ตอนที่ 1/7
1610 คำ
ตอนที่1/7
ข้าวที่นางทำหมดทุกอย่างเกลี้ยง ท่านลุงกุ้ยไหและพี่กุ้ยฉ่ายบอกว่าไม่เคยกินอาหารอร่อยขนาดนี้มาก่อน
พวกเขานั่งพักแค่ 1 เค่อก็ไปตัดไม้ที่จะสร้างห้องน้ำตามแบบที่วาดให้ ส่วนท่านตาตัดหญ้าบริเวณบ้าน
ถ้าให้ท่านอยู่เฉยๆ คงทำไม่ได้หรอก นางบอกว่าทำงานได้ แต่ห้ามยกของหนัก
“เล่อ เล่อ ข้าจะเอาของหนักและใหญ่ออกมาข้าต้องทำยังไงดี” นางกำลังจะวางท่อแบบส้วมซึมเหมือนยุคที่จากมา
“แค่นายหญิงไปอยู่ใกล้ๆ เอามือลูบแผล แล้วหลับตาจินตนาการก็จะเป็นอย่างที่นายหญิงอยากให้เป็นเจ้าค่ะ”
ถ้าอย่างนั้นตอนกลางคืนค่อยทำดีกว่า นางไปบอกท่านตาว่าถ้าท่านลุงมาแล้ว ให้ลงมือสร้างได้เลยแบ่งเป็นสองห้อง ที่เหลือค่อยทำวันหลัง
ตอนนี้นางมาอนุญาตท่านตาท่านยายว่าจะไปเยี่ยมหยาว หยาว จะขอแบ่งเนื้อหมูสักมื้อและไข่ให้นาง
ทั้งสองไม่ได้ว่าอะไร วันนั้นที่นางถามอาการของน้องชาย น่าจะเป็นไข่หวัดธรรมดา
นางไม่รู้จะทำยังไงจึงเอายาไปผสมกับน้ำใบเตยเหมือนที่ทำให้ท่านตาท่านยาย ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะทำให้ฤทธิ์ยาลดลงรึเปล่า
แต่นางต้องป้องกันตัวเองไว้ก่อน แม้จะเป็นเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่กล้าบอกความลับให้หยาวหยาว นางได้แบ่งเนื้อหมูครึ่งจิน หมูสามชั้นครึ่งจิน มันหมูครึ่งจิน และไข่ไก่ 15 ฟอง ส่วนผักพวกเขามีกันอยู่แล้ว
นางใส่น้ำสมุนไพรไว้ในกระบอกไม้ไผ่ วางลงในตะกร้า ตามด้วยไข่ เนื้อหมูที่ห่อด้วยใบกล้วย วางผ้าบางๆปิดไว้อีกที
“เล่อ เล่อ ไปเที่ยวกันเถอะ แต่ไม่ต้องปรากฎตัวล่ะ”
“ไปเจ้าค่ะนายหญิง ข้าอยากไปเที่ยวเหมือนกัน แล้วนายหญิงไม่ใช่ผ้าปิดบังใบหน้าหรือเจ้าคะ”
ตั้งแต่นายหญิงเข้าไปนอนในช่องนึกคิด นางดูงดงามมากขึ้นทุกวัน แต่เหมือนเจ้าของจะไม่สนใจตัวเองเลย จะทำยังไงดีนะ
“ไปแค่หน้าปากซอยนี้เองเล่อ เดี๋ยวหยาว หยาว จะหัวเราะข้าอีก”
นางรู้ตัวเหมือนกันว่าวันสองวันมานี้ร่างกายมีเนื้อมีนวลผิวพรรณเปล่งปลั่งขึ้น แต่จะหาข้ออ้างอะไร ที่จะใช้ผ้าปิดบังใบหน้า
ที่นี่สาวชนบทบ้านนอกแบบนางไม่มีใครใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเลย
“ถ้ากังวลใจ ก็บอกว่าหกล้มคราวก่อนได้แผลมา อีกอย่างแผลเป็นที่หางคิ้วก็เห็นชัดขนาดนั้น
ทุกคนไม่สงสัยนายหญิงแน่นอนเจ้าค่า ถ้ามีคนถามก็บอกว่าอายคนอื่นจึงต้องใช้ผ้าปิดบังใบหน้าไว้ ไม่งั้นจะไม่มีความมั่นใจ นี่เจ้าค่ะ ข้าเตรียมไว้ให้นายหญิงแล้ว”
เล่อ เล่อ ยื่นผ้าปิดบังใบหน้าให้นาง เป็นผ้าบางๆ สีขาวรอบๆปักด้วยลายใบไม้เล็กๆ
