“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ”
“ถ้าไม่ใช่แบบนั้นก็ถอดกางเกงให้ฉันสิ เร็วเข้า” เขาสั่งเสียงอู้อี้แต่ดุดันน่ากลัว
“คุณ...คุณไมค์นั่งอยู่ ลัลไม่ถนัด...”
เขาลุกขึ้นจากเตียง มายืนอยู่บนพื้นทันที
ลัลดาพยายามที่จะมองเลยเนื้อตัวของเขาไปด้านหลัง ขณะขยับเข้ามาใกล้ และจัดการปลดเข็มขัดออกจากตัวของเขา แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน มือของหล่อนสั่นเทาจนพลาดไปถูกเป้ากางเกงของเขาหลายครั้ง และทุกครั้งหล่อนก็ได้ยินเสียงกัดฟันของเขาดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอแกร่งเสมอ
หล่อนจะขาดใจตายอยู่แล้ว เมสันเกลียดหล่อนมาก แล้วทำไม...ทำไมให้หล่อนมาทำแบบนี้ด้วย เขาควรจะเรียกคนใช้คนอื่น แต่คงเพราะมีหล่อนคนเดียวที่ตื่นขึ้นมาตอนนี้
หญิงสาวคิดอย่างอดสู และก็พยายามอีกครั้งจนสามารถปลดเข็มขัดได้สำเร็จ
“เอ่อ...”
“ตะขอกางเกงยังไม่ได้ปลดเลยนะ”
ลัลดาผงกศีรษะน้อยๆ และรีบจัดการตามที่เขาบอก พยายามไม่สนใจอะไรบางอย่างที่ปูดเป่งเป็นร่องรอยดันเป้
