“อิ๋วขอโทษค่ะที่กวนใจ” คนที่เริ่มจะยอมแพ้เอ่ยเพียงสั้นๆ ก่อนวางทุกสิ่งในมือลงที่เดิม พร้อมกับลุกขึ้นเตรียมจะเดินกลับออกไป
“จะไปไหนอีก!” คนปากหนักตวาดลั่นเมื่อเห็นภรรยาทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง หัวใจพาลจะหยุดเต้นเมื่อเกือบคว้าเธอไว้ไม่ทัน
“กลับบ้านใหญ่ค่ะ ขอโทษที่ทำตัวน่ารำคาญนะคะ อิ๋วไม่ได้ตั้งใจ” หากรู้ว่าพาตัวเองมาที่นี่แล้วต้องพบว่าตัวเองเป็นคนน่ารำคาญเธอคงไม่มาเพื่อให้ตัวเองเจ็บแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“หิวข้าว ป้อนที!” คนที่เคยคิดว่าตัวเองอยู่เหนือทุกสิ่งแต่กลับมาแพ้อย่างหมดมาดเพียงแค่ได้เห็นน้ำตาบนใบหน้าของภรรยาเอ่ยขึ้น รู้ดีทีเดียวว่าตัวเองมันเป็นพวกปากหมา แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อเขาก็เป็นแบบนี้ ไม่เคยมีใครติติงนิสัยเสียๆ ข้อนี้เลยไม่คิดเปลี่ยน
“เดี๋ยวอิ๋วไปตามพี่สไบให้นะคะ”
“ทำไมต้องตาม! เธอเป็นเมียฉั