“ขอบใจมากนะเล่อ เล่อ เจ้ารู้ใจข้าที่สุด เจ้าน่ารักมากขึ้นทุกวัน”
นางเอาผ้าขึ้นมาปิดใบหน้าไว้ และเป็นเหตุผลที่ดีที่จะบอกหยาว หยาว นางกังวลอะไร เล่อ เล่อ คงรู้ทุกอย่างสิน่ะ
เพราะเรามีกระแสจิตที่ส่งถึงกัน มันดีมากๆ เพราะบางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดออกมา เล่อ เล่อ ก็เข้าใจนาง
นางเปิดประตูเข้าไป แต่เอ ทำไมบ้านเงียบจัง
“หยาว หยาว ข้ามาหาเจ้า อยู่บ้านรึเปล่า”
“ข้าอยู่นี่ลี่เซียง” นางออกมาจากหลังบ้านพร้อมข้าวต้มร้อนๆ นางคงไปทำข้าวต้มให้น้องชาย พี่สาวที่แสนดีจริงๆ
“หยาว หยาว ท่านลุงท่านป้าไปไหน เจ้าอยู่กับน้องสองคนอีกแล้วหรือ”สีหน้าท่าทางนางดูเหนื่อยมา
“พ่อแม่ข้าไปรับจ้างอีกหมู่บ้านหนึ่ง บอกว่าถ้ายังไม่เสร็จก็จะไม่กลับมา อีกอย่างมันไกลด้วยก็ไปนอนเสียเลย วันที่ไป น้องข้าไม่ได้อาการหนักแบบนี้ แล้วเจ้าปิดหน้าทำไม นั่นหิ้วอะไรมาล่ะ”
นางคงไม่ได้หลับไม่ได้นอนแน่ๆ
“เจ้าไปป้อนข้าวให้น้องเจ้าก่อน นี่มันยามเว่ยแล้วนะหยาว หยาว เร็วๆ ข้าแบ่งของกินมาให้เจ้าและน้อง”
นางดันเพื่อนเข้าบ้านไป แม้แต่ตัวหยาวหยาวก็ยังไม่ได้ทานอะไรสิน่ะ หลังจากที่เสี่ยวหยวนกินข้าวเสร็จแล้ว หยาวหยาวรับตะกร้ามาวางไว้ ยังไม่ได้เปิดประตู ส่วนเธอถือกระบอกไม้ไผ่ไว้
“ข้าได้ต้มยาสมุนไพรมาให้เสี่ยวหยวนด้วย ทานข้าวเสร็จแล้วก็ให้กินทันทีเลย”
ข้ายื่นกระบอกไม้ไผ่ให้นาง ปีนี้เสี่ยวหยวน อายุ 6 ขวบแล้ว เขาหน้าตาน่ารักเหมือนพี่สาว เวลานี้ทั้งคู่น่าสงสารมากๆ สักพักเสี่ยวหยวนก็หลับไป
“ขอบใจมากนะลี่เชียง แล้วเจ้าเอาอะไรมาให้ข้าเยอะแยะ” หลังจากที่น้องชายนางหลับไปแล้ว นางก็เปิดดูของในตะกร้า
“ข้าเอาเนื้อหมูและไข่มาให้เจ้าน่ะหยาว หยาว อย่าปฏิเสธข้าเลย ไปเก็บของแล้วทานข้าวด้วย ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวหยวนเอง”
นางเอาตะกร้า ลังเลว่าจะไปกินข้าวหรือจะอยู่เป็นเพื่อนน้อง
“ไปๆสิ ข้าอยู่นี่ไม่ได้จะไปไหน เจ้าต้องดูแลตัวเองด้วย ถ้าไม่สบายไปอีกคนจะทำยังไง”
นางไล่เพื่อนไปทานข้าว แล้วส่งกระแสจิตให้เล่อ เล่อ
“เล่อ เล่อ ข้าจะช่วยหยาวหยาว ได้ทางไหนบ้าง”
“นายหญิงอย่าลืมสิ เรามีทุกอย่าง แค่นายหญิงนึกขึ้นมา”
นางลืมตัวอีกแล้ว นางนึกถึงสมุนไพรลดไข้ สมุนไพรบำรุงกำลัง วิ้ง เสียงแบบนี้ลอยมา ทุกอย่างอยู่ในมือนางหมดแล้ว มีสมุนไพรจีนอีก 2 ห่อ
ที่ทำแบบนี้นางอยากให้หยาว หยาว ได้ทานด้วย ไม่งั้นเพื่อนเธอจะป่วยไปอีกคน ส่วนสมุนไพรชุดที่สองให้นางได้ต้มกินกับน้องชาย
“มาแล้ว มาแล้ว จริงสิทำไมเจ้าต้องปิดหน้าด้วย หรือว่า นี่เจ้าเป็นแผลเป็นจริงๆหรือลี่เซียง”
