“ได้ๆ ข้าก็ลืมไปเสียนี่” ตอนไปรับนางมาแทบจะแบกนางขึ้นหลังมาด้วยซ้ำ แต่พอลูกชายหายดีกลับลืมไปเสียได้
“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ” นางหัวเราะร่า “ข้าเดินในหมู่บ้านนี้ เข้าออกแทบทุกหลังคาแล้ว ระยะทางแค่นี้ข้าเดินกลับเองได้ พี่ชายอยู่ช่วยพี่สาวดูแลลูกเถิดเจ้าค่ะ”
“แต่ว่า...”
“อีกอย่าง ข้าอยากเดินเล่นด้วย พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก”
“หากเป็นเช่นนั้น พวกข้าขอบใจเจ้าอีกครั้ง”
“พี่ชายพี่สาวเรียกข้าฉางซีเถิดเจ้าค่ะ”
“ฉางซี”
เด็กสาวยิ้มรับแล้วขอตัวกลับ สองสามีภรรยาเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ ทำสวนสมุนไพรของนายท่านรอง เป็นคนที่ท่านหมอหวังข่ายแนะนำมา เสิ่นฉางซีก้าวเท้าออกมาช้าๆ แหงนหน้ามองท้องฟ้า นายท่านรองยังไม่กลับ นางไม่มีงานอื่นใดรออยู่ นางเผยรอยยิ้มซุกซนเดินลากขากะโผลกกะเผลก มุ่งหน้าไปยังสระน้ำบนเขาไม่ไกลนัก เพราะขาของนางไม่สามารถลงน้ำหนักได้เต็มที่ เวลาเดินจึงต้องลากขาเช่นนี้ แต่หากนางได้แหวกว่ายในสาย
