ตอนที่5 จุดเริ่มต้นคือความเมา
1895 คำ
ตอนที่ 5
จุดเริ่มต้นคือความเมา
"สวัสดีตอนเย็นครับน้องแอลลี่" เสียงธนนเอ่ยทักแอลลี่ที่กำลังเดินมา เธอหยุดยืนอยู่ตรงหน้าธนนก่อนเอ่ยทักทายกลับ
"สวัสดีค่ะ" คืนนี้เธอมาในชุดกระโปรงยีนสั้นเลยเข่าสีชมพู ท่อนบนเป็นเสื้อยืดสีขาวที่ถูกสวมทับด้วยแจ็คเก็ตสีเดียวกับกระโปรงอีกชั้น ผมยาวสลวยถูกปล่อยให้เป็นธรรมชาติ ใบหน้าจิ้มลิ้มตอนนี้ถูกแต่งแต้มสีสันอ่อนๆ เพื่อเพิ่มความสดใสสมวัยเล็กน้อย
"เย็นนี้น้องแอลลี่สวยมากเลยนะครับ" ธนน เอ่ยชมหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความสุภาพ
"ขอบคุณค่ะ" เธอเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้ม
"เข้าไปด้านในกันเถอะครับพี่จองโต๊ะไว้แล้ว" ธนน คงความเป็นสุภาพบุรุษเขาผายมือให้เธอเดินนำก่อนจะเดินตามหญิงสาวมา
ร้านอาหารทะเลขึ้นชื่อที่จัดตกแต่งร้านเป็นซุ้มกลางแจ้ง ที่มาพร้อมเบาะนั่งขนาดใหญ่และหมอนรองหลังเพิ่ม นอกจากนี้ยังมีการนำม่านผ้าพลิ้วไหวเพิ่มการตกแต่งให้น่านั่งมากยิ่งขึ้น แอลลี่ถอดรองเท้าไว้ด้านล่างก่อนขึ้นนั่งบนเบาะรูปวงกลมอย่างสบายใจ ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยอะไรตอนนี้บริการก็เดินเข้ามาจุดเทียนเพิ่มบรรยากาศให้โรแมนติกมากขึ้น
"นี่อะไรคะ" เธอเอ่ยถามบริการพร้อมกับมองหน้าธนนอย่างแปลกใจ
"บริการพิเศษจากทางร้านครับ" บริกรตอบคำถามหญิงสาวอย่างสุภาพ
"ขอบคุณค่ะ" แอลลี่เอ่ยยิ้มกับบริกรพร้อมหันหน้ามองชายที่นั่งฝั่งตรงข้าม
"ที่นี่บริการดีมากเลยนะคะ" เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้ธนน พลางกระซิบให้เขาได้ยิน
"ครับ" ธนนหัวเราะออกมาเพราะรู้สึกถูกใจความไร้เดียงสาของเธอ
"มองอะไรครับ" ธนนเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่ชะเง้อมองตามบริกรที่ยกถาดอาหารมาบริการโต๊ะข้างๆ
"เปล่าค่ะ " เธอรีบหันกลับมาเพราะกลัวชายหนุ่มจะรู้ว่าเธอมองตามจานอาหารโต๊ะด้านข้าง
"รอหน่อยครับเดี๋ยวอาหารก็มาแล้ว"
"อือ" เธอพยักหน้ารับพร้อมตั้งหน้ารออย่างใจจดใจจ่อ
"อาหารหน้าตาดีมากเลยค่ะ" อาหารซีฟู้ดถูกยกนำมาวางบนโต๊ะพร้อมเครื่องดื่ม แอลลี่รู้สึกตื่นเต้นกับรายการอาหารที่อยู่ตรงหน้าจนแทบอดใจไม่ไหว
"ฮ่าๆ ลองชิมซิครับร้านนี้อาหารอร่อยมาก" เขาส่งสัญญาณให้หญิงสาวลองชิมอาหาร
"อืม อร่อยมากจริงๆ" แอลลี่ตักอาหารเข้าปากคำแล้วคำเล่า เมื่อเห็นว่ารสชาติอาหารดีสมคำร่ำลือ
"พี่ธนน ทานซิคะ" เธอเอ่ยชวนชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งมองเธอ
"ครับ" เขายิ้มพร้อมกับหยิบช้อนส้อมมาไว้ในมือ
