เรื่องราวรักของเรา

เป็นห่วง

โรงเรียน…

"พวกมึงพรุ่งนี้วันหยุดไปไหนกันดี" ยอร์ชผู้เปรียบเสมือนนักเดินทางของกลุ่มพูดขึ้น

"มึงนี่หาเรื่องเที่ยวได้ทุกวันจริงๆ"

"กูไม่ว่าง" ก้องภพหันไปตอบยอร์ช แล้วกลับไปตั้งใจฟังที่อาจาร์ยพูดตามเดิม

"กูก็ไม่ได้คาดหวังกับมึงนักหรอก แค่มึงยอมไปกับพวกกูเมื่อวันก่อนก็โคตรมหัศจรรย์สำหรับกูแล้ว"

"กุญล่ะว่างไหม" ยอร์ชหันมาถามคนที่ไม่เคยปฏิเสธกับคำชวนของเขา

"อืม..ก็ว่างนะ"

"งั้นพรุ่งนี้ไปดูหนังกัน"

"ได้สิ"

"ติ๊ดตี่…มึงกับไอเมฆไปด้วยนะ"

"นี่มึงจะไม่ให้กูไปสวีทกับแฟนสองคนบ้างหรอ"

"อย่างมึงเนี่ยนะรู้จักคำว่าสวีท กูขนลุก"

"ปากดีอย่างมึงก็สมแล้วแหละที่ไม่มีใครเอา"

"จี้จุดสุดๆไปเลยครับ"

"ถ้าอยากให้กูไป มึงไม่ต้องชวนอีเอ๋ยไปด้วยนะ กูรำคาญ"

"มึงสบายใจได้ ไอก้องไม่ไปมันก็ไม่ไปหรอก"

"เออ"

วันถัดมา…

ตื้อดึ่ง~

ก้องภพ : ส่งตำแหน่งที่ตั้ง

กุญแจ : ทำไมไปที่นั่นล่ะ

กุญแจทำหน้าแปลกใจ เมื่อกดเข้าไปดูตำแหน่งที่ตั้งที่ก้องภพเพิ่งส่งเข้ามา 'ยอร์ชบอกว่าจะไปดูหนังไม่ใช่หรอ แล้วทำไมหมุดถึงไปอยู่ที่สวนJJMล่ะ' เธอคิดในใจ

ก้องภพ : ไอยอร์ชมันเปลี่ยนที่นัดกะทันหันอ่ะ

กุญแจ : แล้วนายไปด้วยหรอ เห็นบอกว่าไม่ว่าง

ก้องภพ : ตอนนี้ว่างแล้ว

กุญแจ : เพื่อนๆถึงกันหรือยัง

ก้องภพ : ยัง

กุญแจ : ฉันกำลังไปนะ ไว้เจอกัน

สวนJJM

“แล้วเพื่อนๆล่ะ” กุญแจถามก้องภพเมื่อมาถึงที่หมายตามตำแหน่งที่ก้องภพส่งมา

"ไอยอร์ชเพิ่งโทรมาบอกว่าไม่ว่างแล้วอ่ะ"

"อ้าวหรอ แล้วติ๊ดตี่ล่ะ"

"วันนี้ติ๊ดตี่ขอไปเดทกับแฟนสองคน"

"งั้นฉันโทรหาติ๊ดตี่แป๊บนึงนะ"

"เดี๋ยว!" เขายกมือขึ้นมาจับโทรศัพท์ของเธอไว้

"มีอะไรหรอ"

"เอ่อ…ให้ติ๊ดตี่สวีทกับแฟนมันบ้าง เธออย่าโทรไปกวนเลย"

"จริงสินะ แล้วเราเอายังไงกันดีอ่ะ…กลับบ้านไหม"

"ไหนๆก็มาถึงแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะฉันหิว"

"อ๋อได้สิ ฉันยังไม่ได้กินข้าวมาเหมือนกัน นายอยากกินอะไรล่ะ"

"เธอเลือกเลย"

ร้านก๋วยเตี๋ยว…

"เธอชอบกินก๋วยเตี๋ยวหรอ"

"อื้ม"

พอต้องอยู่กับเขาสองคน แทนที่จะต้องเป็นเขาที่ไม่ค่อยพูด กลับกลายเป็นเธอที่เป็นคนพูดน้อยขึ้นมาซะอย่างนั้น เพราะกลัวว่าหากพูดอะไรออกไปแล้วเขาจะรำคาญ เธอวางตัวกับเขาไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ยิ่งอยู่ด้วยกันสองคนยิ่งไปกันใหญ่

"กินเสร็จแล้วจะไปไหนต่อไหม"

"ฉันว่าจะไปเดินดูเสื้อผ้าอีกนิดหน่อยแล้วก็คงกลับ นายจะกลับไปก่อนก็ได้นะ"

