นับจากวันนั้นก็ผ่านล่วงมาเกือบๆ หนึ่งสัปดาห์แล้วเห็นจะได้ที่ศิลาภินกลับมาอยู่บ้านของตัวเอง จิตใจเขาค่อนข้างฟุ้งซ่านสับสนจึงหันหน้าเข้าหางานอย่างบ้าคลั่ง มันเป็นทางออกเดียวที่ทำให้เขาหยุดคิดเรื่องปัญหาหัวใจ เอากำลังทุกอย่างทุ่มเทให้กับงาน งาน และงาน เมื่อกลับถึงบ้านก็เหนื่อยอ่อนหลับเป็นตายไม่ต้องถ่างตาคอยแต่จะนึกถึงดวงหน้าหวานนั่น
วันนี้เป็นวันหยุด บริษัทปิดทำการและเป็นวันที่เขาต้องกลับไปเยี่ยมบุตรสาว ชายหนุ่มเดินทางแต่เช้าเพื่อจะได้มีเวลาอยู่กับลูกน้อยนานๆ เขามีเวลาอยู่ที่นั่นแค่ช่วงเช้าถึงค่ำและคงไม่ได้นอนค้างคืนด้วย ถึงไม่ต้องมีใครบอกกล่าวเรื่องนี้เขาก็มีจิตสำนึกมากพอที่จะคิดเองได้
“คุณพ่อ!!! คุณยายขาคุณพ่อมาแล้ว” คุ้มขวัญกระโดดเหยงๆ อยู่หน้าประตูบ้านแล้วรีบวิ่งตามรถที่กำลังจอดเทียบซึ่งเธอจำได้แม่นว่าเป็นของใครพร้อมๆ กับตะโกนเรียกบอกจิตนารีไปด้วย
