ตอนที่ 9
1029 คำ
ตลอดทางที่นั่งรถเคียงคู่มากับวชิรวิชญ์ หล่อนนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า จนถูกถามหลายครั้งว่าเป็นอะไรไหมจากคนขับสุดหล่อ
“นิวเป็นอะไรหรือเปล่าครับ พี่ว่าวันนี้นิวดูผิดปกติไปนะครับ”
“นิว... นิวสบายดีค่ะ”
“แต่นิวยิ้มแปลกๆ เหมือนคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนะครับ”
รถคันงามจอดสนิทที่หน้ารั้วบ้านของหล่อน และเขาก็ยิ่งมองสำรวจหล่อน
“เอ่อ... คือ... นิวแค่ดีใจมากที่ไม่ต้องแต่งงานกับใครที่ไม่รู้น่ะค่ะ ขอบคุณพี่หมอมากนะคะที่ช่วยเหลือนิว”
“อ๋อ เรื่องนี้นี่เอง”
“ก็ใช่น่ะสิคะ ก็ต้องเรื่องนี้อยู่แล้ว”
หล่อนพูดเสียงดังมากจนมีพิรุธ แต่วชิรวิชญ์ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา นอกจากฝากสวัสดีแม่ของหล่อนด้วย
“งั้นนิว... ขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ”
“ครับ”
“ขอบคุณที่พี่หมอให้นิวติดรถมาด้วยค่ะ” หล่อนฉีกยิ้มให้กับเขา
“ก็เรากลับทางเดียวกันนี่ครับ” เขายิ้มบางๆ ให้กับหล่อน
“เอ่อ... แล้วพี่หมออย่าลืมไปคุยกับคุณป้าเรื่อง... ของเรานะคะ”
เขาผงกศีรษะขึ้นลง สีหน้าไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเหมือนเดิม
“ครับ”
“งั้นนิว... เข้าบ้านก่อนนะคะ”
หล่อนยังคงโอ้เอ้ไม่ยอมลงจากรถ เพราะอยากจะนั่งมองหน้าวชิรวิชญ์นานๆ แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่สมควร
“ครับ”
หล่อนยิ้มส่งท้ายให้กับเขา ก่อนจะก้าวลงไปจากรถ ยืนมองจนรถคันงามแล่นจากไปลับตาจึงเดินเข้าบ้าน และวิ่งไปบอกข่าวดีกับมารดา
“แม่... แม่จ๋า...”
แม่ของหล่อนวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากห้องครัว และมาหยุดตรงหน้าของหล่อน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอนิว มีอะไร!”
นิวารินฉีกยิ้ม ก่อนจะกระโดดกอดมารดาด้วยความดีใจ
“แม่... พี่หมอยอมแต่งงานกับนิวแล้วจ้ะ พี่หมอยอมแต่งงานกับนิวแล้ว”
“ห๊ะ... ว่าไงนะ?!”
“พี่หมอรับปากจะแต่งงานกับนิวแล้วจ้ะ”
หล่อนไม่สามารถหยุดยิ้มได้เลย แถมน้ำตาก็ยังไหลรินออกมาอีก มันคือน้ำตาแห่งความดีใจ
“มันเป็นไปได้ยังไงนิว แม่งงไปหมดแล้วเนี้ย”
“ก็... เพราะน้ำมันพรายไงจ๊ะแม่ นิวเอาน้ำมันพรายแตะแขนพี่หมอ แล้วจากนั้นไม่ว่านิวจะพูดอะไร พี่หมอก็เห็นด้วยทุกอย่างเลยจ้ะ”
แม่ของหล่อนมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจมากๆ
“ทำไมแม่ทำหน้าแบบนั้นล่ะ แม่ไม่ดีใจเหรอที่น้ำมันพรายได้ผลน่ะ”
นันทิดาฝืนยิ้มออกมา แต่มันเป็นรอยยิ้มแกนๆ เท่านั้น
“ดีใจ แม่ดีใจกับนิวด้วยลูก”
หล่อนประคองมารดาไปนั่งบนโซฟา ก่อนจะจับมือท่านเอาไว้ และขอร้อง
“แต่นิวมีเรื่องให้แม่ช่วยนิดหนึ่ง แม่ต้องช่วยนิวนะคะ”
“เรื่องอะไรเหรอลูก”
“คือ... นิวไปโกหกพี่หมอว่า นิวก็ถูกบังคับให้แต่งงานเหมือนกันน่ะจ้ะ”
“นิวเอ๋ย... ทำไมริอ่านโกหกล่ะลูก ถ้าคุณหมออาร์มรู้ความจริงขึ้นมา เขาจะโกรธเอาได้นะลูก”
“ก็ถ้าแม่ไม่พูด นิวไม่พูด พี่หมอไม่มีทางรู้หรอกค่ะ และอีกอย่าง นิวทำทุกอย่างลงไปก็เพราะนิวรักพี่หมอมาก”
“นิว... แม่ว่า...”
