ตอนที่6 เส้นทางสู่การแต่งงาน
1687 คำ
ตอนที่ 6
เส้นทางสู่การแต่งงาน
"อือ หวานจัง" เพราะฤทธิ์ความเมาทำให้แอลลี่จูบเพื่อนสนิทโดยไม่รู้ตัว เธอคิดเพียงว่าเขาคือเกล็ดน้ำตาลที่ติดอยู่บนขอบแก้วเครื่องดื่มสีฟ้าสดใสเท่านั้น ผิดกับชายหนุ่มที่เขาเผลอไปกับรสเปรี้ยวอมหวานของริมฝีปากอิ่มเอิบ
"บ้าเอ๊ย!!" ไต้ฝุ่นถอนริมฝีปากที่เขาเผลอจูบย้ำลงไปออกเมื่อได้สติกลับมา พร้อมยันตัวเองขึ้นจากร่างของหญิงสาวเพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอทำตัวชั่วร้ายอย่างที่ไม่สามารถจะหันหลังกลับได้ เขาพาตัวเองเข้ามาในห้องน้ำเพื่อระงับสติอารมณ์อย่างหัวเสีย ก่อนจะยกมือขึ้นยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง
"เกิดอะไรขึ้นวะ" ใบหน้าหล่อฉายแววกังวลสะท้อนกับกระจกบานใสอย่างเห็นได้ชัด
"แค่รู้สึกแบบเพื่อน..ใช่ไหม" เขาพยายามถามย้ำความรู้สึกของตัวเองที่กำลังก่อขึ้นภายในใจซ้ำแล้วซ้ำอีกราวกับคนเสียสติ
"ทำไมต้องมาคุยกับกระจกคนเดียวด้วยว่ะ โอ๊ย!! ไม่รู้แล้วช่างแม่ง" เขาสบถออกมาพร้อมเขวี้ยงผ้าเช็ดมือใส่ตัวเขาอีกคนที่ยืนอยู่ในกระจกอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินออกมาด้านนอก แต่เมื่อเขาเปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า หญิงสาวขี้เมาที่เคยนอนนิ่งเมื่อครู่เธอลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าออกมาจนหมด
"แอลลี่เธอทำอะไร สวมกลับเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" เขารีบคว้าเสื้อผ้าของเธอใส่กลับที่เดิม แต่ดูเหมือนว่ามันจะยากยิ่งกว่าจับปูใส่กระด้ง เพราะตอนนี้เธอกระโดดโลดเต้นอย่างคนไม่ได้สติจนเขาจับเธอไว้ไม่อยู่ ไต้ฝุ่นยกมือกุมขมับเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ เขาพยายามมองหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้ และในที่สุดเขาก็ดึงผ้าห่มที่เธอทับอยู่ออกมาคลุมร่างเธอไว้ แอลลี่นิ่งไปภายใต้ภาพห่มผืนใหญ่ไต้ฝุ่นถอนหายใจอย่างคนโล่งอก ก่อนจะรู้สึกใจหายแวบเมื่อนึกขึ้นได้ว่าบางทีเธออาจจะขาดอากาศหายใจ เขารีบเปิดผ้าห่มออกให้หญิงสาวได้สูดอากาศ เธอพยายามปรือตาขึ้นพร้อมกับสูดอากาศเข้าเต็มปอด ก่อนจะทำหน้าตากระอักกระอ่วน
"เธอ..เธอ เป็นอะไรอีก อย่านะ อย่า อึ๊บไว้ก่อนอย่าเพิ่ง อย่า.." ไต้ฝุ่นพยายามห้ามแต่ไม่เป็นผลเพราะตอนนี้อาหารทะเลที่ทานเข้าไปเมื่อหัวค่ำมาจ่อที่ลำคอเรียบร้อยแล้ว
"แหวะ!" กลิ่นเหม็นตลบอบอวลที่มาพร้อมกับเศษอาหารพุ่งออกมาเลอะเสื้อของไต้ฝุ่น เขาหลับตาแล้วเบือนหน้าหนีอย่างเหนื่อยใจ
"แ อ ล ลี่" ไต้ฝุ่นตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห แต่ก็เพียงเท่านั้นเมื่อเขาหันกลับมาก็พบว่าเธอหลับไปแล้ว
"แจ๊บ แจ๊บ อร่อยจัง ฮ่าๆ"
"ยังมีหน้ามาอร่อยอีก" เขาเขกหัวเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มมองตัวเองที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเศษอาหารและกลิ่นเหม็นสุดจะทน
.....................
แสงแดดตอนเช้าลอดผ่านม่านที่ไหวติงเพราะลมทะเลเป็นระยะ เสียงคลื่นซัดสาดด้านนอกดังเข้ามาถึงห้องพักซ่าๆ แอลลี่ปรือตาที่หนักอึ้งขึ้นมาอย่างยากลำบาก เธอขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็พบว่าปวดหัวแทบระเบิดเธอจึงได้แต่นอนนิ่งๆ ไว้เช่นเดิม
"โอ๊ย! ทำไมปวดหัวจัง" เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมขมับเพื่อพยุงไม่ให้มันแกว่งไปมา ก่อนจะรู้สึกว่าร่างกายของเธอหวิวเบาสบายจนเกินไป เธอเปิดผ้าห่มออกแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเสื้อผ้าที่เคยอยู่บนเรือนร่างของเธอตอนนี้มันหายไปจนหมด
"เสื้อผ้าไปไหน"
เธอสำรวจร่างกายตัวเองหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เสื้อผ้าเธอหายไปหมดแล้ว เธอนึกถึงเรื่องราวภายในผับเมื่อคืนแล้วก็ได้แต่ใจหาย ไม่ใช่ว่าเธอสูญเสียสมบัติล้ำค่าให้กับชายแปลกหน้าที่ชื่อธนนไปแล้วหรอกนะ เธอมองซ้ายขวาก่อนพบว่าเสื้อผ้าของเธอวางอยู่ด้านล่างพร้อมกับกางเกงยีนและเสื้อเชิ้ตของผู้ชาย
แอลลี่นั่งซึมอยู่บนเตียงอย่างคนล่องลอย ก่อนหัวใจของเธอหล่นวูบลงอีกครั้งเมื่อตอนนี้เธอสัมผัสได้ว่าข้างกายของเธอมีพลังงานบางอยู่ภายใต้ผ้าห่ม เธอรวบรวมสติพร้อมทั้งดึงผ้าห่มออกมา
"กรี๊ด!" เสียงกรีดร้องของเธอปลุกให้ชายหนุ่มตื่นขึ้นมา เขารีบดีดตัวขึ้นอย่างตกใจโดยลืมไปว่าร่างของตัวเองเปลือยเปล่า แอลลี่ตะลึงกับภาพที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะกรีดร้องอีกครั้งเพราะความตกใจ
"กรี๊ด!"
"ไต้ฝุ่นนายทำอะไรฉัน" เธอมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องพร้อมทั้งขว้างหมอนใส่
"โอ๊ย!"
"นายตาย" เธอหยิบทุกอย่างที่อยู่ในรัศมีที่สามารถเอื้อมถึงขว้างใส่เขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
"หยุด ฟังก่อนได้ไหม" เขาทั้งหลบทั้งพยายามอธิบายให้เธอฟัง แต่เธอดูเหมือนจะโกรธจนไม่สนใจที่จะรับฟังอะไรทั้งนั้น
"ไม่ฟัง" เธอตะโกนใส่หน้าเขา
"ใจเย็นๆ ก่อน" เขากระโดดขึ้นบนเตียงแล้วรวบมือของเธอไว้
"เรากลับมาแล้วจ้า" แม่ของแอลลี่และแม่ของไต้ฝุ่นเปิดประตูห้องของเธอออกกะจะเซอร์ไพรส์เธอแต่ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น บรรดาแม่ๆ ตะลึงกับภาพตรงหน้าก่อนจะคิดได้ว่าพวกเธอคงเข้าผิดห้อง เธอกล่าวขอโทษเจ้าของห้องอย่างรีบร้อนพร้อมปิดประตูลง
"นายลืมล็อกประตูเหรอ" แอลลี่เอ่ยถามไต้ฝุ่นด้วยความตกใจจนลืมไปว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไม่น่ามองสักเท่าไร
ไต้ฝุ่นผงกหัวรับ เมื่อคืนเขาลืมล็อกประตูจริงๆ เพราะมัวแต่ลากผู้หญิงขี้เมาเข้าห้อง
"ไม่ซิ เลขห้องก็ถูกต้องแล้ว" แม่ของแอลลี่หันหน้ามองแม่ของไต้ฝุ่นด้วยความตกใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอีกรอบ
ไต้ฝุ่นคร่อมอยู่ด้านบนร่างของแอลลี่ทั้งคู่ยังคงถกเถียงเรื่องล็อกประตูไม่จบ ต่างฝ่ายต่างโทษว่าเป็นความผิดของกันและกัน จนลืมไปว่าตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหน
แอ๊ด!! เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง มันดึงความสนใจให้ทั้งคู่หยุดทะเลาะกันชั่วคราว
"แอลลี่/ไต้ฝุ่น"
"กรี๊ด/ว้าก แม่/แม่" ทั้งคู่พร้อมใจกันประสานเสียงด้วยความตกใจ
"อธิบายมา" เสียงเกรี้ยวกราดด้วยความโมโหของชัชชาติดังขึ้น จนคนที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นถึงกับหน้าถอดสี
