ชายหนุ่มส่งสัญญาณให้พนักงานมาเสิร์ฟวอดก้าอีกแก้ว เขารีบยกแก้วให้ หญิงสาวรับมาดื่มอย่างไม่รู้ตัว มันสับสน สมองมึนงงไปหมด ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรด้วยซ้ำ เพียงอีกแก้วที่เธอดื่มเข้าไป สติสัมปชัญญะในการรับรู้สิ่งรอบตัวแล้ว ยศราชย์ยกยิ้มเมื่อเห็นเธอกำลังหลับซบไหล่อยู่ชายหนุ่มเอื้อมมือโอบรัดเอวบางไว้
ยศราชย์รีบพยุงร่างในอ้อมกอดเดินออกมาจากโต๊ะ เจ๊มินนี่รีบเดินเข้ามาแย้มยิ้มให้กับเขา ชายหนุ่มชะงักเท้าจ้องมองสาวประเภทสองเจ้าของร้านแววตาวาว
“เอ่อ... คุณยศราชย์จะพาลูกจ้างของเจ๊ไปไหนล่ะค่ะ”เจ๊มินนี่รีบถาม
“ก็พาไปเหมือนเคยๆ ล่ะครับ”เขาตอบสีหน้าเรียบเฉยน้ำเสียงออกติดรำคาญ
“โอ้ยตายแล้ว! คนนี้ไม่ได้นะคะคุณยศราชย์”เจ๊มินนี่รีบห้าม
“ทำไมไม่ได้!”
“เด็กคนนี้ไม่รับแขกค่ะ เจ๊ขอไว้คนนึงนะคะคุณยศราชย์”
ชายหนุ่มหันควับจ้องมองเจ้าของร้านสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่มีวันปล่อยรินณดาไปเป็นอันขาด จะเอาคืนผู้หญิงคนน
