จำได้ว่าเธอตื่นขึ้นมาเกือบแปดโมงเช้าแล้ว ที่เห็นเขาอยู่ในห้องแสดงว่าคงใช้เวลาไปกลับนานไม่ใช่น้อย และตั้งแต่เดินออกจากบ้านมาเธอก็สังเกตว่ารอบๆ มีแต่ต้นไม้ใหญ่หนาทึบมองไม่เห็นเลยว่าทางไหนคือทางออกไปสู่โลกภายนอก
ที่นี่...คงอยู่ท่ามกลางป่าเขาห่างไกลความเจริญและบ้านพักอาศัยของคนอื่นๆ ถ้าเธอจะหนี คงต้องสำรวจให้แน่ชัดทั้งเส้นทางและระยะเวลา ไม่อย่างนั้นเธออาจเป็นอันตรายจากการพลัดหลงหรืออาจมีสัตว์ใหญ่ทำร้ายเอาได้
อย่างน้อยถ้าคิดให้ฉลาดก็คงยังไม่ใช่ตอนนี้เพราะเธอยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับทุกอย่างที่ว่ามาเลย ช่างน่าเหนื่อยใจแท้...หญิงสาวคิดอย่างอ่อนแรง หรือต้องรอให้ถึงวันที่เขาว่านะ วันที่เขาสัญญาว่าจะพาเธอกลับ แล้ว...เมื่อไหร่ล่ะวันนั้นจะมาถึง
“อืม...” คนหนุนตักที่กำลังนอนอย่างสบายอุรา เริ่มรู้สึกตัวและบิดเกร็งร่างกายเพื่อคลายความปวดเมื่อย ถึงหมอนหนุนจะนุ่มแต่การนอนบนเ