ทั้งคู่หันมองด้านซ้ายซึ่งมีพ่อแม่ไต้ฝุ่นนั่งจ้องอยู่บนโซฟา ก่อนจะหันหลบด้านขวาพบกับครอบครัวแอลลี่
"อึก" เสียงแอลลี่กลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอ เธอเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน แต่ครั้งนี้เหมือนพ่อจะโกรธเธอไม่น้อยเพราะเขาไม่ยอมมองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ
"พ่อ" เธอเอ่ยด้วยเสียงสองเช่นทุกครั้งเวลาที่ทำผิด
"แกหุบปากไปเลย" ลิลินแม่ของแอลลี่เอ็ดลูกสาว
"ว่าไงไต้ฝุ่นมีอะไรจะพูดไหม" ป้าอุ่นแม่ของไต้ฝุ่นเอ่ยขึ้น
"ไม่มีครับ" เขาก้มหน้าตอบคำถามของผู้เป็นแม่
"ไต้ฝุ่น แกเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า" พ่อของเขาด่าอย่างหัวเสีย เขารู้สึกละอายแทนลูกชายที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง หนำซ้ำเด็กสาวคนนั้นคือคนที่เขารู้จักและรักเหมือนเป็นลูกเป็นหลาน
"พ่อผมไม่ได้" ไต้ฝุ่นพยายามอธิบายแต่ก็ถูกผู้เป็นพ่อชิงพูดซะก่อน
"แกหุบปากไปเลย" พ่อของไต้ฝุ่นลุกจากโซฟาตบหน้าเขาฉาดใหญ่ ทุกคนได้แต่ตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด
"ใช่ผมทำ แล้วจะทำไม" ไต้ฝุ่นมองหน้าพ่ออย่างท้าทาย
"ใจเย็นกันก่อนนะคะ" แม่ของแอลลี่ต้องเข้ามาปรามไว้ เพราะเท่าที่ดูถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปต้องมีการนองเลือดเกิดขึ้นแน่ๆ
"เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ใช่ไหมคุณ" ลิลินหันไปมองสามีเพื่อขอกำลังเสริม
"ใช่ๆ ผมว่าเราจะเย็นๆ กันก่อน" เขาเอ่ยเสริมผู้เป็นภรรยา
"งั้นเอาแบบนี้ดีไหม ไหนๆ เด็กทั้งสองก็ทำเรื่องอย่างว่าแล้ว อีกอย่างมันก็ผ่านไปแล้วไม่สู้ให้ทั้งคู่แต่งงานกันดีไหม" แม่ของแอลลี่ออกความคิดเห็นที่ดูเหมือนจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ให้กับครอบครัวไต้ฝุ่นได้พิจารณา
"แต่งงาน/แต่งงาน" แอลลี่มองหน้าไต้ฝุ่นก่อนจะตะโกนออกมาพร้อมกัน
"แม่"
"แกหุบปากไปเลย" ลิลินเอ่ยสกัดแอลลี่ไว้ไม่ให้เธอได้พูดต่อ
"ฉันคิดว่าเป็นความคิดที่ดีนะคะ" ป้าอุ่นแม่ของไต้ฝุ่นพูดเสริมพร้อมทั้งมองหน้าผู้เป็นสามีเพื่อขอความคิดเห็น
"แม่" เป็นอีกครั้งที่ไต้ฝุ่นพยายามแย้งอย่างไร้ประโยชน์
"แกหุบปากไป ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน" เสียงดุของพ่อเขาดังขึ้นสร้างความตกใจให้กลับหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่น้อย
ตกใจหมดเลย
เรื่องราวอลวนแสนอลเวงจบลงตรงที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายไม่ติดใจเอาความ แต่มีเงื่อนไขว่าให้หมั้นกันไว้ก่อนหลังจากเรียนจบค่อยแต่งงานกัน ในระหว่างนี้ทั้งคู่สามารถย้ายไปอยู่ด้วยกันได้ โดยแม่ของไต้ฝุ่นยินดีมอบคอนโดหรูใจกลางเมืองใกล้กับมหาวิทยาให้เพื่อเป็นของหมั้น ส่วนแม่ของแอลลี่ยินดีจะช่วยลูกสาวย้ายของเข้าบ้านใหม่ด้วยความเต็มใจ ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายแฮปปี้มีความสุขยังถูกคอและเข้าใจกันเช่นเดิม ส่วนลูกๆ ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง
"เฮ้อ!" แอลลี่มองหน้าไต้ฝุ่นพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนี้เธอรู้สึกจริงๆ แล้วว่าโชคร้ายกำลังมาเยือน
- ผู้เขียน