นิวารินไม่คิดจะรอให้มารดาได้เทศนา หล่อนแทรกขึ้น
“นิวไม่ใช่นางเอกในละครหลังข่าว ที่จะยอมให้คนที่รักไปเป็นของคนอื่นง่ายๆ นะแม่ นิวเฝ้าของนิวมาตั้งนาน ยังไงนิวก็ต้องได้ครอบครองพี่หมอค่ะ”
“แม่เข้าใจความรู้สึกของนิวนะ และแม่ก็ไม่คิดจะขัดขวางความรักของนิวด้วย แต่แม่แค่เป็นห่วงอนาคตของนิวน่ะ เพราะนิวอย่าลืมสิว่าคุณหมออาร์มแต่งงานกับนิวเพราะอะไร”
สีหน้าของนิวารินเคร่งเครียดขึ้น แต่ไม่นานหล่อนก็ฉีกยิ้มกลบเกลื่อน
“ถึงตอนนี้พี่หมอจะไม่ได้รักนิว แต่เมื่อเราได้อยู่ใกล้ชิดกัน พี่หมอจะต้องรักนิวแน่ๆ ค่ะ เพราะนิวจะทำทุกวิถีทางให้พี่หมอรักนิว”
หญิงสาวระบายยิ้มออกมาด้วยความมั่นใจ แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
นันทิดาที่อยากจะหยุดลูกสาว แต่ก็รู้ดีว่าไม่สามารถห้ามปรามอะไรได้แล้ว คงต้องปล่อยให้นิวารินเรียนรู้ด้วยตัวเอง
“แล้วทางบ้านของคุณหมอ เขาจะเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณหมออาร์มตัดสินใจเหรอนิว อย่าลืมนะว่าเรากับครอบครัวคุณหมอมันคนละสังคมกันเลย พวกเขาร่ำรวย มีชื่อเสียงในแวดวงสังคม แต่พวกเรา... เป็นชนชั้นคนธรรมดา”
สิ่งที่แม่พูดก็ทำให้หัวใจของหล่อนแกว่งอยู่บ้าง แต่เพราะความรักบังตาทำให้หล่อนเลือกที่จะมองข้ามไป
“พี่หมอบอกว่าจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เองค่ะ และนิวเชื่อว่าพี่หมอทำได้ค่ะ”
“งั้น... ก็ตามที่ลูกกับคุณหมออาร์มตกลงกันเถอะ ส่วนเรื่องของพ่อ เดี๋ยวแม่จะโทรไปบอกให้”
“ไม่เป็นไรจ้ะแม่ เดี๋ยวนิวโทรไปบอกพ่อเอง” พ่อของหล่อนไปทำงานกับญาติที่ภาคเหนือไม่ค่อยได้กลับมาบ้านนัก
“งั้นก็ตามใจจ้ะ แม่ขอตัวไปทำกับข้าวต่อก่อนนะ”
“จ้ะแม่ เดี๋ยวนิวอาบน้ำเสร็จแล้ว นิวจะไปช่วยจ้ะ”
แล้วหล่อนก็หอมแก้มมารดาฟอดใหญ่ ก่อนจะเอ่ยเสียงออดอ้อน
“นิวขอบคุณแม่มากนะจ๊ะที่คอยช่วยเหลือและให้กำลังใจนิวมาตลอด จนกระทั่งนิวสมหวังกับพี่หมอ แม้ในสายตาพี่หมอการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นแค่การแต่งงานปลอมๆ แต่สำหรับนิว มันคือความจริง...”
นันทาลุกขึ้นจากโซฟา ยกมือขึ้นลูบศีรษะของลูกสาวอย่างเอ็นดู
“สิ่งที่แม่ต้องการที่สุดในโลกก็คือ การเห็นลูกของแม่ยิ้มอย่างมีความสุข”
“นิวจะยิ้มแบบนี้ตลอดไปจ้ะแม่”
หล่อนกอดมารดาเอาไว้ หัวใจของหล่อนกำลังเบ่งบาน เหมือนกับดอกไม้ที่เพิ่งได้รับหยาดฝนพร่ำ
หล่อนมีความสุขเหลือเกิน...
- ผู้เขียน
