ตอนที่ 8 วันแห่งการเปลี่ยนแปลง
1031 คำ
คนฟังกัดริมฝีปากให้กระโจนข่วนหน้าตอนนี้รังแต่จะเสียเปรียบ เวลานี้อยากอยู่คนเดียว อยากให้เขาไปให้พ้นหน้าเสียได้ยิ่งดี
“ออกไปจากห้องนี้ซะ ออกไปให้พ้น!”เมริยาตวาด
คนถูกตวาดยักไหล่ไม่ยี่ระ“ผมไปแน่ไม่อยากอยู่หรอก ผมเป็นข่าวกับคุณขึ้นมาคงซวยแย่!”
พอถูกตอกกลับเธอยิ่งรู้สึกได้ ผู้ชายคนนี้ไร้มารยาทฝีปากร้ายกาจ รูปกายภายนอกของคนใช้ตัดสินนิสัยใจคอไม่ได้จริงๆ
“โยนผ้าห่มมาให้ฉัน!”คนเสียเปรียบรีบบอก ไม่อยากให้ตัวเองอยู่ในสภาพนี้นานนัก
เขาหันมองแล้วยอมทำตามความต้องการโยนผ้าห่มส่งให้ เมริยานำมันคลุมกายไว้อย่างมิดชิด แล้วลุกยืนกวาดตามองหาเสื้อผ้าตนเองตามพื้นรวบหยิบอย่างรวดเร็ว น้ำตาเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ ยกมือปาดอย่างลวกๆ ไม่อยากให้อีกฝ่ายดูถูก เธออยากให้เขาคิดว่าผู้หญิงชื่อเมริยาไม่เคยแคร์เรื่องจำพวกนี้ ทั้งที่ในใจมันเจ็บปวด เสียใจ เสียกาย แล้วยังถูกดูหมิ่นอีก
ด็อกเตอร์หนุ่มเหลือบมองเสี้ยวหน้าเห็นน้ำตาเธอไหลไม่หยุด น่าแปลก... เมริยาร้องไห้กับเรื่องพวกนี้ เขามั่นใจว่าเธอน่าจะเคยชินและยอมรับสภาพยามตื่นเช้ามาแล้วต้องพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงคนอื่น ไม่ใช่ห้องนอนประจำที่เคยนอน แล้ว... ตอนนี้กลับร้องไห้ หรือเพราะคราวนี้ดันเป็นเขาอยู่ข้างกายแทน กันตธรระบายลมหายใจมองอีกฝ่ายสีหน้าจริงจัง
“ผมต้องรับผิดชอบคุณหรือเปล่า”เขาถามเสียงเครียด แม้ในใจไม่อยากทำตามคำถามที่ตนเองเอ่ยออกมา
คนถูกถามหันมองเห็นแววตาจริงจัง นี่เขากำลังคิดอะไร ผู้หญิงชื่อกระฉ่อนอย่างเธอไม่มีใครอยากมาแต่งงานด้วยหรอก ยิ่งผู้ชายที่มีทุกอย่างเพียบพร้อมอย่างเขายิ่งยากใหญ่ แถมเรายังเป็นศัตรูทางธุรกิจกันอีก การพูดเช่นนี้ออกมาแค่ต้องการแสดงความเป็นสุภาพบุรุษทั้งที่ใจไม่อยากเลย เธอรู้ดีแค่เห็นสีหน้ามันเดาได้ไม่ยากเลย
“อย่ามาพูดจาทำราวกับตัวเองเป็นสุภาพบุรุษทั้งที่ใจคุณคิดอีกอย่างเลย ฉันว่ามันเสียเวลาเปล่า ทั้งคุณและฉันต่างก็รู้ดีว่าเราไม่ควรพบกันอีก ไม่ว่าในสถานะไหน เพราะฉะนั้นไม่ต้องมารับผิดชอบ ฉันไม่ต้องการ!”
“ก็ได้ ถ้าคุณคิดว่าความจริงใจของผมเป็นแค่คำลวง พวกเราก็แยกย้ายกันไปไม่เกี่ยวข้องกันอีก ผมเองจะได้ไม่ยุ่งยากด้วย”
“เชิญเถอะค่ะ ยิ่งรีบออกไปจากห้องตอนนี้เท่าไหร่ยิ่งดี ฉันไม่อยากอยู่ร่วมห้องกับคุณนานๆ”
“ผมออกไปแน่ คุณไม่ต้องบอกหรอก ยิ่งอยู่นานผมกลัวตัวเองจะซวยเอา”
“ดีค่ะ งั้นก็รีบออกไปเลยสิคะ ออกไปเลย!”หญิงสาวปากคอสั่น อยากอาละวาดใจแทบขาด คำพูดของอีกฝ่ายมันชวนให้เกิดโทสะจริงๆ
ก๊อก! ก๊อก!
