“เปี๊ยก...ความรักไม่ได้มีแค่หญิง-ชายนะ...พ่อ แม่ พี่ น้อง นั่นก็เรียกรักเหมือนกัน แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำให้หมดหวังขนาดนั้น ผู้หญิงที่เพิ่งพบเจอด้วยซ้ำ... ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาอยู่กับเธอมาทั้งชีวิต คิดถึงคนรอบตัวบ้างเถอะ เขาจะเสียใจขนาดไหน” แสนดีกล่าวเสียงดัง เธอหวังให้คนบนบ้านได้ยิน หวังว่าคำพูดของเธอจะฉุดเขาออกมาจากหลุมดำมืดได้บ้าง...
เหมราชสะอึกซ้ำ ตอนที่หมดหวัง เขาไม่คิดถึงอะไรเลย ไม่ว่าจะพี่ชาย หรือนายแม่สีลา นางคงเสียใจไม่น้อยที่บุตรชายอย่างเขากลายเป็นคนอ่อนแอเช่นนี้
เร็วเท่าความคิด เหมราชเดินไปหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวที่ถูกทิ้งไว้บนหัวเตียงนับตั้งแต่เขาสิ้นหวัง เครื่องดับ หน้าจอดำมืด เขาไม่ได้ติดต่อกับใคร ไม่สนใจจะมองด้วยซ้ำ จนกระทั่งแบทหมด...
สายชาร์จถูกเสียบ ไฟฟ้าวิ่งเข้าจนหน้าจอเริ่มกระพริบ...
มิสคลอนับร้อย...จากคน คนเดียว
นายแม่สีลา...มารดาของเขาเอง
เหมราชน้ำตาซึม เขาหมดอาลัยตายอยาก
