“ยังคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่เหรอ...” แก้วนมอุ่นๆ ถูกวางบนโต๊ะตรงหน้าภรรยาโดยพฤตินัย จากนั้นศิลาภินก็ไปหยิบขนมปังที่อยู่ในเครื่องปิ้งใส่จาน ใช้มีดหั่นมันเป็นชิ้นหยาบๆ ให้พอหญิงสาวรับประทานรองท้อง เช้านี้เธอบ่นว่าไม่อยากกินอะไรแต่เขากลัวเธอจะไม่สบายเข้าอีกเลยคะยั้นคะยอให้รับประทานเข้าไปเพื่อประทัง
“เมื่อไหร่คุณจะพาฉันกลับบ้าน...” หลายครั้งที่คำแทนตัวและสรรพนามที่เรียกขานแสดงถึงความห่างเหิน และในหลายครั้งเธอก็เผลอลืมตัวใช้คำคุ้นเคย มันบ่งบอกให้เขารู้ได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลังสับสนแค่ไหน
“เร็วๆ นี้” คำตอบแบบขอทางไปทีของชายหนุ่มทำให้แก้วในมือของเธอถูกวางลงไม่เบานัก สายตาเศร้าที่เต็มไปด้วยความกังวลมองอย่างเอาเรื่อง
“ฉันเป็นห่วงคุณพ่อคุณแม่ ป่านนี้พวกท่านคงตามหาฉันทนแ
