ตอนที่4 อาการของหมาหวงก้าง
2063 คำ
ตอนที่4
อาการของหมาหวงก้าง
"ว้าว! โรงแรมสวยมากเลยค่ะแม่" แอลลี่เอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจเมื่อมาถึงที่พัก โรงแรมห้าดาวตกแต่งสไตล์โมร็อกโคที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น อีกทั้งมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ไว้รองรับนักท่องเที่ยว ส่วนด้านหลังติดชายทะเล ซึ่งตอนนี้แลดูคึกคักด้วยผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ แอลลี่มองซ้ายขวาแล้วก็แทบจะหักห้ามใจไม่ได้
"แม่กุญแจห้อง กุญแจห้อง" เธอเร่งเร้าผู้เป็นแม่พร้อมแบบมือออกมารอรับมัน
"อะ! นี่กุญแจห้องลูก ส่วนนี่ของไต้ฝุ่นจ๊ะ ห้องพวกลูกอยู่ด้านโน้นนะ ส่วนของพวกแม่อยู่ทางนี้" ลิลินแม่ของแอลลี่ชี้ห้องพักให้เธอดูพร้อมยื่นกุญแจให้กับเด็กทั้งคู่
"เจอกันที่ร้านอาหาร ตอนเที่ยงนะลูก" เธอเอ่ยเสริมเมื่อเห็นว่าลูกสาวมัวแต่ตื่นเต้นจนลืมที่จะสนใจฟังที่เธอพูด
"ค่ะแม่" เธอขานรับแต่สายตายังคงชะเง้อมองด้านหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้นไม่รู้จบ
"ทะเลมันไม่หายไปไหนหรอก" ไต้ฝุ่นยิ้มเยาะกับท่าทางของหญิงสาวที่กำลังทำตัวเป็นเด็ก
"ยุ่ง สนเรื่องตัวเองไปเถอะ" แอลลี่แลบลิ้นใส่เขาพร้อมสะบัดหน้าก่อนเดินหนีออกมา
"เด็กน้อยชะมัด" เขามองตามหลังหญิงสาวก่อนจะเดินตามมาช้าๆ
...
"โอ้โห! ห้องสวยมาก" เธอกางแขนออกแล้วหมุนรอบห้องก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มนิ่มเกลือกกลิ้งบนนั้นสักพักแล้วดีดตัวขึ้นสำรวจรอบๆ ห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจ
"ว้าว! มองเห็นวิวทะเลด้วย ไม่ได้แหละต้องรีบเปลี่ยนชุด" แอลลี่มองออกไปด้านนอกเมื่อเห็นว่าเบื้องล่างนักท่องเที่ยวกำลังคึกคักแถมทะเลยังสวยได้ที่ แดดกำลังดีทุกอย่างลงตัวไปหมดเธอรีบหันกลับเข้าไปในห้องพร้อมทั้งรื้อกระเป๋าเตรียมเปลี่ยนชุดอย่างรีบร้อน
"ทะเลจ้า! รอพี่ก่อนนะ"
หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวตอนนี้เปลี่ยนมาสวมใส่กางเกงยีนขาสั้นสีดำ ส่วนด้านบนเธอเลือกสามทูพีชสีดำซึ่งถูกทับด้วยเสื้อตัวบางสีขาวอีกที อาจเป็นเพราะความสูงไม่ถึงร้อยหกสิบจึงทำให้เธอดูตัวเล็กน่าเอ็นดู อีกทั้งตอนนี้ชุดที่เธอสวมใส่ก็ยังเน้นทรวดทรงให้เด่นชัดขึ้น แม้หน้าอกไม่ใหญ่มากมายแต่ก็สมส่วนชวนน่ามอง
"ว้าว! ทะเล" แอลลี่หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเซลฟี่อย่างสนุกสนานโดยไม่ทันรู้ตัวว่าถูกจับจ้องจากสายตาคู่หนึ่ง
ไต้ฝุ่นออกมานั่งรับลมที่ระเบียงห้อง พลางดูดดื่มกลับบรรยากาศโดยรอบ เขาเลือกที่จะอยู่บนห้องเพื่อหลีกหนีความวุ่นวายจากพวกสาวๆ ที่มองเขาราวจะจับกินเมื่อตอนอยู่ล็อบบี้ แต่แล้วสายตาก็ต้องสะดุดกับหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังเดินวุ่นไปทั่วทั้งหาด เขาดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความสนใจ
"แต่งตัวอะไรเนี่ย จะใส่กางเกงสั้นทำไมนักหนา นั้นเสื้อเหรอบางจนเห็นข้างในหมดแล้ว" ตอนนี้เขารู้สึกหน้าชาเมื่อเห็นหญิงสาวข้างบ้านแต่งตัววาบหวิวแทบจะเห็นเนื้อหนังทั้งหมด แทนที่จะได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศ ตอนนี้เขาต้องเทียวผุดลุกผุดนั่งทั้งห่วงและหวงกลัวว่าคนอื่นจะมองเธอเหมือนที่เขามอง
"ระวัง! " เสียงดังที่เผลอปล่อยออกมาเพราะความตกใจของเขาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่กำลังห่วง เดินย่ำถอยหลังไม่มองทางกำลังจะเดินชนเข้ากับกลุ่มของชายหนุ่มที่กำลังเล่นสนุกด้านหลัง
"บ้าเอ๊ย! ไม่มีตาหรือไง ทำไมไม่มองด้านหลัง" เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะรีบร้อนวิ่งออกจากห้องอย่างหงุดหงิด ซึ่งภายหลังเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องหงุดหงิดขนาดนี้
.....
"ขอโทษค่ะ" แอลลี่ที่เพลิดเพลินกับการถ่ายภาพจนลืมที่จะมองทางตอนนี้เธอเดินชนเขากับชายแปลกหน้าอย่างจัง
"ไม่เป็นไรครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เขาเอ่ยอย่างสุภาพจนหญิงสาวมองค้าง
"ไม่เป็นไรค่ะ โอ๊ะ!" แอลลี่ยกเท้าขึ้นแต่ดูเหมือนรองเท้าแตะของเธอจะขาดจนไม่สามารถใช้งานได้อีกต่อไปแล้ว
"ดูเหมือนรองเท้าเตะคุณจะขาดนะครับ" เขามองที่เท้าของเธอ
"ฮ่าๆ จริงด้วย" เธอหยิบรองเท้าขึ้นมาดูพลางหัวเราะเมื่อพบว่ามันขาดห้อยต่องแต่งจนดูน่าสมเพช
"งั้นใส่ของผมดีกว่าเดี๋ยวจะเหยียบโดนเปลือกหอยเอา" ชายหนุ่มแปลกหน้าถอดรองเท้าพลางนั่งลงจะสวมรองเท้าให้เธอ
"ไม่เป็นไรค่ะ" แอลลี่ถอยหลบเล็กน้อยเพราะรู้สึกลังเลที่จะรับของจากชายหนุ่มแปลกหน้า
ตุ๊บ!...
รองเท้าแตะอีกคู่ถูกโยนลงด้านหน้าของแอลลี่พอดิบพอดี เธอก้มมองรองเท้าก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของมันด้วยความสงสัย
"สวมซิ" เขาเอ่ยเสียงดุแกมบังคับเธอจนเธอถึงกับสะดุ้ง
"อะไรของนาย" แอลลี่พยายามเสียงเบา
"รองเท้าขาดไม่ใช่เหรอ สวมซิหรือจะให้อุ้มไป" เขายังเอ่ยกับเธอเมื่อเห็นว่าเธอมัวแต่ชักช้า
หญิงสาวรีบสวมรองเท้าพลางหันหน้าขอโทษชายหนุ่มอีกคนที่ตอนนี้ได้แต่มองงงๆ
"ขอโทษนะคะ ที่เพื่อนฉันเสียมารยาท" เธอกล่าวขอโทษชายแปลกหน้าที่เธอเพิ่งเดินชนเมื่อสักครู่
"ไม่เป็นไรครับ" เขายิ้มรับคำขอโทษจากแอลลี่อย่างจริงใจ
"ขอตัวก่อนนะคะ" แอลลี่กล่าวลาก่อนที่เพื่อนตัวแสบจะทำเรื่องน่าขายหน้ามากกว่านี้
"ครับ" ชายหนุ่มแปลกหน้าได้แต่มองตามหญิงสาว
"รีบไปได้แล้ว" ไต้ฝุ่นเร่งแอลลี่โดยไม่สบตาเธอ แต่ตัวเขากลับหันไปจ้องหน้าฝ่ายชายอย่างเอาเรื่อง
"จะลากฉันไปไหน ฉันเพิ่งลงมาเมื่อกี้เอง" แอลลี่เอ่ยถามเมื่อถูกไต้ฝุ่นลากออกมาจากชายหาด
"ปล่อยได้แล้ว เป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย" เธอสะบัดแขนอย่างแรงเพื่อปลดเปลื้องพันธะการมือปลาหมึกของเขาที่ยึดเธอไว้ออก
"ผู้ชายคนเมื่อกี้ไม่น่าไว้ใจ เราเลย..เลยช่วยเธอไว้" เขาตอบด้วยน้ำเสียงอึกอักส่อพิรุธจนคนฟังไม่อยากจะเชื่อ
"ช่วยจากอะไรไม่ทราบ ดูยังไงก็รู้ว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ หน้าตาก็หล่อเหลา ถ้าจะมีใครไม่น่าไว้วางใจฉันว่าก็คงมีแต่นายนี่แหละ" หญิงสาวพูดประชด
"นี่เราอุตส่าห์เป็นห่วงเธอนะ" เขาเอ่ยด้วยเสียงดังดูยังไงก็ไม่ค่อยเหมือนคนเป็นห่วง
"เป็นห่วง" แอลลี่ขมวดคิ้วอย่างสงสัยกับพฤติกรรมของเพื่อนบ้าน
"ใช่ ก็เพื่อนกันก็ต้องเป็นห่วงกันซิ" เขามองหน้าเธอเลิ่กลั่ก
"นายรู้มั้ยตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่มีแฟนเพราะใคร เพราะนายไง ขอร้องถ้าอยากจะช่วย ช่วยอยู่ไกลๆ ไปเลย" เธอตะคอกไต้ฝุ่นเสียงดังเมื่อคิดถึงครั้งเป็นสาวแรกรุ่นแต่กลับต้องติดแหง็กอยู่กับวิแค่สองคนไร้หนุ่มๆ เคียงข้าง นั่นเพราะไม่ว่าใครจะเข้ามาคุยกับเธอก็โดนไต้ฝุ่นกลั่นแกล้งจนผู้ชายพวกนั้นทนไม่ไว้ต้องหนีหายไปหมด
"นู้น...คนให้เป็นห่วงของนายมาโน้นแล้ว" แอลลี่ส่งสายตาให้ไต้ฝุ่นมองตามเมื่อสาวสวยเซ็กซี่ในชุดทูพีชสีแดงแรงฤทธิ์จนทะเลต้องสั่นสะท้านกำลังเดินมา
"ไต้ฝุ่น" เสียงแหลมตะโกนมาแต่ไกล สาวสวยในชุดทูพีชสีแดง วิ่งเข้ามาหาไต้ฝุ่นอย่างดีใจ
"ฉันขอตัวก่อนนะ ขอตัวก่อนนะคะเที่ยวให้สนุกนะคะ" เธอหันมายิ้มให้สาวชุดแดงก่อนขอตัวลา
"เดียวก่อนลี่" ไต้ฝุ่นพยายามร้องทักไว้ไม่ให้เธอไป แต่เธอก็จะไปอยู่ดี
แอลลี่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินกลับมาหาไต้ฝุ่น ซึ่งไต้ฝุ่นเองก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่สามารถรั้งเธอไม่ให้ไปได้
"รองเท้านาย" แอลลี่วางรองเท้าคืนเจ้าของก่อนจะเดินออกมาอย่างอารมณ์เสีย
"อ้าวไต้ฝุ่นไปไหนล่ะลูก" ลิลินถามขึ้นขณะทานอาหารเที่ยง
"ไปกับสาวสวยคนเมื่อเช้าแล้วค่ะ" เธอตอบพลางก้มหน้าก้มตาทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
"คือพวกแม่มีเรื่องจะบอก แท่น..แท้น" บรรดาแม่ๆ หยิบกระดาษใบจิ๋วขึ้นมาโชว์ให้แอลลี่ดู
"อะไรคะ" เธอเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจเพราะดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะตื่นเต้นดีใจกับของชิ้นนี้ไม่ใช่น้อย
"บัตรล่องเรือ พร้อมที่พักบนเรือคืนนี้"
"ทำไมมีคนละใบ แล้วของหนูล่ะ" แอลลี่ทำตาโตจ้องไปที่ของในมือลิลินพร้อมวางช้อนในมือลง
"ของลูก...ไม่มีจ๊ะ"
"ไงงั้นละคะแม่" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าปนผิดหวัง
"ก็เมื่อเช้า พวกป้าไปเดินเล่นพอดีเห็นมีกิจกรรมดีๆ ก็เลยจองแต่ตั๋วเหลือแค่สี่ใบสุดท้ายแล้ว" ป้าอุ่นแม่ของไต้ฝุ่นกล่าวขึ้น
"ถ้าลูกไม่อยากให้พวกแม่ไปพวกแม่ไม่ไปก็ได้นะ"
แอลลี่รู้ดีว่าพ่อกับแม่ต้องการพักผ่อนแค่ไหนด้วยทั้งสองท่านเป็นหมอทั้งคู่ เวลาที่จะมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้หาแทบไม่ได้เลย อีกทั้งกว่าที่บ้านไต้ฝุ่นจะมีเวลาว่างมาด้วยไม่ใช่เรื่องง่ายเธอไม่อยากทำให้แม่ต้องผิดหวังกับทริปนี้
"ไปเถอะค่ะ ขอให้สนุกนะคะ" เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มถึงแม้ว่าจะแอบเสียใจเล็กน้อยก็ตาม
"ลูกก็อย่าไปไหนคนเดียวละ ถ้าจะไปไหนก็ชวนไต้ฝุ่นไปด้วย" ลิลินเอ่ยด้วยความเป็นห่วง แต่เธอก็สบายใจทุกครั้งเพราะไม่ว่าอย่างไรไต้ฝุ่นก็ทำหน้าที่ดูแลลูกสาวของเธอได้ดีเสมอ
"ค่ะ ค่ะ " แอลลี่พยักหน้ารับคำ
.............
.......
"โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ" แอลลี่เอ่ยขอโทษชายหนุ่มที่เธอโดนชนโดยไม่ตั้งใจ
"อ้าว คุณคนที่รองเท้าขาดนี่" เขามองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กน้อย
"ฮ่าๆ อย่าพูดถึงเรื่องรองเท้าเลยค่ะ" แอลลี่ยิ้มแห้งเพราะความอับอาย
"ผมธนนครับ" เขาหยุดหัวเราะพร้อมแนะนำตัวเอง
"แอลลี่ค่ะ" เธอเอ่ยยิ้ม
"น้องแอลลี่มาเที่ยวกับเพื่อนเหรอครับ" เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าตอนนี้หญิงสาวยืนอยู่คนเดียว
"เปล่าค่ะ แอลลี่มากับครอบครัว" เธอชี้ไปทางโต๊ะรับประทานอาหารที่ครอบครัวของเธอนั่งอยู่
"จะเป็นอะไรไหมถ้าเย็นนี้ผมจะชวน น้องแอลลี่มาทานอาหารด้วยกัน" เขาเอ่ยชวนอย่างสุภาพ
"ได้ค่ะ งั้นเจอกันเย็นนี้นะคะ" เธอลังเลเล็กน้อยก่อนตัดสินใจตกลง เพราะถึงยังไงคืนนี้พ่อไม่ไม่อยู่มีเพื่อนกินข้าวดีกว่ากินคนเดียว
"ครับเจอกันเย็นนี้ครับ"
.....
"แม่เตรียมของเสร็จยัง เดี๋ยวไม่ทันขึ้นเรือนะ" แอลลี่รบเร้าให้แม่ของเธอรีบหน่อยเพราะกลัวว่าจะไม่ทันเวลาขึ้นเรือ
"เสร็จแล้ว" ลิลินถือกระเป๋าทั้งสองมือจนดูพะรุงพะรังไปหมดรีบวิ่งออกมาหน้าตื่น
"เร็วเลยแม่ เดี๋ยวไม่ทัน" เธอลากกระเป๋าให้ผู้เป็นแม่อย่างรีบร้อน
"แกอย่าลืมกินข้าวเย็นนะ ชวนไต้ฝุ่นไปด้วย" เธอสั่งลูกสาวอย่างห่วงใยก่อนจะเดินทางล่องเรือ
"ไม่ต้องห่วงหนูหรอก หนูมีนัดแล้ว" ยิ้ม..
"ฝากดูแลแอลลี่ ด้วยนะไต้ฝุ่น น้ากับแม่เราไปแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะลูก"
"บ๊าย บายค่ะแม่"
...
"เธอมีนัดกับใคร" ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวตาเขม็งด้วยความอยากรู้ เพราะเธอไม่ได้นัดเขาและเขาไม่ได้นัดเธอ นอกจากเขาแล้วยังมีใครให้เธอนัดอีก
"ยุ่ง จัดการเรื่องตัวเองไปเถอะ โน้นมาโน้นแหละ เช้าถึงเย็นถึง" เธอเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มเมื่อเห็นสาวชุดแดงเดินมาแต่ไกล
"ฉันไปล่ะ บาย" เย็นนี้แต่งชุดไหนดีนะ
"เดี๋ยวก่อน..ลี่.." หงุดหงิดชะมัดไม่เคยฟังกันบ้างเลย
- ผู้เขียน
