“ว่าอย่างไรนะ มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ฉันไม่เชื่อหรอก” เตียวลู่เฟินตัวแข็งทื่อเป็นหินเมื่อน้องสาวอย่างหยางลู่เอินเล่าเรื่องเหลือเชื่อของหยางฟางหรงให้ฟัง
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน แต่ตอนนี้นังฟางหรงมันเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปทุกอย่างเลย มันมีจักรยาน มันจึงปั่นเข้าไปในเมืองเกือบจะทุกวันและซื้อของจากในเมืองกลับบ้านเต็มรถพ่วงเลยนะพี่” น้ำเสียงของหยางลู่เอินฟังดูร้อนรนนัก เธอทั้งอิจฉา ริษยา และหงุดหงิด
“มันอ่านออกเขียนได้ได้ยังไง แถมยังอ่านภาษาต่างประเทศออกและแปลส่งสำนักพิมพ์ได้ด้วย เรื่องนี้มันบ้าบอมาก ขนาดเราสองคนได้มีโอกาสไปเรียนหนังสือตั้ง 1 ปียังแค่พออ่านออกเขียนได้ คิดเลขเป็น ภาษาต่างประเทศนี่ยิ่งไม่เคยรู้อะไรเลย ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ไม่เชื่อ” สองพี่น้องพูดคุยกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด แต่เก่าก่อนที่พวกเธอไม่ชอบหยางฟางหรงก็เพราะแม่นั่นสวยเกินหน้าเกินตาใครๆ แล้วตอนนี้นั
