หลังจากเดินทางด้วยรถทัวร์ต่อเนื่องมาเกือบห้าชั่วโมง ลัลดาก็เดินทางมาถึงจังหวัดตราดเมืองเกาะครึ่งร้อยของเมืองไทย
“มา พี่ช่วยถือกระเป๋าให้”
“ขอบคุณค่ะพี่พงษ์”
ข้าวของของหล่อนมีไม่มากนัก เพราะหล่อนเก็บมาแต่เสื้อผ้าและของจำเป็นเพียงเท่านั้น
“แล้วนี่ลัลจะเข้าไปที่หมู่บ้านพร้อมพี่เลยหรือเปล่าครับ หรือว่าจะไปเดินซื้อของในตลาดก่อน”
“ลัล...จะเข้าไปหาป้าเมย์ก่อนค่ะ ว่าจะไปขออยู่ด้วยสักพัก”
หญิงสาวตอบออกมาเสียงเศร้าหมอง และก็รู้สึกกังวลใจไม่น้อย เพราะป้าเมย์คนที่หล่อนจะไปขออาศัยเป็นเพียงป้าสะใภ้เท่านั้น ไม่ใช่สายเลือดโดยตรง
กิตติพงษ์พอจะเข้าใจความรู้สึกของลัลดา เขาจึงพูดขึ้น
“ถ้าป้าเมย์ไม่สะดวกให้ลัลอยู่ด้วย ลัลก็มาอยู่บ้านพ่อพี่ก็ได้นะ หรือว่าจะให้พี่พาไปหาบ้านเช่าก็ได้ เดี๋ยวพี่จะช่วยจัดการให้”
ลัลดายกมือไหว้กิตติพงษ์อย่างซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณมากค่ะพี่พงษ์ ถ้าไม่มีพี่พงษ์ ลัลก็คงคิดอะไรไม่
