ความสัมพันธ์ชั่วคราว 25++
2006 คำ
“เลิกกันเถอะ”
เสียงที่บ่งบอกว่ากำลังโกรธของ เจเดน นักธุรกิจหนุ่มคู่ควงคนล่าสุดของ เรเชล นักธุรกิจสาวผู้มีอิทธิพลอย่างมากในวงการธุรกิจโลก เมื่อเขามาเพื่อบอกเลิกเธอเพราะเธอดันควงผู้ชายคนอื่นออกงานทั้งๆที่กำลังคบหาดูใจกับเขาอยู่
“ก็ได้ เราเลิกกัน บาย”
เรเชลบอกขึ้นอย่างไม่คิดสนใจ ก่อนจะเดินหนีออกจากห้องในโรงแรมมา
“เรเชล!! นี่! เรเชล! ยัยบ้าเอ้ย!!”
เสียงสบถดังขึ้นไม่ขาดสาย เมื่อเขาอุตส่าบินตามมาถึงที่นี่ เพราะคิดว่าอาจได้คำขอร้องและคำขอโทษจากเธอ แต่กลับตรงกันข้ามเมื่อเธอยอมเลิกกับเขาอย่างง่ายดาย
ปึง!
“รอนานไหมคะ? พอดีมีปัญหากวนใจนิดหน่อย ไปกันเถอะ”
เรเชลเดินมาขึ้นรถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่หน้าโรงแรม เมื่อ แดเนียล คู่ควงที่ควงไปงานการกุศลในคืนนี้ และตอนนี้เธอได้ขยับสถานะให้เขาเป็นคู่ควงคนใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว
แกร็ก! ปึง!!
“อ๊ะ! อื้อ ใจเย็นสิที่รัก อ๊าาา แดเนียล อื้ออ”
ออกจากโรงแรมนั้นเธอก็ถูกลากมาอีกโรงแรมหนึ่ง ก่อนจะถูกจู่โจมจูบอย่างหนักหน่วงเมื่อประตูห้องปิดลง ปากบางที่กำลังจะอ้าพูดถูกปิดลงทันที ก่อนเธอจะเริ่มตอบสนองเขากลับอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน
ร่างบางถูกตวัดขึ้นอุ้มแล้วพาเดินไปล้มลงนอนที่โซฟาใหญ่ก่อนที่แดเนียลจะเริ่มจูบไปตามร่างสาว ที่แค่ดึงชุดอันบางเบาที่เธอใส่อยู่ก็หลุดออกอย่างง่ายดาย
“ฮึ่ม!!!”
เขาครางออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อเธอไร้บราป้องกันเต้าอวบก่อนจะอ้าปากดูดกลืนมันเข้าไปอย่างกระสันอยาก
“อื้ออออ เร็ว อ๊า กลืนกินฉันที่รัก อื้อ อ๊า ลงไปอีก อื้อ นั่น อ๊ะ! ตรงนั้น อื้ออออ”
ปากสวยอ้าครางดังขึ้นไม่หยุด ร่างบางบิดเร้าไปมาเมื่อตอนนี้เธอถูกความต้องการเข้าครอบงำจนร้อนรุ่มไปหมด ยิ่งปากร้อนเลื่อนดูดดึงลงไปตามหน้าท้องแบนราบและหยุดลงที่กุหลาบสาวที่ถูกโกนเกลี้ยงแลดูสะอาดตา แถมยังง่ายต่อการกลืนกินสำหรับชายหนุ่มด้วย
“จ๊วบๆๆๆ จุ๊บบบๆ อื้มมม จ๊วบๆๆๆ จุ๊บๆๆๆ อ๊า แผล็บๆๆ จุ๊บๆๆๆ”
แดเนียลกลืนกินเหมือนกับอดอยากมานานแสนนานอย่างไม่คิดหยุด สองมือใหญ่เอื้อมไปกอบกำสองเต้าสวยแล้วบดขยี้ยอดปทุมถันที่แข็งเป็นตุ่มไตจนเรเชลถึงกับดิ้นรนไปมาเมื่อกำลังทรมานกับสิ่งที่เขามอบให้
“อ๊า!! แดเนียล อื้อฉันไม่ไหวแล้ว อ๊ะ เร็ว อื้อ กินมัน ตรงนั้น อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ายยย อู้วววว”
เสียงกระเส่าของเรเชลบอกขึ้นพร้อมกับยกสะโพกเสียดสีไปบนน้าคมรัวเร็ว เธอควบคุมให้เขามอบความสุขสมให้แก่ตัวเอง จนสุดท้ายหญิงสาวก็ปลดปล่อยออกมาเมื่อถูกเขากลืนกินอย่างหนักหน่วง
ส่วนแดเนียล พอเห็นเธอเสร็จสม เขาจึงค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้น มือใหญ่ร้อนรนถอดชุดที่ใส่อยู่ออก เผยให้เห็นความใหญ่โตที่อัดแน่นของเขา
“ผมรักคุณ ต่อไปนี้คุณคือผู้หญิงของผม เข้าใจไหม?...”
เขาบอกออกมาพร้อมกับก้มลงมาหาเธออีกครั้ง
“คุณต่างหากเป็นผู้ชายของฉัน...อ๊ะ! อ๊าาา”
สวบ!! ปึก!...ปึก ปึก ปึก ปึก
เธอบอกเขากลับ ก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อถูกสอดใส่เข้าไปรวดเดียวจนสุดเอ็นยาว
“ผมจะทำให้คุณยอมเป็นผู้หญิงของผมให้ได้...เรเชล”
เขาบอกอกมา พร้อมกับเริ่มเกมรักด้วยการกระแทกสอดใส่หนักหน่วง ซึ่งเธอเองก็ตอบรับเขาได้อย่างดีเยี่ยมด้วยการเด้งรับ
จากนั้นทั้งห้องก็คุกกรุ่นไปด้วยไฟรัก เมื่อต่างคนต่างก็เฝ้าสุมไฟสวาทใส่กัน เรเชลนั้นเกิดและเติบโตที่ต่างประเทศ ไม่ผิดที่เธอจะปลดปล่อยความต้องการตามธรรมชาติไปกับพวกผู้ชายที่เธอถูกใจ และแต่ละคนก็ไม่ใช่ใครก็ได้ เมื่อล้วนแล้วแต่เป็นนักธุรกิจหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จ ซึ่งแดเนียลก็เป็นหนึ่งในนั้น
“เฮ้ออออ ปวดเมื่อยไปหมด...ไหนตารางงานวันนี้ของฉันล่ะเรนนี่”
วันต่อมา หลังจากที่เธอปลดปล่อยความต้องการไปกับแดเนียลจนดึกดื่นค่อนคืน เธอก็ต้องรีบบินกลับมาที่สวิสเซอร์แลนด์ เพราะน้องชายตัวดีไม่อยู่ที่นี่แถมยังไม่บอกเธอสักคำทั้งๆที่เมื่อคืนก็เจอกันที่งานเลี้ยงนั่นแท้ๆ
“นี่เป็นเอกสารสัญญาที่คุณแดเนียลให้คนส่งมาให้ค่ะ เหลือแค่ลายเซ็นของคุณเรเชล”
“อืม เอาไปจัดการต่อด้วย”
“ค่ะ”
เรนนี่ เลขาสาวของเรเชลตอบรับก่อนจะเดินกลับออกจากห้องทำงานของเจ้านายสาวไป ส่วนเรเชล เธอรู้สึกปวดเมื่อย เลยคิดที่จะพัก ก่อนจะต้องลุยงานหนักแทน เพชรภีระ ผู้เป็นน้องชาย
ติ๊ด!
แต่โทรศัพท์เครื่องเล็กกลับส่งเสียงเมื่อมีข้อความเข้า เธอเลยหยิบขึ้นมาดูเพราะปกติโทรศัพท์เครื่องนี้จะมีแค่คนสำคัญเท่านั้นที่รู้เบอร์เธอ
เจอกันหน่อย เพื่อนสาวสุดที่รัก
“ไคโร! โอ้ววว ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้วซะอีก!”
พอเห็นว่าเป็น ไคโร ที่ส่งข้อความมาขอเจอเธอหลังจากหายเงียบไปเกือบปี จากที่ง่วงๆอยู่เรเชลก็ตื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะกดโทรออกไปหาเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ จากนั้นเธอก็แทบลืมทุกอย่างเพราะเอาแต่เล่าเรื่องราวต่างๆในชีวิตสู่กันฟัง และพอไม่หนำใจทั้งสองคนก็เลยตัดสินใจนัดเจอกัน
“ไคโร! อ๊าย! ยินดีที่ได้เจอย่ะ!”
