8

1016 คำ
บทที่ 8 ประเทศลาว สุริษาถึงกับหน้าถอดสี เมื่อได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากคุณท่าน เรื่องให้เธอช่วยดูแลพี่ชายของคุณผู้หญิง ที่จะเดินทางมาถึงพรุ่งนี้ตอนบ่ายจนกว่าจะถึงวันกลับ.. เธออยากปฏิเสธแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะขัดคำสั่งของท่าน จึงได้แต่ตกปากรับคำอย่างจำใจ เหตุการณ์เมื่อวันวานยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำและริมฝีปาก ตอนนั้นเธอกระวนกระวายแทบตาย ทำตัวไม่ถูกไปหลายวัน นั่งก็คิด นอนก็คิด สงสัยว่าทำไมเขาถึงใจกล้าบ้าบิ่นทำแบบนั้น ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน มันทำให้เธออับอายจนไม่รู้จะทำตัวยังไงถ้าต้องเจอกัน และถ้าเลือกได้เธอจะไม่ขอเจอหน้าเขาอีกเด็ดขาด.. แต่ตอนนี้คงได้แต่ฝึกซ้อมทำหน้าหนา ไม่สะทกสะท้านเมื่อต้องเจอเขา ก๊อก ๆ ๆ หญิงสาวตื่นจากภวังค์ มองผู้ช่วยที่เคาะกระจกฉากกั้นที่แบ่งพื้นที่การทำงานเป็นสัดส่วนของใครของมัน “เข้ามาสิกิต ว่าไงจ๊ะ” “รถที่พี่แนนให้ไปติดสติ๊กเกอร์โฆษณาบ่อนมาถึงแล้ว จะลงไปดูไหมครับ” “ดูสิ ตอนนี้รถจอดอยู่ที่ไหน” “หน้าประตูฝั่งทางเข้าบ่อนครับ ตอนนี้มีลูกค้าให้ความสนใจกันพอสมควรเลย” “อือ กิตไปดูแลความเรียบร้อยก่อนนะ ให้ลูกค้าดูแค่รอบ ๆ รถพอนะ อย่าเพิ่งเปิดประตูให้ขึ้นไปบนรถ อีกสักพักพี่จะตามลงไป” “ครับ” ประกิตรับคำแล้วเดินจากไป ประมาณสิบนาทีต่อมาสุริษาก็เดินลงไปที่ชั้นล่าง เดินผ่านห้องน้ำจึงแวะเข้าไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย เพราะไม่อยากเดินย้อนกลับไปกลับมาให้เสียเวลา ขณะกำลังอยู่ในห้องน้ำก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา และกำลังพูดถึงรถที่จะออกไปดูพอดี จึงตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ “เสียดายไม่ยอมเปิดให้ดูด้านใน” “เท่าที่มองเห็นก็สวยดีนะ ขนาดรถรับส่งหน้าด่านยังหรูเลิศขนาดนั้น ถ้ารับส่งแขกวีไอพีสงสัยจะเป็นรถหรู ๆ แบบในสนามบิน” “เฮ้อ.. เห็นแบบนี้แล้วโคตรอิจฉาเมียเจ้าของบ่อนเลยว่ะแก” “อิจฉาทำไมวะ เจ้าของบ่อนหล่อเหรอ” “หล่อไม่เท่าไหร่หรอก แต่โคตร ๆ รวยเลยต่างหาก นอกจากบ่อนที่นี้แล้วยังได้ยินว่ามีบ่อนที่ปอยเปต แล้วก็ที่แม่สายด้วยนะแก ดักประเทศเพื่อนบ้านไว้ทุกด้านเลย” “จริงเหรอวะ ไม่ได้มั่วใช่ไหมเนี่ย” “จริง ๆ เพื่อนฉันมันเป็นเด็กเสี่ยคนหนึ่ง เขาชอบหิ้วมันไปบ่อนนั้นบ่อนนี้ เขารู้จักกับเจ้าของบ่อนพอสมควร มันก็เลยมาคุยให้ฟัง มันบอกว่าเวลาเสี่ยกับเจ้าของบ่อนเจอกัน มันพยายามหาจังหวะสบสายตาให้ท่าเขาตลอด เผื่อมีโอกาสได้เป็นเมียเก็บเขา ฉันก็เลยอยากลองดูบ้างเผื่อมีโอกาส” “มิน่าหลัง ๆ มานี้ถึงมารับจ๊อบที่นี่ แล้วก็แต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้เหลือเกิน” “อือ เผื่อฟลุกน่ะ ถ้าเกิดติดเบ็ดนะ แม่จะเบิร์นให้ลืมอีแก่ที่บ้านเลย” ปัง! สองสาวที่กำลังคุยกันระหว่างแต่งหน้าไปด้วยสะดุ้งสุดตัว หันไปมองคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วมองหน้ากันเมื่อฝ่ายนั้นเดินหน้าบึ้งเข้ามาเหมือนจะหาเรื่อง “คนไหนเหรอที่จะมาอ่อยเจ้าของบ่อน” สุริษาถามสองสาวข้างหน้าอย่างไม่มีอ้อมค้อม แล้วมองการแต่งตัวของพวกเธอ “คุณเหรอ” ชี้นิ้วไปยังหนึ่งในนั้น “ทำไมเหรอ” คนถูกชี้ถามกลับ ใจคอไม่ค่อยดีอยู่บ้าง เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร “แก่ก็แก่ โทรมก็โทรม พอกหน้าไว้หนาอย่างกับฉาบยางมะตอยเอาไว้ นายใหญ่ของฉันคงไม่ลดตัวมาเกลือกกลั้วด้วยหรอก” “อ้าวอีนางขี้ข้า! พูดจาดูถูกกันแบบนี้ ฉันแจ้งความจับเธอได้นะคะ” เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็ชูคอเถียงอย่างไม่กริ่งเกรงอีกต่อไป แม้สุริษาจะค่อนข้างขี้ขลาด แต่ที่นี่เธอก็พอมีอำนาจอยู่บ้าง เธอจะไม่ยอมให้คนที่คิดเลว ๆ กับคนที่เธอรักผ่านหูผ่านตาไปง่าย ๆ เด็ดขาด “ที่นี่ประเทศลาวจ้ะ ถ้าคิดว่าแจ้งความเอาผิดฉันได้ก็เชิญ” “พวกเราคุยกันอยู่ดี ๆ เธออย่ามายุ่งดีกว่า” หญิงสาวอีกคนพยายามออมชอม แต่สายตาและน้ำเสียงพร้อมบวก สุริษาใจเต้นแรงขณะสบตาสู้กับคู่กรณีทั้งสอง “ก็ไม่ได้อยากจะยุ่ง ถ้าพวกเธอไม่ได้พูดถึงนายใหญ่ของฉันแบบนั้น.. จะบอกให้รู้ไว้เลยนะ พวกคุณสองคนรวมกันยังเทียบขี้เล็บคุณผู้หญิงยังไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นเลิกฝันเฟื่องซะเถอะ” “เธอรู้ได้ยังไงว่าเทียบไม่ติด แก่ ๆ มันจะมาสู้สาว ๆ ได้ยังไง” “ฮึ!” สุริษาทำหน้าสมเพชอีกฝ่าย “คุณผู้หญิงของฉันยังเอ๊าะ ๆ อยู่เลยจ้ะ อายุเพิ่งจะยี่สิบห้า ผิวสวยใสอย่างกับผิวเด็ก ความสวยระดับนางงามยังชิดซ้าย หน้าตาแก่เกินวัยอย่างพวกเธออย่ามาคุยอวดให้ฉันขำหน่อยเลย” “ปากดีนักนะมึง!” ฉาด! คนถูกดูถูกทั้งโมโหทั้งอับอาย และถือว่าตัวเองมีพวกมากกว่า จึงเปิดฉากตบใส่อีกฝ่ายไม่ออมแรง สุริษาเจ็บจนน้ำตาร่วง แต่เธอไม่ใช่สุริษาที่ขี้ขลาดจนไม่กล้าสู้คนเหมือนแต่ก่อนแล้ว ถึงจะกลัวแต่ก็ขอสู้สุดใจ เพราะงานนี้เธอไม่ใช่คนผิด สองคนนี้ต่างหากที่ผิด คิดจะมายุ่งกับคนที่เธอเคารพรัก เธอจึงสู้กลับเท่าที่จะสู้ได้ แม้จะเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดก็สู้ยิบตา
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม