กันต์ศิตางค์ดูกระวีกระวาดปฏิบัติกับเขาด้วยความเป็นห่วง เธอรีบเอาน้ำดื่มในขวดเทล้างแผลก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ว่าซับเช็ดจะรู้ไหมนะว่าแผลน่ะ มันหายเจ็บไปตั้งนานแล้ว
“เสร็จแล้วค่ะ ทีนี้เราจะทำยังไงล่ะคะ ถ้าขืนปล่อยไว้มันจะยิ่งอักเสบพี่ธีร์ก็ยิ่งจะเดินไม่ไหวนะคะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเดี๋ยวเราต้องกลับกันได้แน่ๆ พี่เหนื่อยน่ะว่ายน้ำตั้งหลายรอบ แถมปีนถ้ำขึ้นไปเก็บดอกไม้อีก เท้าก็เจ็บพักอีกหน่อยพอหายเหนื่อยเราค่อยกลับกันนะ”
“ค่ะ...” หญิงสาวก้มหน้ารับคำ ตอนนี้เริ่มรู้ตัวแล้วว่าก่อนหน้าเธอทำและพูดอะไรออกไปบ้างแต่ก็ยังพยายามเก็บข่มความรู้สึกตอนนี้เขาดูน่าเป็นห่วงมากเกินกว่าจะเอาเรื่องอื่นมาขบคิด
“หนาวไหม...จีนัสเอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวก่อนดีกว่านะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“...” ตะกร้าใส่ของถูกรื้อตามคำ
