หลงรักน้องสาว

ขี้งอน

"สักทีเว้ยยยยยย สอบเสร็จแล้วววววว" ไอ้พิภูตะโกนดีใจออกหน้าออกตา หลังจากที่เรียนจนปวดหลังแล้วปวดหลังอีก แต่สิ่งที่ผมนึกถึงคือ วันนี้นอกจากจะเป็นวันสอบวันสุดท้ายของผมแล้ว ก็ยังเป็นวันประกาศผลสอบของปรางด้วย

"กูไปก่อนนะ"

"อ่าววว ไม่ไปแดกเหล้าด้วยกันหรอ งืมมม T^T"

"หยุดทำหน้าแบบนั้นสักที กูแค่จะไปดูผลสอบกับปราง เดี๋ยวกูตามไป" ผมพูดอย่างเร็วๆ ด้วยความร้อนใจ เพราะตอนนี้ใกล้ถึงเวลาที่ผลจะออกแล้ว

"สัญญาก่อน ถ้าไม่มาจะรับผิดชอบยังไง" ผมเบื่อไอ้นี่ได้มั้ย

"ได้สิครับ ผมนายธีราวิชย์ จะรับผิดชอบด้วยการเลี้ยงเหล้าพวกมึงทุกตัว 1 เดือนเลย"

"โอเค!!!" พวกมันพูดตะโกนออกมาพร้อมกัน จนผมอดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนที่จะยกนาฬิกาขึ้นมาดูก็เห็นว่า มันจะไม่ทันก็เลยรีบบอกพวกมันแล้วก็วิ่งออกมา

.

.

เอี๊ยดดด!!!

"เห้อออ ถึงสักที ทำไมปรางยังไม่ออกมารออีกนะ" ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนแล้วแต่ยังไม่เห็นร่างของเด็กสาวที่คุ้นเคยมารออยู่หน้าโรงเรียน แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาเหลือบไปเห็นปรางที่กำลังเดินหน้าละห้อยมาทางรถ แค่ใบหน้าใสๆของเธอก็ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาได้แล้ว

ก๊อกๆ ปึก!

"สวัสดีค่ะพี่ธีร์" มะปรางพูดทักทายผมด้วยเสียงอ่อยๆ เป็นอะไรทำไมวันนี้ดูไม่สดใสเลย หรือว่า...ผลสอบของเธอ

"เป็นอะไรปราง ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"ปราง....." เธอพูดพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างเศร้าๆ แน่ๆเลยเธอต้องสอบไม่ติดแน่เลย ผมเลยอดจะดึงร่างบางเข้ามากอดไม่ได้

"ฮือออออ!" หลังจากที่ผมดึงปรางเข้ามากอดเธอก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ผมก็ได้แต่กระซับกอดให้แน่นขึ้นพร้อมกับลูบหลังราวกับว่ากำลังปลอบเธออยู่ แค่สอบไม่ติดแค่นี้ทำไมต้องร้องไห้ขนาดนี้ด้วยนะ ยัยขี้แงนี่

"ไม่เป็นไรนะ ปราง แค่สอบไม่ติดเอง ไว้ไปสมัครที่อื่นก็ได้" ผมพูดพร้อมกับลูบหัวของเธอเบาๆ เสียงสะอื้นค่อยๆเบาลงแล้วมะปรางค่อยๆ ผละตัวออก ใบหน้าหวานตอนนี้แปลเปลี่ยนเป็นยัยลูกเป็ดขี้เหร่ไปซะแล้ว

"ไม่ร้องแล้วนะ ดูสิหน้าเปื้อนหมดเลย"

"พี่ธีร์เป็นห่วงปรางมากเลยหรอคะ"

"เป็นห่วงสิ ใครจะอยากให้ปรางร้องไห้กัน ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่สอบไม่ติดแค่นี้เอง ร้องไห้ราวกับว่า พี่หายไปจากชีวิตอย่างนั้นแหละ" ผมพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนพร้อมกับสวมกอดเข้าหาเธออีกครั้ง ตอนนี้น้องต้องการกำลังใจในการเยียวยาใจ แต่ไอ้กลิ่นหอมๆอย่างตัวปรางนี่มันทำให้ผมตื่นตัวชะมัดเลย

"ฮ่าๆๆๆ ปรางไม่ได้สอบไม่ติดสักหน่อย"

"หื้ม?"

"นี่!!!!! ทาด้าาาาาา ปรางสอบติดแล้ววววววววววต่างหาก" ปรางผละออกจากกอดพร้อมกับชูผลสอบให้ผมดู 'นางสาวปรางลดา วัชรวงศ์ สอบผ่านแล้ว' ผมหยิบผลสอบขึ้นมาดูอย่างดีใจก่อนที่จะหันไปมองหน้ามะปรางที่นั่งยิ้มแก้มปริอยู่

"แล้วปรางร้องไห้ทำไม พี่ตกใจหมดเลย" ผมหันไปพูดกับน้องแบบไม่ได้ดุจริงจัง

"มีคนเคยบอกว่า สายตาพี่ธีร์เวลามองปรางมันไม่เหมือนที่มองคนอื่น ปรางเลยพิสูจน์ดูค่ะ"

"เล่นอะไรไม่เข้าท่า" ผมพูดออกไปโดยไม่ได้หันไปมองหน้ามะปรางก่อนที่จะเคลื่อนตัวออกไปจากหน้าโรงเรียน สายตาที่ผมมองคนอื่นมันจะไปเหมือนที่มองมะปรางได้ยังไง ก็ผมชอบเธอนี่ แค่เห็นเธอร้องไห้แบบเมื่อกี้ผมก็ตกใจจะแย่แล้ว มันเหมือนโลกทั้งใบจะทลายลงเมื่อเห็นเธอเสียใจ แต่เมื่อไรที่เธอมีความสุขก็เหมือนโลกทั้งใบมันสดใสอย่างบอกไม่ถูก อาการคลั่งรักหรือป่าวเนี้ย

"ก็มันจริงนี่คะ เมื่อกี้พี่ธีร์ดูตกใจมากเป็นห่วงมากเลยหรอคะ"

"ใช่ เป็นห่วงมาก อย่าเล่นแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย พี่ตกอกตกใจหมด" ผมพูดเสียงดุออกไป แต่ปรางกลับไม่ได้เกรงกลัวอะไรเลย เธอหัวเราะร่าเมื่อเห็นผมเป็นแบบนั้น การกระทำของเด็กสาวทำให้ผมหุบยิ้มไม่ได้จริงๆ

.

.

.

"เดี๋ยวพี่ต้องไปผับต่อ อย่านอนดึกเข้าใจมั้ย"

"ปรางอยากไปด้วยง่ะ"

"ไม่ได้มะปราง มันยังไม่ถึงเวลาเลย" ผมหันไปเสียงดุกับมะปรางที่นั่งทำหน้าออดอ้อนอยากไปผับ ผมคงจะให้ไปหรอก

"....."

"อายุยังไม่ถึงก็เข้าไม่ได้หรอก"

"พี่ธีร์เป็นเจ้าของผับไม่ใช่หรอคะ พาปรางเข้าหน่อยยยน้าา" ผมเบนหน้าหนีเมื่อเห็นท่าทางออดอ้อนของเธอเริ่มหนักขึ้น กลัวตัวเองใจอ่อนชะมัดเลย

"น้าาา พี่ธีร์ นะคะๆๆๆๆ"

"ปราง...."

"นะคะพี่ธีร์ ฟอดดด ฟอดดด"ปรางแกะแขนของผมพร้อมกับเอาหับถูไปมาที่หัวไหล่อย่างน่ารัก แถมยังมาหอมแก้มผมอีก ผมถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนที่จะหันไปเจ้าแก้มของเธอไว้

"ก็ได้ แต่ปรางไปขออาดากับอาองศาเองนะ ถ้าท่านอนุญาตพี่ถึงจะพาไป"

"โถ่วววพี่ธีร์อ่าาาา ท่านไม่ให้ปรางไปหรอก พี่ธีร์ไปขอให้หน่อยยย"

"ไม่ได้ ต้องไปขอเอง ถ้าอยากให้พี่ขอให้ก็ต้องรอเข้ามหาลัยก่อน"

"หึ! แค่นี้ก็หวง ปรางไม่คุยด้วยแล้ว แบร่!" ผมส่ายหน้าไปมาเบาๆ เมื่อเห็นมะปรางทำท่าโกรธแล้วเปิดประตูลงไปอย่างงอนๆ

"อ่าวธีร์ กินข้าวด้วยกันก่อนมั้ย"

"อ๋อออ...."

"พี่ธีร์เขาไม่กินหรอกค่ะ เพราะพี่ธีร์เขามีไปเที่ยวต่อ!" เสียงของผมต้องกลืนลงคอเมื่อมะปรางพูดแทรกขึ้นมาก่อนด้วย ผมหันไปมองหน้าปรางที่หันมามองผมด้วยสายตาที่โกรธแค้นราวกับว่าผมไปทำอะไรร้ายแรงมา แต่นั้นไม่ได้ทำให้ผมเกรงกลัวอะไรเลย กลับหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น

"หรอจ๊ะ ไม่เป็นไรนะ"

"ไม่ครับ ผมไม่รีบ" ผมรีบพูดตอบกลับไปพร้อมกับหันยักคิ้วให้มะปรางอย่างเยาะเย้ย ส่วนมะปรางก็ทำหน้ายู่ก่อนที่จะหันหลังวิ่งขึ้นห้องไป

"เป็นอะไรของเขา ทะเลาะกันมาหรอลูก"

"ปรางขอไปผับกับผมวันนี้น่ะครับ ผมไม่ได้ให้ไปก็เลยโกรธ ผมบอกว่าถ้าจะไปให้มาขออาเองเลยงอนตุ๊บไปเลย" ผมหันไปพูดอย่างยิ้มๆ เมื่อเห็นความขี้งอนของเธอ

"ถ้าอาคงไม่ว่าอะไรหรอก แต่ถ้าพ่อเขาคงไม่ให้แน่ๆ น้องก็เลยอยากให้ธีร์มาขอแทนใช่มั้ย"

"ครับ" ผมตอบอย่างยิ้มๆออกไป ก่อนที่จะเดินเข้ามาในบ้านเพื่อที่จะอยู่กินข้าวเย็นกับปรางก่อน เพราะอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัดของไอ้พวกห่ารากนั้น

"นั่งรอตรงนี้ก่อนนะธีร์ พี่องศาธีร์เขาจะมากินด้วยนะ"

"ข้าวบ้านตัวเองไม่มีกินหรือไง" อาองศาเงยหน้าจากไอแพดก่อนที่จะมองหน้าผมอย่างเอือมๆเหมือนเคย แต่ก็ถือว่าท่านยอมอ่อนข้อให้ผมมากแล้ว

"อยากกินข้าวกับลูกสาวบ้านนี้มากกว่าครับ ^O^"