แม้สาวเจ้าก็กรีดร้องแข่งกับเสียงน้ำตกและเสียงหัวเราะของเขา บางครั้งถ้ามีโอกาสเธอจะจะใช้กำปั้นหนักๆ ทุบยันไปตามลำตัวแข็งแกร่งเป็นการเอาคืนบ้างเล็กๆ น้อยๆ จากความขลาดกลัวในตอนแรกๆ เริ่มกลายเป็นความสนุกที่ได้แกล้งกันไปหยอกกันมา ต่างยิ้มหัวเราะเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานหลงลืมไปเสียสนิทถึงเรื่องราวที่ขุ่นเคืองหัวใจ
“กลั้นหายใจนะพี่จะพาผ่านน้ำตกเข้าไปข้างใน”
“มัน...มันเข้าไปได้เหรอคะ”
“ได้สิ ข้างในเป็นซอกหินใหญ่พอใช้ได้เลยล่ะ มีกล้วยไม้ขึ้นด้วยนะดอกมันสวยมากเดี๋ยวพี่จะพาไปเก็บ”
“...” ศิลาภินมีสิ่งล่อตาล่อใจให้เธอหลงไปกับคำเชิญชวนอยู่เสมอ และต่อให้ปฏิเสธก็ไม่มีทางต้านความต้องการของเขาได้อยู่ดี นั่นเพราะ...ในส่วนลึกแล้วเธอก็คล้อยตามเขาอย่างเต็มใจอยู่ทุกครั้ง แม้แต่กำแพงทิฐิหรือม่านประเพณีก็ไม่อาจขวางกั้นคำว่า ‘รัก’ เพียงคำเดียวได้เลย ทุกอย่างมันรอเพียงเวลาให้เศษส่วนหัวใจที่เคยห
