หลังจากนอนแช่น้ำอุ่นนานเกือบชั่วโมง เมสันก็รู้สึกดีขึ้นมาก เขาก้าวออกมาจากห้องน้ำ สวมใส่เสื้อผ้า ก่อนจะเดินตรงไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่ภายในห้องนอน และเหม่อมองออกไปข้างนอก เรือนพักของลัลดาอยู่ในสายตา และมันก็ทำให้เขาอดรู้สึกเจ็บลึกในอกไม่ได้ ความโหยหากำลังเข่นฆ่าเขาอย่างเลือดเย็น
“ป่านนี้...เธอจะอยู่ยังไงนะลัลดา”
ชายหนุ่มพึมพำออกมาแผ่วเบา ดวงตายังคงจ้องมองไปยังเรือนพักของลัลดาตลอดเวลา และก็ต้องตกตะลึง เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินหายเข้าไปในเรือนพักหลังนั้น
“ลัลดา...!”
หากกระโดดจากหน้าต่างลงไปได้ เขาคงทำไปแล้ว แต่เพราะทำไม่ได้ เขาจึงต้องรีบวิ่งออกจากห้อง และลงไปชั้นล่างด้วยความเร็วที่สุดในชีวิต
“คุณไมค์...วิ่งไปไหนคะ”
ป้าแม่บ้านเอ่ยถามอย่างตกใจ แต่เมสันไม่ได้ตอบ เขาวิ่งออกไป มุ่งหน้าไปยังเรือนพักที่ลัลดาเคยอยู่ ในใจภาวนาให้ผู้หญิงคนที่เขาเห็นคือหล่อน
“ลัลดา...เธอกลับมาแล้วหรือ”
