นี่เขาทนมาได้ยังไงตั้งแปดเดือน ทนต่อความโหยหาและทนต่อความคิดถึงที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง
เมสันถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า กับความทรมานในทุกวินาทีที่เกิดขึ้นกับจิตวิญญาณของตัวเอง เขาไม่เคยมีความสุขอีกเลยหลังจากที่หล่อนเดินออกไปจากชีวิต
เขาปากแข็ง ปากหนัก และแบกศักดิ์ศรีเอาไว้มากมาย คิดว่าจะลืมหล่อนได้ คิดว่าจะเกลียดหล่อนได้อย่างที่อยากจะทำ แต่กลับยิ่งทรมานและเจ็บปวด เมื่อยามค่ำคืนย่างกรายเข้ามาหา
ทรมานที่นั่งนอนเหงาอยู่บนเตียง โดยที่ไม่มีร่างนุ่มนิ่มอ่อนหวานของลัลดาให้กกกอด หลายครั้งที่เขาลากผู้หญิงขึ้นเตียงเพียงเพราะต้องการลืมหล่อน แต่ทุกครั้งก็ต้องเลิกกลางคัน เมื่อไม่สามารถแตะต้องหญิงสาวพวกนั้นได้ แม้ว่าจะสวยมากสักแค่ไหนก็ตาม
ลมหายใจถูกเป่าออกมาจากริมฝีปากหยักสวย ดวงตาคมกริบเยือกเย็นซ่อนทุกความรู้สึกเอาไว้มากมาย เขาพยายามทำงานให้หนักขึ้นเพื่อที่จะหยุดคิดถึงลัลดาชั่วคราว แต่พอต้อง