กันตธรอ้าปากจะพูดต่อ แต่ทว่าประตูกลับเกิดเสียงเคาะ สองคนในห้องหยุดชะงัก
“ใครมา!”หญิงสาวถามเสียงสั่น
“จะไปรู้ได้ยังไงครับ เราอยู่ในห้องด้วยกันไม่ใช่หรือ?”เขาย้อน
ร่างสูงใหญ่สาวเท้าหยุดยืนหน้าห้องระบายลมหายใจ ค่อยๆ ส่องตาแมวเห็นพนักงานของโรงแรมยืนอยู่พร้อมรถเข็นใส่อาหาร กันตธรหันมองหญิงสาวสีหน้าสับสน
“นี่คุณละเมอมาสั่งอาหารหรือเปล่า?”
“จะบ้าหรือไง ถ้าฉันละเมอมาสั่งอาหารได้คงละเมอกลับบ้านไปแล้วล่ะ!”เธอตวาดแว๊ดอารมณ์ขุ่นมัว
“ถ้างั้นคุณหลบไปก่อนผมจะเปิดประตูล่ะ”
เธอทำตามคำขออย่างว่าง่ายรีบหลบไปอยู่ด้านหลัง ประตูห้องเปิดออกพนักงานเข็นรถเข้ามา
“ผมว่าผมไม่ได้สั่งนะครับ”กันตธรบอก จ้องมองด้วยความสงสัย
“เป็นบริการของโรงแรมครับ”พนักงานตอบ
“งั้นเหรอครับ น่าแปลกนะครับที่โรงแรมนี่มีบริการพิเศษ เป็นวันอะไรเหรอครับ”เขาแสร้งถามจ้องมองสีหน้าของพนักงาน
“เป็นวันครบรอบแต่งงานของท่านประธานครับ”พนักงานตอบด้วยท่าทีสุภาพแววตาไม่มีอะไรเคลือบแฝง
พนักงานโรงแรมจัดเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยจำนวนสองชุด กันตธรมองด้วยความแปลกใจ
“ทำไมเตรียมสองชุดล่ะครับ”
“ตอนเช็คอินทางโรงแรมแจ้งว่าห้องนี้มีแขกพักสองท่านครับ”
ชายหนุ่มชะงัก ใช่ตอนเข้ามาเขาแบกเธอมาด้วย คนอื่นจะเข้าใจผิดเช่นนั้นคงไม่แปลก ที่สำคัญคือข่าวอาจรั่วไหลจนเกิดปัญหาได้ และสภาพเขาตอนนี้ยิ่งไม่เหมาะแก่การปรากฏตัวของเมริยา
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากครับ”
“ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”พนักงานบอกแล้วออกจากห้อง
กันตธรกวาดสายตามอง ร่างบางก้าวเท้าออกมาในสภาพยังไม่เรียบร้อย เพราะตกใจเลยทำไห้เธอยังไม่ได้จัดการกับตนเอง
“ทำไมยังไม่แต่งตัวอีก”เขาถามเสียงแข็ง
เธอก้มลงมองตนเอง “รู้แล้ว!” หันกลับเข้าห้องเพื่อจัดการกับตนเองครู่หนึ่งออกมา
กันตธรช้อนสายตามองร่างบางในสภาพเรียบร้อย “จะกินไหม โรงแรมเข้าจัดให้”
“ใครจะบ้าไปกินลงฮะ!”
“ถ้าอย่างนั้นก็กลับบ้าน เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ไป ฉันไม่อยากให้มีปัญหา เดี๋ยวโทรให้คนที่บ้านมารับได้”
“ตามใจก็แล้วกัน”กันตธรยักไหล่
ริมฝีปากบางเม้มสนิท จ้องมองอีกฝ่าย คิ้วบางขมวดเข้าหากัน เธอไม่เห็นมันเลย หายไปไหนกันแน่กระเป๋าของเธอ กันตธรเห็นสีหน้าแววตาแล้วขมวดคิ้ว
“มีอะไรหรือเปล่า”
เมริยาอึกอัก ก่อนเงยหน้าสบตาอีกฝ่าย
“กระเป๋าของฉันไม่รู้หายไปไหน”
“เมื่อคืนคุณเมามาก ผมเองก็ไม่ได้หยิบมาให้ด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอยืมมือถือคุณหน่อยได้ไหม” เมริยาบอกเสียงเบา
- ผู้เขียน
