ทันทีที่หล่อนเปิดประตูห้องทำงานของเมสันเข้าไป ร่างของหล่อนก็ถูกเจ้าของห้องที่ยืนรออยู่แถวๆ หน้าประตูกระชากเข้าไปอย่างไม่ปรานีปราศรัย ก่อนที่เขาจะล็อกประตูอย่างแน่นหนา
“คุณ...ไมค์มีอะไรจะใช้ลัลเหรอคะ”
เขามองหล่อนด้วยสายตากรุ่นโกรธ “ทำไม? ไม่มีอะไรจะใช้แล้วเรียกมาหาไม่ได้หรือไง”
หล่อนรู้ทันทีว่าเขาจงใจเรียกหล่อนมาเพื่อหาเรื่อง “ถ้าคุณไมค์ไม่มีอะไรจะใช้ลัล งั้นลัลขอตัวกลับก่อนนะคะ ว้ายยย...!”
ร่างอรชรลอยละลิ่วเข้าไปในอ้อมแขนกำยำทันที “ปล่อย...ปล่อยลัลค่ะคุณไมค์” ใบหน้างามเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อยค่ะ ปล่อยลัล”
หล่อนดิ้นรนขัดขืน แต่เขาไม่ยอมปล่อย ยังคงรวบรัดรอบร่างกายของหล่อนแน่นหนา
“จะรีบกลับไปหาไอ้คนรักนั่นใช่ไหมล่ะ”
“คนรัก?”
“ไม่ต้องมาทำหน้าตาใสซื่อ ก็ไอ้ผู้ชายที่ยืนคุยกับเธอหน้ารั้วบ้านนั่นไง หวังว่าจะใช่คนเดียวกับไอ้คนที่ร้านขายยานะ เพราะว่าถ้าไม่ใช่ คำว่าสำส่อน