"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ" เธอเอ่ยขอบคุณสำหรับการเลี้ยงอาหาร ซึ่งจริงๆ แล้วเธอควรเป็นฝ่ายเลี้ยงเขามากกว่า
"เอ่อ น้องแอลลี่สนใจจะไปนั่งฟังเพลงเบา ๆ กับพี่ไหมครับ" เขาเอ่ยปากชวนเมื่อเห็นว่าตอนนี้ยังไม่ดึกเท่าไร การฟังเพลงเบาๆ ยามนี้ถือว่าเป็นกิจกรรมที่ใช้ได้ทีเดียว
แอลลี่ก้มมองนาฬิกาข้อมือ ก่อนมองหน้าธนน ยังไม่ดึกเท่าไร่งั้นไปซักแป๊บก็แล้วกัน
"ได้ค่ะ แต่ไม่เกินสี่ทุ่มนะคะ" เธอกำชับเวลาเพราะไม่อยากให้มันดึกเกินไป
"งั้นเชิญครับ เห็นทีเราต้องรีบไปแล้วเวลาไม่คอยท่า ฮ่าๆ " เขาเอ่ยติดตลกเมื่อเห็นว่าถ้าชักช้ากว่านี้อาจกินเวลาจนถึงสี่ทุ่ม
"ค่ะ"
"น้องแอลลี่ดื่มอะไรดีครับ" เขาเอ่ยถามแอลลี่ที่ทำท่าเก้กังเมื่อเป็นดูเมนูเครื่องดื่มที่บริการนำมาให้
นั่นซิเราจะดื่มอะไรดี ถ้าสั่งน้ำเปล่าก็คงไม่เหมาะ ถ้าสั่งน้ำส้มจะดูแปลกไป แล้วจะสั่งอะไรดี เธอทำท่าครุ่นคิดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเลือกเมนูไหนดี
"แฮะๆ ขอสารภาพตรงๆ เลยนะคะ แอลลี่เพิ่งเคยมาสถานที่แบบนี้ครั้งแรกเลยไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี รบกวนพี่ธนนสั่งให้ได้ไหมคะ" เธอเอ่ยพร้อมยื่นเมนูคืนให้บริกร
"งั้นสั่งอะไรเบาๆ ก็แล้วกันนะครับ" เขาเอ่ยยิ้มด้วยความสุภาพก่อนหันมองบริกรที่คอยบริการอยู่ข้างโต๊ะ
"ได้ค่ะ" เธอยิ้มอาย
"งั้นเอา BLUE MARGARITA หนึ่ง วิสกี้หนึ่ง" ธนนสั่งเครื่องดื่มอย่างคล่อง พลางหันหน้ามาทางแอลลี่
"เครื่องดื่มได้แล้วครับ" บริกรกลับมาอีกครั้งพร้อมเครื่องดื่มสีสันสดใสในมือ
"ว้าว! สีน่ารักจังเลยค่ะ" แอลลี่ตื่นเต้นกับเครื่องดื่มสีฟ้าที่มาในแก้วทรงสูง ขอบปากแก้วถูกเพิ่มรสชาติด้วยเกล็ดน้ำตาลและมะนาวครึ่งซีก
"ลองชิมดูซิครับ" เขาเอ่อปากชวนหญิงสาว
"อืม" แอลลี่ยกแก้วสีฟ้าขึ้นดื่ม
"เป็นไงครับ"
"ใช้ได้ค่ะ เปรี้ยวๆ แต่ก็อมหวาน" แอลลี่ยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มจนหมด
"เบาๆ ครับ" ธนนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าแอลลี่ยกดื่มจนหมดในรวดเดียว
"สั่งอีกได้ไหมคะ" เธอหันมาทางธนนก่อนจะเอ่ยปากถาม
"ได้ครับ / น้องแบบนี้อีกแก้ว" ธนนเรียกบริกรอีกครั้ง
"ขอบคุณค่ะ" แอลลี่เริ่มยิ้มหวานให้กับธนน
"ได้แล้วครับแอลลี่" เขาส่งแก้วสีฟ้าให้เธอด้วยรอยยิ้ม
แก้วที่หนึ่งผ่านไปตอนนี้แก้วที่สองหมดแล้วแก้วที่สามกำลังตามมา ตอนนี้แอลลี่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมึนนิดหน่อย
ไอ้เครื่องดื่มสีฟ้านี่มันยังไงกันทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกว่าจะเมาแล้วละ แอลลี่พยายามปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นมองแก้วสีฟ้าสดใส
"ลี่ เธอมาทำอะไรที่นี่" เสียงคุ้นหูถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตอนนี้แอลลี่กำลังนั่งดื่มกับชายแปลกหน้า
"ไต้ฝุ่นแกมาได้ไง" แอลลี่มองไต้ฝุ่นก่อนจะเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่คุ้นตายืนเกาะแขนไต้ฝุ่นอยู่ข้างๆ
"ดื่มไปกี่แก้วแล้วเนี่ย วางลงเดี๋ยวนี้เลย" ไต้ฝุ่นเดินเข้ามาแย่งแก้วในมือของหญิงสาว แต่เธอไม่ยอมปล่อย
"หยุดเลย ฉันไม่เป็นไร แกจะไปไหนก็ไปเถอะ ไปซิแกไปนั่งกับแฟนแกเถอะอย่ามายืนอยู่แถวนี้ ฉันดูแลตัวเองได้"
"ไปกันเถอะค่ะไต้ฝุ่น" สาวชุดแดงหรือ พริก ลากไต้ฝุ่นออกห่างจากโต๊ะของแอลลี่
"พี่ธนนค่ะแอลลี่ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ ที่เสียมารยาท" เธอเอ่ยขอโทษธนน
"ไม่เป็นไรครับ"
"งั้นเราดื่มกันต่อเถอะค่ะ" แอลกอฮอล์รสหวานทานง่ายดูเหมือนตอนนี้กำลังเริ่มออกฤทธิ์
"พี่ว่าเราเมาแล้วกลับดีกว่านะครับ" ธนนเอ่ยชวนเมื่อเห็นท่าทางไม่สู้ดีของหญิงสาวที่เอาแต่โยกไปโยกมา
"ไม่เมา อึก! " แอลลี่ส่งยิ้มให้เขาพร้อมยกมือขึ้นปิดปาก
...
"เป็นอะไรคะไต้ฝุ่นดูไม่ค่อยร่าเริงเลย" หญิงสาวบนตักของไต้ฝุ่นพยายามป้อนเหล้าเข้าปากให้ชายหนุ่มแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเธอเพราะสายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เพื่อนสนิท
"เปล่าครับ" ไต้ฝุ่นค่อยๆ ดื่มเหล้าที่หญิงสาวป้อนให้ แต่สายตากลับมองไปอีกโต๊ะไม่วางตา
"ดูเหมือนว่าพริกจะเริ่มเมาแล้วเรากลับไปต่อที่ห้องดีไหมคะ" ดูเหมือนพริกเม็ดนี้จะเผ็ดสมชื่อหญิงสาวงัดทุกกลเม็ดเพื่อยั่วยวนไต้ฝุ่น
"บ้าเอ๊ย!" ไต้ฝุ่นสบถกับตัวเองพลางดีดตัวลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวอีกโต๊ะพยายามลุกขึ้นแต่กลับเซถลาไปอยู่บนตักของธนน
"ไต้ฝุ่นจะไปไหนคะ" พริกร้องเรียกตามหลังชายหนุ่มอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ เขาก็ลุกเดินไปหน้าตาเฉย
ไต้ฝุ่นรีบเดินไปอุ้มหญิงสาวออกมาจากตักของธนน ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนต่างฝ่ายต่างไม่ค่อยจะพอใจกันเท่าไร
"นายทำอะไรนะ" ธนนเอ่ยเสียงแข็งเมื่อเห็นว่าไต้ฝุ่นแย่งผู้หญิงที่อยู่บนตักเขาไปอย่างหน้าด้านๆ
"นายต่างหากจะทำอะไร" เขาเอ่ยกับธนนอย่างเอาเรื่อง
"ใครอะ? ไต้ฝุ่นเหรอ?" หญิงสาวพยายามปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นมอง
