ดวงตาของกรแก้วไหววูบเล็กน้อย ก่อนจะกลบเกลื่อนมันด้วยรอยยิ้มสดใส
“กรเจอแล้วล่ะค่ะผู้ชายที่ดีน่ะ”
“ใครหรือครับ ผมรู้จักหรือเปล่า”
กรแก้วอดหมั่นไส้เมสันไม่ได้ที่แสดงท่าทางตื่นเต้นเหลือเกินเมื่อได้ยินว่าหล่อนเจอผู้ชายที่ถูกใจแล้ว
นังลัลดามันก็ระเห็จออกไปจากที่นี่ตั้งหลายเดือนแล้ว ทำไมเมสันยังไม่มองหล่อนเสียที บ้าชะมัด
หล่อนหงุดหงิดแต่ก็ต้องฉาบรอยยิ้มเอาไว้ “เอาไว้กรจะบอกนะคะ แต่ตอนนี้รอให้ผู้ชายคนนั้นลืมผู้หญิงต่ำๆ บางคนให้ได้เสียก่อน”
เมสันระบายยิ้มน้อยๆ “ผมชักอยากรู้แล้วสิครับว่าผู้ชายที่โชคดีคนนั้นเป็นใคร”
“ไมค์ต้องได้รู้แน่นอนค่ะ และต้องได้รู้ก่อนใครด้วย กรสัญญา”
กรแก้วยิ้มบางๆ ดวงตามืดลึก ก่อนจะหลุบลงมองอาหารในจานของตัวเอง
“ว่าแต่คุณเถอะค่ะ เริ่มมองๆ ใครแทนลัลดาหรือยังคะ”
ช้อนในมือของเมสันร่วงลงกระทบกับจานเสียงดัง เขาตวัดตามองคนตั้งคำถามอย่างไม่พอใจ
“ผมเคยมองลัลดาหรือ”
“เอ่อ.
