รุ่งเช้าวันใหม่ร่างบางขยับกายพร้อมกับเปิดเปลือกตา อาการเมาค้างยังคงสะสม หญิงสาวชันกายมือยกขึ้นกุมขมับแน่นดวงตาเรียวสวยกวาดมองไปรอบๆ เมื่อรู้สติได้เต็มที่ รินณดานิ่งงันเมื่อห้องที่เธออยู่ในเวลานี้ไม่ใช่ห้องของตนเอง รีบลุกยืนสีหน้าตระหนก
“ตื่นแล้วเหรอ?”ยศราชย์เอ่ยทักพลางกอดอกพิงประตู
หญิงสาวหันควับมองผู้มาเยือนแววตาไหววูบ ทำไมเขาถึงยืนอยู่ตรงนั้นแล้วเธออยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”เธอถามเขาเสียงเขียว
“ฉันเป็นคนพาเธอมาเอง”
“หมายความว่ายังไง แกทำอะไรฉัน!”รินณดาถามเสียงสั่นน้ำตารื้น
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มออกมามองคนตัวเล็กแสดงอาการตระหนก มิหนำซ้ำยังกล่าวหาเขาหน้าตาเฉย แทนที่เธอจะก้มลงมองตัวเองซะบ้า งดันปักใจว่าเขาคงทำเรื่องไม่ดีอย่างเดียว
“ก้มมองตัวเองหรือยังรินณดา ถ้าฉันทำอะไรเธอสภาพเธอจะเป็นอย่างนั้นเหรอ?”ชายหนุ่มเลิ่กคิ้วเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายดูตนเอง
