ตอนที่ 19 : หัวหิน

1722 คำ

ตรัยเดินทางมาพร้อมกับโตมรพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ ส่วนเอรินจะขับรถตามมาหลังจากจัดการเรื่องงานในช่วงเช้าเรียบร้อยแล้ว ทั้งๆ ที่เกี่ยงงอนกึ่งปฏิเสธ แต่ตรัยก็พูดจาหว่านล้อมสารพัด จนต้องยอมโอนอ่อนผ่อนตามด้วยการจะขับรถตามมา “ว่าไงล่ะ เรา เรื่องอ๋อมน่ะ” โตมรถามน้องชาย “ใจแข็งเป็นเหล็กไหลเลยครับ แต่ไม่เป็นไร ผมรอได้” ตรับบอกกับพี่ชาย ปานรวีนั่งฟังอยู่เงียบๆ “เลิกเที่ยว เลิกเป็นเพลย์บอยเสียสิ หมอจะได้ใจอ่อน” โตมรหัวเราะเล็กๆ เมื่อน้องชายขับรถอยู่หันมายิ้มเจื่อนๆ ให้ “แหมเรื่องว่าที่ภรรยากับเรื่องเที่ยวควรแยกกันนะครับ พี่โต อีกอย่างผมก็ไม่ได้เจ้าชู้สักหน่อย” โตมรยิ้มๆ กับคำพูดของน้องชาย “กะล่อนล่ะสิ ไม่ว่า อยากให้เขาตกลงปลงใจด้วย ก็ต้องเปลี่ยนตัวเองบ้าง ทำให้หมอมั่นใจในตัวแกน่ะ” โตมรพูดเสียงเข้ม “แสดงว่า หมออ๋อมสอบผ่าน” โตมรยิ้มแป้น ปานรวียิ้มน้อยๆ หลัง จากอ่านข้อความจากโทรศัพท์ “กำลังจะออกเดินทางค่ะ พี่ป๊อบบังคับ อ๋อม” “ขี้บ่นแก่เร็วนะ ขับรถดีๆ ล่ะ ที่บังคับ เพราะอยากตื่นมาเห็นทะเลตอนเช้าพร้อมกันไง เดี๋ยวเจอกันนะ" ปานรวีพิมพ์ข้อความ ตอบกลับไปหวังว่าจะสร้างรอยยิ้มให้กับคนที่กำลังขับรถตามมา “ไม่อึดอัดบ้างหรือไง พี่ป๊อบนะ พี่ป๊อบ” เอรินรำพึงออกมา หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเคลื่อนรถออกไป ตรัยเดินยิ้มกุลีกุจอออกมารับเอรินจากบริเวณด้านหน้าของโรงแรมที่พัก คนบริเวณนั้นจ้องมองจนเอรินรู้สึกอึดอัด ก็คงไม่แปลกอะไรที่ใครๆ มักจะมองตรัย นายแบบหนุ่มรูปหล่อที่กำลังจะเป็นพระเอกละครในอีกไม่นานนัก บางทีอาจจะมีเด็กสาวๆ วิ่งมาขอถ่ายรูปก็ได้ระหว่างที่พักอยู่ เอรินยิ้มน้อยๆ ให้กับคนที่ยิ้มแป้นแลบลิ้นใส่แหย่เธออยู่ “นี่แอบลุ้นอยู่นะ คิดว่าคุณหมอคนสวยจะเบี้ยวเสียอีก” ตรัยพูดแหย่เอรินที่ทำคิ้วขมวดจ้องมองอยู่ “กลับยังทันนะ ว่าไหม” “โหอย่าเลยขอรับ ไม่งั้นเราจะก้มลงกราบเลยนะ ถ้าจะกลับน่ะ” ตรัยหัวเราะเอรินก็เช่นกัน เอรินมองเข้าไปด้านในเห็นปานรวี กำลังมองมาที่เธอเลย ยิ้มน้อยๆ ให้ “พ่อคุ๊ณ ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ มีหวังโดนแฟนคลับตรัยบุกถึงที่ทำงานแน่ๆ เข้าข้างในดีกว่าแดดร้อน เดี๋ยวคุณนายแบบจะผิวเสียนะคะ” เอรินยิ้มให้คนที่หัวเราะออกมา ตรัยอารมณ์ดีเสมอ ไม่ค่อยเห็นเคยโกรธใคร ถึงแม้จะทำ งานเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน แต่เวลาได้พบเจอกันรอยยิ้มก็ไม่ได้แตกต่างนัก “ใส่แหวนของตรัยสิ จะได้ไม่มีใครว่าตกลงปะล๊ะ” ตรัยพูดหยอดแล้วก็ยิ้มๆ “อ๋อมไม่ได้ดีขนาดที่จะใส่แหวนของตรัย หรอกนะ” “เรายังยืนยันนะ ว่าเรารอได้ ตอนขับรถมายังบอกพี่โตกับพี่ป๊อบไปเลย โดนพี่โตบ่นยาวเหยียด” ตรัยยิ้มกับเอรินที่ยิ้มจางๆ เอรินทักทายโตมรกับปานรวี ซึ่งรายหลังลุกขึ้น