บทที่ 17
มือเรียวนุ่มนิ่มเพราะไม่เคยต้องทำงานหนักรีบบีบปากของสามี ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความขัดเขิน ที่เขาพูดจาแสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่เกรงใจคนอื่น
“ไม่ไปก็ไม่ไปค่ะ ไม่ต้องเท้าความแต่หนหลังให้จูนอายก็ได้”
มือใหญ่รวบมือบางมากุม ยิ้มพึงพอใจเมื่อได้เห็นสีหน้าขัดเขินแดงระเรื่อ
“ลุกไปตักอาหารกันเถอะ”
“พี่ปูนไม่ต้องไปหรอกค่ะ เดี๋ยวจูนตักมาให้เอง”
“ตามใจ แนนไปตักอาหารมากินสิ”
“ค่ะคุณท่าน” สุริษาลุกตามนายหญิงของเธอไป “คุณผู้หญิงคะ เมนูปลาที่นี่อร่อยมาก เครื่องเคียงข้าวต้มก็เด็ด น้ำเต้าหู้ก็เข้มข้นกลมกล่อม ขนมปังนี่อร่อยทุกอย่างเลยค่ะ แยมก็ทำเอง ไม่ได้ซื้อสำเร็จรูปมาใช้เหมือนที่อื่น”
“จริงเหรอคะ เดี๋ยวจูนต้องลองให้ครบทุกรายการเสียแล้ว พี่ปูนเขาชอบกินปลามาก ๆ เลยค่ะคุณแนน จูนตักให้เขาลองดีกว่า”
“ขนมปังปิ้งร้อน ๆ รับประทานเปล่า ๆ ก็ยังอร่อยเลยค่ะคุณผู้หญิง”
สุริษาพาคุณผู้หญิงคนสวยของเธอเด