นางไปกินข้าว ไม่นานรีบออกมา แล้วท่าทางตกใจอะไรนั่น ตอนแรกคงไม่ทันสังเกตสินะ ตัวข้าไม่ตกใจสักนิด แผลเป็นเท่าเมล็ดข้าวเปลือกจะไปกลัวอะไรเล่า
“เจ้าจะเสียดังไปไย น้องเจ้าหลับอยู่เราไปคุยกันข้างนอกเถอะ”
ข้าดึงมือนางออกมา พร้อมเอาห่อสมุนไพรให้นาง ดูนางทำหน้าตกใจมากอีกแล้ว เพื่อนเอ๋ยอย่าทำหน้าอย่างนั้นข้าไม่ได้ซื้อมาสักหน่อย
“ห่อนี้สำหรับลดไข้ เจ้าต้มให้เสี่ยวหยวนกินเช้าเย็น ที่ดื่มไปเมื่อกี้มันไม่พอ
ส่วนห่อนี้ของเจ้า ดื่มก่อนนอนเป็นสมุนไพรบำรุงกำลัง ถ้าน้องเจ้าหายก็ให้ดื่มกับเจ้าได้ แบ่งไว้ให้ท่านลุงท่านป้าด้วย” ข้าอธิบายให้หยาวหยาว
“ลี่เซียง เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของข้า ขอบใจเจ้ามากๆ วันหน้ามีอะไรให้ข้าช่วยก็บอกนะ
ข้า…ข้า…ฮือ..ขอบใจสำหรับกับข้าว แล้วยาอีก ทุกๆอย่างเลยเพื่อนรัก ฮือ…ฮือ..ฮือ..”
“เจ้าร้องไห้แล้วน่าเกลียดยิ่ง” ข้าเข้าไปกอดนาง แล้วปลอบใจใครไม่เป็นด้วยสิ
เวลานี้นางคงเหนื่อย และเครียดมากเพราะน้องชายอาการไม่ดีขึ้น พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่บ้าน
เป็นข้าเมื่อก่อนก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน พวกเราคนจนไม่มีทางเลือกมากมายหรอก ต้องเผชิญกับชะตากรรมที่เลือกไม่ได้
“หยาว หยาว ต่อไปเจ้าก็ดูแลตัวเองด้วย ไม่ใช่ดูแลผู้อื่นจนลืมดูแลตัวเองแบบนี้ ถ้าเกิดไม่สบายทั้งสองคนจะทำยังไง ข้าเป็นห่วงเจ้าจริงๆนะ”
“อืม…ต่อไปข้าจะดูแลตัวเอง ลี่เซียงค่ายา ค่าไข่ ค่าเนื้อหมู เป็นเงินเท่าไรเหรอ ถ้าพ่อแม่ข้ากลับมา ข้าจะคืนให้เจ้า ข้ารู้นะ เจ้าเองก็ไม่มีเงินเหมือนกัน”
“ข้าก็จะมาบอกเจ้านี่อย่างไรเล่า ที่ข้ากับท่านตาลงไปเมืองวันก่อน ข้าไปขายสมุนไพรมา”
แล้วข้าได้เล่าเรื่องท่านปู่เยี่ยรับท่านตาเป็นน้องชายบุญธรรมด้วยสาเหตุที่ทำให้แกตั้งตัวได้อย่างทุกวันนี้
แล้วท่านได้มอบเงินจำนวนหนึ่งมาให้ท่านตา (ไม่จริงทั้งหมด) ขอโทษนะหยาว หยาว แต่ข้าบอกเจ้าไม่ได้จริงๆ
“ข้าดีใจกับท่านตาด้วย ที่ผ่านมาท่านลำบากมามาก ดีแล้วลี่เซียง อีกอย่างเจ้าก็ต้องเรียกเขาว่าท่านปู่สิ
แล้วทำไมไม่ขอยามารักษาแผลเป็นของเจ้า ข้าเป็นห่วงเจ้าจริงๆนะ ดูสิต้องใส่ผ้าปิดใบหน้า เอ๋…..แต่เจ้าไม่ต้องอายหรอกลี่เซียง ข้าจะใส่เป็นเพื่อนเจ้าเองดีหรือไม่”
ตั้งแต่วันนั้นมา ทั้งสองคนไปไหนมาไหนก็ใส่ผ้าปิดหน้าทุกครั้ง ชาวบ้านก็ทราบว่าทั้งสองคนได้แผลจากการเข้าป่า
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครถามนางทั้งสองคนอีกเลย เพราะใบหน้าอัปลักษณ์เกินไป ทุกคนต่างสงสารสองสาว
- ผู้เขียน
