ เท่านั้นเอง”
“พี่ไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้นะครับ”
“ทำไมล่ะคะ” หล่อนรู้สึกใจหายวูบขึ้นมาในทันที
หรือว่าวชิรวิชญ์จะรังเกียจหล่อนกันนะ?
นี่มันแค่แต่งงานหลอกๆ เองนะ
“นิวเป็นผู้หญิง ชื่อเสียงจะเสียหายมากกว่าผู้ชายอย่างพี่นะครับ”
“นิวไม่สนใจเรื่องนั้นหรอกค่ะ เพราะถึงแม้ว่า
นิวจะไม่แต่งกับพี่หมอ แต่นิวก็ต้องถูกบังคับให้แต่งงานกับคนอื่นอยู่ดี ซึ่งถ้าให้นิวเลือก นิวเลือกแต่งงานกับคนที่นิวรู้จักมาหลายปีอย่างพี่หมอดีกว่า แล้วอีกอย่างเราก็แค่แต่งงานกันหลอกๆ เอง นิวสัญญานะคะว่ายังไงซะนิวก็จะปล้ำ เฮ้ย... ไม่ปล้ำพี่หมออย่างแน่นอนค่ะ”
หล่อนแทบกลับลำไม่ทัน ขณะสังเกตใบหน้าหล่อๆ ที่ราบเรียบไร้ความรู้สึกของเขาตลอดเวลา
ตกลงทีเถอะพี่หมอ...
ขอร้องล่ะ...
ยอมแต่งงานกับนิวเถอะนะคะ...
“พี่ว่ามันค่อนข้างตลกอะ เราสองคนรู้จักกันมาตั้งนาน แล้วมาแต่งงานกัน และอีกอย่างพ่อแม่ของเราทั้งคู่ท่านจะตกใจเอานะพี่ว่า”
นิวารินมองเห็นลางพ่ายแพ้อยู่รำไร แต่กระนั้นก็ไม่ยอมถอดใจ หล่อนรีบล้วงมือลงไปในกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างตัวบนเตียงที่นั่งอยู่ ล้วงเข้าไปในนั้นสะเปะสะปะ จนเจอกับขวดแก้วใส่น้ำมันพราย
ถ้าขอร้องดีๆ ไม่ยอมตกลง งั้นคงต้องใช้อำนาจของน้ำมันพรายแล้วล่ะ
“แม่ของนิวท่านไม่ว่าหรอกค่ะ ท่านแค่อยากให้นิวแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา ส่วนคุณป้าก็ไม่น่ามีปัญหานะคะ ท่านก็แค่อยากให้พี่หมอแต่งงานมีครอบครัวเท่านั้นเอง”
ขณะที่หล่อนกำลังโน้มน้าว นิ้วก็ถูไถอยู่ที่ปากขวดน้ำมันพราย จากนั้นก็ชักออกมาและแตะที่ท่อนแขนของวชิรวิชญ์
ชายหนุ่มคงรู้สึกเย็นๆ จึงก้มลงมอง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ดวงตาคมกริบเลื่อนขึ้นสบตากับหล่อนอีกครั้ง
“ถ้านิวคิดว่าวิธีนี้มันจะไม่ทำให้นิวต้องลำบากใจ พี่ยังไงก็ได้ครับ”
ห๊า... อะไรนะ นี่... นี่พี่หมออาร์มตอบตกลงใช่ไหม!!!
หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจกับสิ่งที่หูได้ยิน “พี่หมอ... พูดว่าอะไรนะคะ นิว... นิวหูอื้อๆ น่ะค่ะ”
“พี่บอกว่าตกลงครับ”
“จริง... จริงเหรอคะ”
“อืม”
หล่อนต้องหยิกตัวเองแรงๆ เพื่อไม่ให้หลุดกรีดร้องดีใจออกมา แต่กระนั้นใบหน้าก็ซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
“งั้น... เราแต่งกันเลยไหมคะ”
“หื้อ?”
“เอ่อ... นิวหมายถึง เราไปบอกพ่อแม่เรากันเลยไหมคะ พวกท่านจะได้สบายใจน่ะค่ะ”
ตายแล้ว... น้ำมันพรายมันเด็ดจริงๆ ด้วย แค่แตะเบาๆ แป๊บเดียวพี่หมอยอมตกลง
โห... ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ!!!
“ไว้รอให้นิวหายปวดท้องก่อนดีกว่าครับ”
“นิวหายแล้วค่ะ นิวไม่เป็นอะไรแล้ว นี่ไงคะ เดินเหินสบายมากค่ะ”
หล่อนกระโดดลงจากเตียง และเอามือลูบท้องให้กับวชิรวิชญ์ดู
“เห็นไหมคะ นิวสบายดี สบายมากด้วยค่ะตอนนี้”
หล่อนฉีกยิ้มกว้าง ซึ่งมันเป็นรอยยิ้มสดใส จนวชิรวิชญ์ต้องยิ้มตาม
“นี่ถ้าพี่ไม่รู้จักนิวมาก่อน พี่คงคิดว่านิวแกล้งปวดท้องแล้วมาป่วนพี่ในโรงพยาบาลแน่ๆ เลย”
หล่อนชะงักกึก ก่อนจะคิดในใจ
งั้นก็แสดงว่าพี่หมออาร์มยังไม่รู้จักหล่อนจริงๆ นั่นแหละ เพราะถ้ารู้ว่าหล่อนเป็นคนยังไง เขาจะรู้ทันทีว่านี่คือแผนการของหล่อน
“นิว... จะทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะคะ เป็นคุณครูก็ต้องนิสัยดีๆ เพื่อที่จะได้เป็นแบบอย่างให้กับเด็กๆ ค่ะ”
หล่อนฉีกยิ้มกว้าง ทั้งๆ ที่ในอกรู้สึกกระดากใจไม่น้อย
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรแล้ว พี่จะได้พากลับบ้าน”
“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”
“งั้นก็โอเค นิวไปรอพี่ข้างนอกก่อน เดี๋ยวพี่ไปเคลียร์ค่าใช้จ่ายของนิวที่การเงินสักครู่”
“เดี๋ยวนิวจัดการเองค่ะพี่หมอ” หล่อนพูดขึ้นอย่างเกรงใจ
“พี่จัดการเองเร็วกว่า นิวไปรอข้างนอกเถอะ เดี๋ยวพี่ไปหา”
เมื่อวชิรวิชญ์ยืนกรานเช่นนั้น หล่อนจึงต้องทำตาม
“ขอบคุณค่ะพี่หมอ”
เขายิ้มละมุนละไมให้ ก่อนจะเดินจากไป และพอเขาลับสายตาไปแล้ว หล่อนก็ลืมตัวกระโดดดีใจ ก่อนจะรีบกล่าวขอโทษเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของพยาบาลที่มองมา
“ขอโทษค่ะ”
หล่อนรีบออกไปจากห้องฉุกเฉิน ไปนั่งรอ
วชิรวิชญ์ด้วยหัวใจอิ่มเอมพองฟู
“นี่เรากำลังจะได้แต่งงานกับพี่หมอจริงๆ เหรอ มดแดงอย่างเรากำลังจะได้กินมะม่วง เย้ๆๆ ดีใจที่สุดเลย”
- ผู้เขียน