"ฉันก็จะไปซื้อเหมือนกัน"

"อ๋อ"

เธออุตส่าห์พูดให้เขากลับไปก่อน เพราะตัวเองเริ่มอึดอัดที่ต้องอยู่ด้วยกันสองคน แต่ดันผิดคาด เขากลับตอบตกลงไปกับเธอด้วย เธอคงต้องรีบซื้อรีบกลับแล้วล่ะ เพราะไม่รู้ระหว่างที่เดินด้วยกันจะหาเรื่องอะไรมาคุยเพื่อแก้ไขบรรยากาศอึดอัดนี้ดี

"ฉันขอไปดูเสื้อร้านนั้นก่อนนะ" กุญแจบอกกับเขาที่กำลังยืนซื้อน้ำอยู่

ร้านเสื้อผ้า…

เมื่อเธอเดินเข้ามาในร้าน ก็รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ เมื่อเห็นเจ้าของร้านจ้องเธอตาไม่กระพริบ แต่มันคงเป็นเรื่องปกติของพ่อค้าแม่ขายที่ต้องคอยจับตามองเพื่อไม่ให้สินค้าถูกขโมย

"ตัวนี้เท่าไหร่คะ" เธอยกเสื้อขึ้นเพื่อถามราคากับเจ้าของร้านเมื่อเจอตัวที่ถูกใจ

"สำหรับน้องพี่ขายให้เลยครับ 150 บาท"

"ถูกมาก" เธออุทานออกมาเมื่อได้ยินราคา

"พี่ลดให้จาก 300 บาทครับ"

"ลดครึ่งราคาเลยหรอคะ" เธอพูดออกไปด้วยความดีใจ แล้วหันไปเลือกเสื้อตัวอื่นเพิ่มจนลืมระวังตัว

"แต่ต้องแลกกับเบอร์โทรน้องนะครับ"

เมื่อกุญแจได้ยินอย่างนั้นก็รีบเงยหน้าขึ้นมาจากราวเสื้อผ้าที่เธอกำลังยืนเลือกอยู่ ถึงได้เห็นว่าเจ้าของร้านกำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอ ยังไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไรก็มีมือหนึ่งเดินเข้ามาประสานมือเธอไว้

"ตัวนี้เท่าไหร่หรอครับ เดี๋ยวผมจ่ายให้แฟนผมเอง" ก้องภพใช้มืออีกข้างหยิบเสื้อในมือของเธอแล้วยื่นไปให้เจ้าของร้านเพื่อคิดเงิน

หลังจากที่ก้องภพจ่ายเงินแล้ว เขาก็รีบรับถุงเสื้อผ้ามาไว้ที่ตัวเอง แล้วจูงมือเธอออกมาจากร้านทันที

"ทีหลังถ้าเจอแบบนี้อีกก็เดินหนีออกมาให้ไกลๆ หรือเดินไปที่ๆมีคนเยอะๆแทน เข้าใจไหม!" เขาบอกกับเธอด้วยความเป็นห่วงเมื่อทั้งคู่เดินพ้นออกมาจากหน้าร้าน

กุญแจมีอาการตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เธอเจอและท่าทีที่ก้องภพเป็นอยู่ตอนนี้ เพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับเธอมาก่อน เธอสงสัยว่านี่เขากำลังห่วงหรือกำลังหึงเธอกันแน่ เพราะสรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอในร้านเมื่อกี้นี้มันกำลังทำให้เธอคิดเข้าข้างตัวเอง

"กุญแจ เข้าใจที่ฉันพูดไหม" ก้องภพถามย้ำกับเธออีกครั้ง

"เข้าใจ"

"เรากลับกันเลยไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง"

ระหว่างทางกลับบ้านเธอและเขาไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ เธอมองออกไปที่นอกตัวรถด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกแบบไหนกับคนข้างๆกันแน่

"ขอบคุณมากนะ...อ่ะนี่…ค่าเสื้อ" เธอเอ่ยขอบคุณก้องภพ และยื่นเงินของตัวเองให้กับเขา

"เก็บไว้เถอะ ถือซะว่าฉันซื้อให้"

"ไม่เป็นไร นายเอาไปเถอะฉันไม่อยากติดหนี้ใคร"

"งั้นเอาไว้ครั้งหน้าเธอเลี้ยงข้าวฉันคืนก็แล้วกัน"

"เอางั้นหรอ"

"อืม"

"งั้นขับรถดีๆล่ะ ฉันไปนะ" เธอลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไป

ก้องภพจอดรถมองเธอเดินเข้าบ้านอยู่อย่างนั้น จนมั่นใจว่าเธอปลอดภัยดี แล้วค่อยสตาร์ทรถขับกลับบ้านของตัวเอง