เพื่อพาขึ้นไปที่ห้องพักโดยมีตรัยทำหน้าที่พนักงานยกกระเป๋าตามไปส่งถึงหน้าห้อง “ตามสบายนะครับ สาวสวยทั้งสอง ผมกับพี่โตจะไปนอนอาบแดดอยู่ที่สระว่ายน้ำ ท่านใดสนใจตามไปได้นะ ขอรับ เย็นๆ ไปเดินเล่นกันนะ อ๋อม” ตรัยยิ้มแป้นให้เอริน ปานรวีจึงเดินเข้ามาในห้องก่อนปล่อยให้ตรัยคุยกับเอรินตามลำพัง “ไม่เอาล่ะ ไม่อยากเป็นข่าว” เอรินบอกกับตรัย ซึ่งทำเป็นหน้าจ๋อยในทันทีที่ได้ยิน แต่ก็แก้ปัญหาโดยการพูดขึ้นว่า “หลังมื้อค่ำก็ได้ ถ่ายรูปก็ไม่ค่อยเห็นหรอก นะ นะ สงสารเค้าเหอะ” “ไ****ดๆ นั่นแหละตัวดี ข่าวเขียนไปว่าแอบไปทำอะไรลับๆ ล่อๆ ก็แย่สิอีกอย่างมากับผู้ใหญ่นะ” เอรินพูดดุตรัย “โหงั้นบ่ายแก่ๆ ลงไปว่ายน้ำ นะ หมอ นะ ทูพีชด้วยนะ น๊า นะ” “ทูพีชบ้าเหรอไปได้แล้ว อ๋อมอยากอาบน้ำ” เอรินผลักตรัยที่แสร้งทำเป็นยืนหน้าเศร้าคอตก “ว่ายน้ำนะ พี่โตอยู่ด้วย ไม่เป็นไรหรอก ฝากชวนพี่ป๊อบด้วย นะ นะ” ตรัยยิ้มแป้น หลังจากตื้อจนเอรินเหมือนจะใจอ่อน เพราะนิ่งๆ ทำท่าคิด “ขอถามพี่ป๊อบก่อนนะ” “ดีจัง ยังไงพี่ป๊อบก็เข้าข้างเราอยู่แล้ว เจอกันที่สระว่ายน้ำนะ พักผ่อนให้หายเหนื่อยก่อนแล้วตามไปนะ ขอรับ” ตรัยยิ้มแป้นขอ ตัวไปที่ห้องพัก ปานรวียิ้มจางๆ ให้เอรินที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ “เหนื่อยไหม” ปานรวีถาม ส่งแก้วน้ำเย็นให้เอริน แต่เจ้าตัวไม่รับล้มตัวลงนอนหนุนตักคนที่มองยิ้มอยู่ ปานรวีเอามือไล้ไปที่แก้มของเอริน ซึ่งหลับ ตาพริ้ม “เหนื่อยมากค่ะ แต่คิดถึงมากกว่าไม่รู้งานจะเยอะไปไหนนะ อ๋อมน่ะ” เอรินบ่นพึมพำ “เลยไม่อยากมาเที่ยวด้วยกัน” ปานรวีพูดขึ้น เอรินลืมตาจ้องมองคนที่จ้องมองอยู่ก่อน “อ๋อมอึดอัดค่ะ พี่ป๊อบ” เอรินบอกตามตรง ปานรวีลูบศีรษะของเอรินเบาๆ เป็นการปลอบโยน “พี่ต้องไปราชการอีกตั้งเกือบเดือน เลยอยากเที่ยวกับอ๋อมสักสองสามวัน แต่มีคนเหมือนไม่อยากมาบ่นอีกว่าโดนบังคับ” ปานรวีพูดเสียงอ่อยๆ “เอ๊า ก็ไม่บอกก่อนนี่คะ ว่าจะไปราชการนานขนาดนั้น อ๋อมขอโทษค่ะที่บ่นเป็นยายแก่เลย” เอรินยิ้มน้อยๆ ให้ “เวลาบ่นก็ตลกดีนะ มีงอแง มีอ้อนด้วย น่ารักดีออก” ปานรวียิ้ม “ตอนแรกก็ชม นานไปจะรำคาญไหมล่ะน่ะ” “เหนื่อยก็นอนพักสักตื่นสิ จะได้สดชื่นขึ้น” “ไม่เอาดีกว่าค่ะไว้นอนตอนกลางคืน นอนตอนนี้เดี๋ยวกลางคืนไม่หลับ อีตาตรัยบังคับให้ไปว่ายน้ำอีก” เอรินพูดงึมงำ เพราะไม่รู้ว่าปานรวีได้ยินหรือเปล่าตอนที่คุยอยู่กับตรัย “หนุ่มอยากเห็นทูพีช เตรียมมาหรือเปล่าล่ะคะ” ปานรวีพูดเสียงเรียบ “เตรียมมาสิคะ เที่ยวทะเลนะคะ” เอรินพูดแหยแล้วแอบยิ้ม เมื่อเห็นปานรวีลุกหนีไปเข้าห้องน้ำ “งั้นพี่ไปเดินเล่นก่อนนะ แดดไม่แรงมากแล้ว” ปานรวีบอกหลังจากออกมาจากห้องน้ำ “ไม่ให้ไปค่ะ อ๋อมยอมมาหัวหินแล้ว พี่ป๊อบก็ต้องยอมใส่ชุดว่ายน้ำให้อ๋อมดู ไปว่ายน้ำกัน น๊า นะ” เอรินพูดอ้อนจับมือปานรวีเอาไว้ “นี่เป็นผู้หญิงนะ เราน่ะ มาบังคับให้พี่ใส่ชุดว่ายน้ำให้ดูหมายความว่าอย่างไรกันคะ” ปานรวียิ้มอายๆ ก่อนเข้าห้องน้ำรู้สึกไม่พอใจเท่าไรนัก เมื่อพูดเรื่องที่เอรินเตรียมชุดว่ายน้ำมา “มั่นใจว่าสวยแน่นอนเลยอยากเห็นค่ะ นะ พี่ป๊อบนะ รอแดดร่มกว่านี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวผิวผู้กองจะเสีย” เอรินยิ้มๆ มองไปที่เนินอกของปานรวีที่เดินมาหยิกเข้าให้ที่แขนจนร้องเอะอะโวยวาย “ยังจะมายิ้มอีก หยิกให้เนื้อเขียวเลยดีไหมเนี่ย” ปานรวีพูดดุเอริน “แค่กอดเฉยๆ ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” เอรินคว้าตัวปานรวีมากอดเอาไว้แนบแน่น “ไม่เป็นไร ไม่งอแงนะ หมอ” ปานรวีไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่อยากให้เอรินมาเที่ยวด้วยกัน เพราะสีหน้าที่แสดงออกถึงความไม่สบายใจนั้นเห็นได้ชัดเจน ความรอบคอบหายไปจากความรู้สึกของปานรวี ตั้งแต่มีเอรินเข้ามาในชีวิต ซึ่งดูเหมือนเรื่องของคนรอบข้างถูกลดความสำคัญลงไป ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ตัวเธอนั้นก็คงเป็นคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่ความเป็นเอรินทำให้ปานรวีรู้จักความสุขที่แท้จริง แม้แค่เพียงอ้อมกอดในยามหลับ ก็ทำให้มีความสุขได้นานแสนนาน “กอดพอหรือยัง หรือต้องตุนไว้ ตอนพี่ไปราชการ” ปานรวีถามคนที่ยิ้มจางๆ ให้ “คิดถึงตายพอดีเนอะ” เอรินยิ้มทะเล้นให้ปานรวี “จะคิดถึง ขนาดนั้นเลย หรือ” “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อยากกระโดดกอดตั้งแต่ล็อบบี้แล๊ว ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้วนะคะ” เอรินพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ “พี่ดูเห็นแก่ตัวนะ ว่าไหม” ปานรวีถอนใจเบาๆ “ถ้าพี่ป๊อบคิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้น อ๋อมมิแย่กว่าอีกหรือคะ รู้ทั้งรู้ แต่ก็ปล่อยให้ความรู้สึกดีๆ เข้ามาอยู่ในใจ” เอรินพูดเสียงเศร้าๆ “พี่จะคุยกับพี่โตนะ” ปานรวีบอกเอรินที่ขยับตัวถอยออกมาเล็กน้อย “คุยว่า” “ยังไม่รู้จะเริ่มอย่างไร แต่ยังไงพี่ก็ต้องบอก” ปานรวีพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง แต่กลับทำให้เอรินรู้สึกกังวล “พี่โต คือ คนที่ดีสำหรับพี่ป๊อบนะคะ ในทุกๆ ด้าน คนที่แวดล้อมอยู่ในชีวิตพี่ทั้งสองคนจะมีความสุขมากด้วย ชีวิตไม่ได้จะมี เพียงแค่เราสองคน นะคะ คนรอบตัวพี่ป๊อบเยอะแยะมากมาย บอกใครคงไม่มีใครเข้าใจหรอกค่ะ โดยเฉพาะพี่โต อ๋อมไม่อยากให้พี่โต เสียใจเพราะอ๋อมด้วย” เอรินบอกสิ่งที่ตัวเองคิด “ถ้าอย่างนั้น พี่จะประวิงเวลาเรื่องแต่งงานไปเรื่อยๆ อ๋อมยังจะกอดปลอบพี่อยู่ใช่ไหม” ปานรวีถาม แต่ก็เหมือนเดิม เอรินเลี่ยงที่จะไม่ตอบเหมือนหลายครั้งที่ผ่านมา เหมือนรู้ว่าอะไรที่รับปากแล้วทำไม่ได้ ก็จะไม่ยอมตกปากรับคำแต่อย่างใด

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more