"เธอเมาแล้วกลับเถอะ"
"ยังไม่เมา" เธอพยายามปฏิเสธ เธอจะเมาได้ยังไงในเมื่อดื่มไปแค่ห้าหกแก้วเอง
ไต้ฝุ่นไม่รอให้หญิงสาวต่อล้อต่อเถียงเขาพยุงหญิงสาวขึ้นแล้วเดินออกมาจากผับ โดยไม่สนใจว่าจะทิ้งพริกไว้ด้านหลัง ธนนได้แต่ตะโกนไล่หลังโดยทำอะไรไม่ได้ ส่วนพริกก็ตะโกนตามอย่างเสียอารมณ์
"อือ!" แอลลี่ครางออกมาเบาๆ เพราะฤทธิ์ความเมาที่สะสมอยู่ในร่างกาย
"ดื่มไปกี่แก้วเนี่ย" เขาเอ่ยเสียงดุแต่มันกลับดูอบอุ่นแฝงไปด้วยความห่วงใย
"อือ! "
"ดื่มไม่เป็นยังจะดื่มเข้าไปอีก เธอโง่หรือเปล่า" เขาเอ่ยอ่อนอย่างเหนื่อยใจ บางครั้งเขาก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมทิ้งหญิงสาวข้างบ้านไว้ไม่ได้สักที
"อือ! "
"ลดน้ำหนักบ้างจะอุ้มไม่ไหวแล้วรู้ไหม" ทั้งที่ปากพูดแบบนั้นออกไปหากแต่ใบหน้าของไต้ฝุ่นกลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
"ถึงห้องแล้ว กุญแจห้องเธออยู่ไหนลี่" ไต้ฝุ่นเอ่ยถามหญิงสาวที่หลับอยู่บนหลังของเขา แต่ก็เท่านั้นเพราะตอนนี้ดูเหมือนเธอจะหลับไม่รู้เรื่อง
...เงียบ...
"เฮ้อ!!" ไต้ฝุ่นถอนหายใจ เขารู้สึกเหนื่อยใจกับเพื่อนข้างบ้านขึ้นมาทันที
ไต้ฝุ่นประคองหญิงสาวอย่างทุลักทุเลจนมาถึงเตียงนอน เขาค่อยๆ วางเธอลงอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเธอจะตื่น เสร็จแล้วก็ถอดรองเท้าให้เธอ
"เฮ้อ! " เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลลงมาอาบแก้มออกอย่างเหนื่อยล้า
"อย่าแกว่งได้ไหมฉันเวียนหัว อยู่เฉยๆ ซิอย่าแกว่ง" เธอส่ายหัวไปมาส่วนปากของเธอก็พูดไม่หยุด
"อือ อึดอัด ร้อนจัง" ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงพยายามถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก
"เฮ้ย! จะทำอะไร" ไต้ฝุ่นแย่งมือที่กำลังดึงเสื้อผ้ามากุม เขาใช้เวลาอยู่นิ่งๆ สักพักเพื่อรอให้เธอสงบลง เมื่อเห็นว่าเธอสงบลงแล้วไต้ฝุ่นก็หมดหน้าที่ เขาก้าวเท้าถอยหลังเพื่อจะออกจากห้อง แต่ไม่ทันที่จะได้ออกห่างจากเตียงแอลลี่ก็ดีดตัวลุกขึ้นเสียก่อน เธอยกมือขึ้นมาโอบรอบท้ายทอยของไต้ฝุ่นโดยที่ตายังหลับอยู่ แล้วดึงตัวเขาลงมาพร้อมกับเธอ
"อือ! หวานจัง" หญิงสาวลอบฉกริมฝีปากของชายหนุ่มมาเป็นของตัวเองโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนไต้ฝุ่นได้แต่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ตอนนี้สติของเขาหลุดลอยไปไกลเกินกว่าจะเรียกกลับมา แค่เพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นเขาก็เผลอทำตัวชั่วร้ายอย่างเรียกกลับคืนมาไม่ได้
- ผู้เขียน
