ตอนที่ 10
1003 คำ
“แต่ว่า...ลัล...”
“หรือว่าจะขัดคำสั่ง”
หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขา ก่อนจะต้องผงกศีรษะรับอย่างไม่มีทางเลือก
“ลัลไม่กล้าขัดคำสั่งของคุณไมค์หรอกค่ะ”
“งั้นก็ประคองฉันขึ้นห้องนอนสิ เร็วเข้า”
จากที่พยายามดึงแขนออกจากอุ้งมือของเขา ตอนนี้ต้องเปลี่ยนเป็นขยับตัวเข้าไปแนบชิด และประคองร่างใหญ่โตให้เดินตรงไปยังบันไดบ้าน
เนื้อตัวที่เปียกปอนจากหยาดฝนด้วยกันทั้งคู่ เสียดสีกันไปมาทำให้เกิดความร้อนฉ่า ลัลดาแก้มแดงระเรื่อ เกลียดตัวเองที่จินตนาการไปไกลจนน่าอับอาย พยายามที่จะควบคุมความรู้สึกวาบหวามเอาไว้อย่างสุดกำลัง
“อุ๊ยยย...คุณไมค์ระวังค่ะ”
หลายครั้งที่คนตัวโตเซจะล้มมาทางหล่อน และหลายครั้งที่เขาดันให้แผ่นหลังของหล่อนชนเข้ากับผนังห้องเย็นเฉียบ หล่อนต้องใช้แรงกำลังมากมายที่จะผลักเขาออกไป
“เดินดีๆ ค่ะคุณไมค์”
หลังจากผ่านความทุลักทุเลมายาวนาน สุดท้ายหล่อนก็สามารถพาเมสันมาถึงห้องนอนของเขาได้สำเร็จ หล่อนรีบเปิดประตูห้อง และประคองเขาเข้าไปข้างใน พาไปนั่งลงบนเตียง
เมสันล้มตัวลงนอนหงาย เสื้อผ้ายังคงเปียกชุ่ม
ลัลดากัดฟันหันหน้าหนี “ลัล...ขอตัวกลับเรือนพักก่อนนะคะ คุณไมค์ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะคะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้”
“ไม่ต้องทำมาเป็นห่วงฉันเลย จะไปไหนก็ไป ฉันจะนอนอยู่อย่างนี้แหละ”
“แต่คุณไมค์ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ เสื้อผ้าของคุณไมค์เปียกฝนชุ่มไปหมดแล้ว”
“อย่ามายุ่งกับฉัน จะไปไหนก็ไป”
คนตัวโตยังคงนอนหงายอยู่บนเตียง โดยที่สองขาห้อยแตะอยู่กับพื้นห้อง
ลัลดาอยากจะตัดใจเดินออกไปให้พ้นๆ จากสถานที่อันตรายนี้ให้เร็วที่สุดนัก แต่เพราะเป็นห่วงเมสัน ทำให้ไม่สามารถตัดใจเดินหายออกไปได้
หล่อนจำต้องเดินไปดึงบานประตูให้ปิดลง ก่อนจะเดินกลับมาหาชายหนุ่มที่ยังคงนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงอีกครั้ง
“ลัลจะไปเตรียมชุดใหม่ให้นะคะ คุณไมค์จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า”
คนเมาลืมตาขึ้น ใบหน้าหล่อจัดยังคงแดงก่ำ “ถอดเสื้อผ้าให้ฉันด้วยดีกว่ามั้ง เพราะฉันคงไม่มีแรงที่จะทำเอง”
“ตะ แต่ว่า...”
“ทำไม หรือว่าเธอจะให้ฉันนอนหนาวตายล่ะ”
ลัลดาหน้าตาร้อนฉ่า แก้มนวลแดงก่ำ กลีบปากสั่นระริก หล่อนไม่เคยใกล้ชิดกับเมสันขนาดนี้มาก่อน กลัวว่าตัวเองจะห้ามใจไม่ได้ และทำเรื่องน่าละอายลงไป
“เดี๋ยวลัลไปตามคนใช้ผู้ชายมาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณไมค์นะคะ”
หล่อนหมุนตัวจะเดินออกไป แต่เขาคว้ามือเล็กเอาไว้ พร้อมกับผุดลุกขึ้นนั่ง
“ฉันต้องการให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน”
“คุณไมค์...!”