เรเชลออกมาเจอไคโรตามที่นัดเอาไว้ สำเนียงทักทายอันสะดีดสะดิ้งของเธอดังขึ้น พร้อมกับเดินเข้ามาทั้งกอดทั้งหอม เพื่อนชายคนสนิทอย่างรู้สึกคิดถึง แต่กลับถูกไคโรดันให้ออกห่างเพราะคนรอบข้างกำลังมองมาที่เขาและเธออย่างอยากรู้อยากเห็น เพราะยังไงเขากับเธอก็ค่อนข้างมีชื่อเสียง
“เข้าไปในห้องกันเถอะ”
ไคโรบอกขึ้น ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในห้องอาหารที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“อ๊ายยยยย เรเชลลล ฉันคิดถึงเธอมากๆเลยรู้ไหม!”
และพอเข้ามาในห้องที่ไม่มีใครเห็น ไคโรกลับมีท่าทีเปลี่ยนไป จากชายมาดแมนกลายเป็นสาวในร่างชายทันที
“แหม นึกว่าเปลี่ยนเป็นผู้ชายไปแล้วซะอีก”
เรเชลอดแกล้งออกมาไม่ได้
“ไม่มีทางย่ะ! และที่มาหาก็เพราะนี่...การ์ดเชิญงานแต่งของฉัน”
ไคโรหยิบการ์ดสีหวานออกมายื่นให้เพื่อนสาวอย่างรู้สึกเขินอาย เมื่อเขาและแฟนหนุ่มตัดสินใจจะจัดงานแต่งงานเล็กๆแบบเป็นส่วนตัวกัน
“นะ...นี่อย่าบอกนะว่าเธอ...อ๊ายยย ยัยบ้า! ไปมีผัวตั้งแต่ตอนไหนย่ะ! แล้วทำแบบนี้พ่อของเธอ...”
“ฉันตัดขาดกับพ่อไปแล้ว ท่านบอกว่าไม่นับฉันถ้าฉันมีผัว”
ไคโรบอกออกมาตามความจริง เพราะเขาเลือกความรักแทนครอบครัวเลยเกิดงานแต่งงานนี้ขึ้นมา
“เฮ้อ งั้นเลิกพูดเรื่องซีเรียสกันก่อน เล่ามาว่าทำยังไงถึงได้แต่งงาน”
จากนั้นสองสาวแท้เทียมก็เล่าเรื่องราวต่างๆสู่กันฟัง ไคโรนั้นเป็นเพื่อนตั้งแต่มหาวิทยาลัยคนเดียวของเรเชล เมื่อเธอกับเขามีไอคิวที่สูงกว่าคนปกติ ทีแรกเธอก็แอบชอบเขาเพราะเห็นว่าเขาน่ะทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมสุขุมดูน่าค้นหา แต่พอได้ค้นหาจริงๆเธอกลับได้เพื่อนสาวมาแทน
“ใช่รึเปล่า?...”
“ใช่ครับ คุณเรเชล พี่สาวของคุณเพชรภีระ”
“หึหึ...เหรอ? งั้น คงต้องแย่งมาจากไอ้หมอนั่นก่อนสินะ”
เสียงหัวเราะในลำคอของ อีรอน ลูฟ ทายาทของตระกูลลูฟที่ดันมาเห็นเรเชลยืนกอด ยืนหอมอยู่กับผู้ชายที่เขาเองก็ไม่รู้จัก ทำเอาความอยากชนะในกายของเขาทำงานขึ้นมาทันที เมื่อเธอเป็นเหตุผลเดียวที่เขาเข้าหาบริษัทผลิตเครื่องมือแพทย์ชื่อดังของเธอ
“เธอสั่งเหรอไค?”
“เปล่า เธอก็รู้นี่ฉันแพ้อาหารทะเล”
“เหรอ? หรือฉันสั่ง...”
เรเชลที่ทานอาหารอยู่ถามขึ้น เมื่ออยู่ดีๆก็มีอาหารทะเลชุดใหญ่สุดหรูถูกยกมาเสิร์ฟเพิ่ม เธอเลยเงยหน้าขึ้นถามไคโร แต่ไคโรก็ส่ายหัวปฏิเสธ
“คุณอีรอนสั่งให้ค่ะ บอกว่าเป็นของขวัญสำหรับคุณผู้ชาย ขอตัวก่อนนะคะ”
เด็กเสิร์ฟที่ยกมาให้แจ้งออกมา ก่อนจะขอตัวเดินออกไป
“อีรอนเหรอ? นี่ของขวัญหรือต้องการวางยาพิษกันแน่...ว่าแต่อีรอนเหรอ? ว๊าย! อย่าบอกนะว่าอีรอน ลูฟ!?”
