เมสันกระฟัดกระเฟียดอยู่กลางห้องอาหารจนเก็บอาการเอาไว้แทบไม่มิด เมื่อลัลดาไม่ยอมเข้ามาทำหน้าที่ดูแลเรื่องอาหารอย่างที่เคยกระทำ เมื่อก่อนเขาไม่อยากเห็นแม้แต่เงาของหล่อน แต่ตอนนี้...กลับหงุดหงิดเป็นบ้าที่ไม่เห็นหล่อน
“คุณโอเคไหมคะไมค์”
กรแก้วตัดสินใจถามออกไป และพยายามเก็บความโมโหเอาไว้สุดกำลัง
“ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่กร”
“แน่ใจเหรอคะ”
“แน่ใจสิครับ ทำไมคุณถามผมแบบนี้ล่ะ หรือว่าผมทำอะไรผิดปกติไป”
เมสันย้อนถาม ขณะตักอาหารใส่ปากคำใหญ่ พยายามเคี้ยวช้าๆ เพื่อให้ลิ้นได้ลิ้มรสชาติของอาหารแสนอร่อยตรงหน้า แต่ให้ตายเถอะ เขากลับไม่ได้ซึมซับถึงความเอร็ดอร่อยของมันเลย ตอนนี้กินอะไรก็จืดก็ชืดไปหมดจนน่าโมโห
“ก็คุณดูหงุดหงิด และก็...ชะเง้อคอออกไปนอกห้องอาหารตลอดเวลา ทำเหมือนกับว่ารอใครบางคน”
กรแก้วหรี่ตาแคบมองอย่างรู้ทัน แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดออกมา
“ผมไม่ได้รอใคร”
“ค่ะ กรเชื่อคุณค่ะ”
กรแก้วจำต้องเก