หล่อนพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากพันธนาการของเมสัน แต่ไม่สำเร็จ
“ทำไม เธอเป็นคนใช้ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้านายมันยากเย็นตรงไหนกัน ก็เห็นไม่ใช่หรือว่าฉันเมา”
“ลัล...ลัลทราบค่ะ แต่...ลัลเป็นผู้หญิง...ลัลเกรงว่าคุณไมค์จะอายน่ะค่ะ”
เขาหัวเราะเยาะหยัน
“ทำไมฉันต้องอายเธอด้วย”
“ก็...ก็ลัลจะต้องเปลี่ยน...เสื้อผ้าให้คุณไมค์นี่คะ”
หล่อนอึกอักพูดตะกุกตะกัก หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระดอนออกมานอกอกเลยทีเดียว
“หรือว่าเธอ...คิดไม่ซื่อกับฉัน”
คำพูดแทงใจดำของเขาทำให้หล่อนต้องรีบละล่ำละลักปฏิเสธ
“ไม่...ไม่ใช่นะคะ”
“ถ้าไม่ใช่ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันสิ ฉันหนาวจะแย่อยู่แล้ว”
เมสันพูดเสียงอู้อี้ ปล่อยแขนเล็ก และล้มตัวลงนอนราบเช่นเดิม
“เดินไปล็อกประตูห้อง และกลับมาเปลี่ยนชุดให้ฉัน”
“ต้อง...ล็อกประตูด้วยเหรอคะ”
“ใช่ ฉันไม่อยากให้ใครเข้ามาตอนที่ฉันกำลังเปลือย”
ลัลดาไม่มีทางเลือก จำต้องเดินก้มหน้าตรงไปยังประตู และจัดการกดล็อกมัน จากนั้นก็เดินกลับมาหยุดที่ข้างเตียง ที่มีร่างใหญ่ของ เมสันนอนหงายอยู่
“ลัล...ไปเอาผ้าขนหนูก่อนนะคะ”
“ไม่ต้อง ถอดเลย”
“ตะ...แต่ว่า...”
“ฉันบอกให้ถอดได้เลยไง หูแตกหรือไง”
หญิงสาวหน้าแดงก่ำ สมองแทบหยุดทำงานกับคำสั่งเผด็จการของคนที่กำลังเมามาย
“ค่ะ...ค่ะ...”
หล่อนโน้มตัวลงไปเล็กน้อย ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เมสันใส่อยู่ด้วยมือไม้สั่นเทา กิริยาเงอะๆ งะๆ ของหล่อนคงทำให้เขาไม่พอใจล่ะมั้ง ถึงได้ปัดมือของหล่อนออก และกระชากสาบเสื้อออกจากกันทีเดียวแรงๆ จนเม็ดกระดุมกระเด็นหวือไปคนละทิศละทาง
“ถอดมันออกไปจากตัวฉันสิ”
เขาลุกขึ้นนั่ง และยกแขนขึ้นเพื่อให้หญิงสาวถอดเสื้อเชิ้ตเปียกๆ ออกไปจากตัวได้ง่ายขึ้น
ลัลดาปากสั่นระริก แต่ไม่มีทางเลือกจำต้องทำตามคำสั่ง หล่อนวางมือเบาๆ บนสาบเสื้อ พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่สัมผัสถูกผิวกายแน่นหนั่นของเขา แต่...
“อ๊ะ...” หล่อนอุทานเสียงตกใจ และนั่นก็ทำให้คนเมาตวัดตามองอย่างโมโห
“ร้องทำไม”
“เอ่อ ปละ เปล่าค่ะ...”
หล่อนก้มหน้าหลบสายตาดุดัน ก่อนจะค่อยๆ ดึงเสื้อเชิ้ตออกจากเนื้อตัวกำยำของเมสันได้ในที่สุด
หล่อนลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก และพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่เนื้อตัวของเขา
“เสร็จ...แล้ว ลัลไปนะคะ”
“กางเกงล่ะ”
หล่อนเหมือนถูกถีบให้ตกลงไปในเหวนรก ใบหน้างามหันขวับมามองคนพูดอย่างตกใจ
“กาง...กางเกงด้วยเหรอคะ”
“ใช่ หรือว่าจะให้ฉันนอนเปียกๆ”
- ผู้เขียน
