"นะคะพี่ธีร์ ปรางอยากไปง่า" ผมไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ตอนนั้นไปสัญญากับมะปรางแบบนั้น เพราะตอนนี้ตัวผมกำลังโดนเขย่าไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"พี่พูดชัดแล้วนะปราง"
"แต่พี่ธีร์สัญญาแล้วนะคะว่า ถ้าปรางเข้ามหาลัยแล้ว พี่ธีร์จะเป็นคนขออนุญาติให้ปราง" ผมว่าล่ะว่ามะปรางต้องใช้ไม้นี้ น้องนั่งกอดอกพูดอย่างมั่นใจ ราวกับว่ากำลังถือไพ่เหนือกว่า ซึ่งมันก็คือจริงๆ
"พี่จำไม่ได้" ผมก็เลยตีหน้าตายตอบออกไป
"นั้นพี่ธีร์ก็เอาไอ้เหรียญนี่คืนไปเลย ปรางไม่รับฝากแล้ว คนผิดสัญญาไม่น่าคบด้วย" สุดท้ายมะปรางก็หยิบเกียร์ที่ผมพึ่งให้ไปแล้วยื่นให้ผมด้วยท่าทีที่ไม่พอใจสุดๆ ผมไม่เข้าใจว่าผับมันมีดีอะไรนักหนาทำไมปรางต้องอยากเข้าขนาดนั้น
"ปราง...มีเหตุผลหน่อยสิ"
"....."
"ปราง ปรางครับ"
"......" งอนหนักขนาดนั้นเลยหรอวะ
"โอเคก็ได้"
"จริงนะคะ!" เปลี่ยนอารมณ์เร็วมากราวกับคนละคน เพราะตอนนี้มะปรางพุ่งตัวเข้ามากอดแขนของผม