ไคโรมองอาหารตรงหน้าเหมือนกำลังมองยาพิษ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าชื่อของคนที่ให้ของขวัญดูคุ้นๆ
“หือ? อีตาเด็กน้อยที่วันๆเอาแต่หลีสาวไปทั่วอ่ะนะ”
ครืดดดดดดดดด
“เห็นทีคุณคงเข้าใจผิดแล้ว...สวัสดีครับ ผมอีรอน ลูฟ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“.................”
“เอ่อ...”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เสียงประตูห้องอาหารของพวกเธอก็ถูกเปิดออกแล้วร่างสูงสง่าของอีรอนก็เดินเข้ามาพร้อมยิ้มกว้างแล้วเอ่ยทักทายทุกคน เรเชลมองเขาอย่างอึ้งตะลึงกับความไร้มารยาทของเขา ส่วนไคโร ตอนนี้มองร่างสูงใหญ่เหมือนต้องการกลืนกินจนอีรอนที่มองอยู่อดขนลุกไม่ได้
“ถ้าไม่เสียมารยาทเกินไป ผมขอนั่งด้วยคน”
“ไม่! / ได้! เอ่อ...”
อีรอนบอกขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งเมื่อได้ยินคำอนุญาตและทำเป็นไม่ได้ยินคำปฏิเสธของเรเชล และเขาเลือกนั่งข้างเธออีกด้วย ทำเอาคนที่ไม่เต็มใจได้แต่ทำหน้างอง้ำ เพราะเธอไม่ชอบเขาตั้งแต่ที่ได้อ่านประวัติและเรื่องราวต่างๆในอินเตอร์เน็ตแล้ว พอมาได้เจอตัวจริงก็อดไม่ได้ที่จะไม่ชอบหน้าอย่างนี้
จากนั้นการทานข้าวก็เต็มไปด้วยความอึดอัด ไคโรก็ต้องทำตัวมาดแมนเพื่อปกปิดตัวตน ส่วนเรเชลก็อึดอัดทำตัวไม่ถูก
“หือ? นี่เหมือนการ์ดแต่งงาน...”
“หยุด! นี่ของฉัน”
เรเชลรีบหยิบการ์ดตรงหน้าขึ้นมาเพราะกลัวเขาจะรู้ความลับของไคโร ทำเอาอีรอนถึงกับขมวดคิ้วยุ่งเพราะดันคิดว่ามันเป็นการ์ดแต่งงานของเธอกับไคโร
“งั้นผมคงต้องขอตัว แล้วเจอกันใหม่”
อีรอนลุกขึ้นแล้วเอ่ยขอตัวเดินออกจากห้องอาหารไปทันที ทำเอาทั้งสองคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมได้แต่มองตามหลังเขา
“อะไรกัน คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป”
เรเชลพูดขึ้น
“นั่นสิ...ว่าแต่ เธอรู้จักเขาเหรอ?”
“ไม่...แค่เคยอ่านเจอในข่าว...ฉาวนะ”
“อ้อ...หล่อขนาดนั้น ก็ไม่แปลก ขนาดฉันยังสั่นไปทั้งตัวเลยนะตอนเขาเดินเข้ามา”
“พอเลย...แกมีผัวแล้วนะ”
“เออ ฉันลืมไป”
สองสาวในห้องเริ่มกลับมาหายใจสะดวกอีกครั้ง ก่อนจะพากันสั่งไวน์ที่แพงที่สุดในร้านเข้ามาเพื่อฉลองการสละโสดของไคโร จนกระทั่งเริ่มเมามายก็แยกกันกลับ
“อื้อออ เรนนี่...ขอบใจที่มารับฉันนะ วันนี้ฉันเมาม๊ากกกก อื้อออ ฉันมีความสุขม๊ากกก ด้วย...”
เรเชลโทรไปบอกเรนนี่ เลขาให้มาขับรถกลับให้เพราะเธอเมามากโดยไม่รู้เลยว่าคนที่มารับนั้นไม่ใช่เรนนี่อย่างที่เธอคิด
- ผู้เขียน
