ทัณฑ์เถื่อนเมียบำเรอ บทที่7.บทลงโทษคนที่ไม่ได้ทำผิด

1603 คำ

“อือ...” สะโพกผายขยับสู้ หลังเวลาผ่านไปไม่เท่าไร นายเหมืองหนุ่มยิ้มกริ่ม เขาดันฝ่ามือกับที่นอนหยาบๆ ก่อนจะโถมใส่สุดตัว พรึ่บๆ เสียงตอกอัดทรงพลังดังก้องห้องแคบๆ ผสมกับเสียงครางแผ่วๆ กับเสียงลมหายใจหอบๆ จังหวะรักดำเนินไปอย่างเผ็ดร้อน เมื่อนายเหมือนสุดหล่อจงใจสาดใส่ไม่ยั้ง เขาโถมกำลังที่มีขยับโยกสุดแรง พาหญิงสาวลอยละล่องทะยานฟ้า ดำดิ่งสู่ห้วงสมุทรดำมืด...และแตกกระจายพร่งพราว เมื่อมวลความร้อนในร่างกายระเบิดพร่าง!! “ที่นั่งเหม่อนี่ เพราะเพลียหรือกำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่?” เสียงห้าวๆ ร้องทักจนพราวฟ้าสะดุ้งโหย่ง “ปะ เปล่า!!” หญิงสาวรีบปฏิเสธทันควัน เธอก้มหน้าลง หลบสายตาเป็นประกายจ้าของผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนพิงกรอบประตูตรงหน้า “เธอเป็นไงบ้าง?” สีหน้าของพราวฟ้าซีดเซียว ริมฝีปากเธอแห้งเป็นขุย “เอ่อ...” หญิงสาวอ้าปากค้าง เธอนึกอยากจะตะโกนด่า แต่ที่ทำคือการหลบตา เขารุกรานเธอทั้งคืน เธอตื่นมาพร

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม