บทที่6 สาเกของเรียวมะ

1354 คำ
บทที่6 สาเกของเรียวมะ ช่วงกลางดึกเรียวมะมักจะใช้ความคิดอยู่คนเดียว เขาต้องวางแผนอะไรหลายๆ อย่างและที่ขาดไม่ได้ก็คือเหล้าสาเกที่เขาต้องดื่มเป็นประจำ นามิยกสาเกสูตรพิเศษที่ครอบครัวของอายาโนะเป็นคนสั่งสอนให้ทำมาตั้งแต่วัยเด็กจนกระทั่งครอบครัวของอายาโนะจากไปเธอก็ทำมันไว้เพื่อนายท่านและไว้สำหรับงานรับรองต่างๆ เธอจะมีรายได้จากตรงนี้เรียวมะจะให้เธอเป็นกรณีพิเศษ วันนี้เธอแต่งตัวเรียบร้อยเพราะแขกอย่างโทชิยังอยู่เขาต้องรอดูการฝึกซ้อมในวันพรุ่งนี้เพื่อความมั่นใจที่จะให้คนของเรียวมะตามไปดูแลเขาและครอบครัว “นายท่านจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ” “ทำไมยังไม่นอนอีก” เรียวมะถามพร้อมยกแก้วสาเกที่พึ่งถูกรินให้เข้าปาก เกาะอายาโนมีสายลมจากทางเหนือพัดผ่านเข้ามาตลอดเวลาอากาศที่นี่จึงไม่ค่อยร้อนมากเย็นสบายบางคืนก็หนาวเหน็บจนต้องใส่เสื้อคลุมกันเลย “นามิเห็นนายท่านดูเครียดๆ เลยลงมาดูเผื่อนายท่านจะให้นามิช่วยอะไร” “ฉันไม่ได้เป็นอะไร สาเกของเธอรสชาติดีดื่มด้วยกันไหมล่ะ” “นามิดื่มไม่เป็นค่ะนายท่าน นามิทำเป็นอย่างเดียว” “ลองสิจะได้รู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง” เรียวมะรินสาเกใส่แก้วให้นามิ เธอยกมันขึ้นมาดมแล้วจิบเบาๆ ใบหน้าขาวใสแดงก่ำสำลักจนเรียวมะต้องลูบหลังเธอเบาๆ เขาหัวเราะชอบใจที่เห็นเธอเสียอาการจนน้ำตาล่วง “นายท่านมันขมมากเลย” “สาเกก็ต้องแบบนี้แหละดื่มไปสักพักเดี๋ยวก็ชินไปเอง” นามิส่ายหน้าส่งแก้วคืนให้กับเรียวมะเธอไม่ชอบและคิดว่าไม่มีทางที่เธอจะดื่มมันเด็ดขาด จากที่อากาศเย็นตอนนี้กับร้อนรุ่มเธอจิบไปแค่นิดเดียวแท้ๆ ฤทธิ์ของมันช่างรุนแรงอะไรขนาดนี้ “นามิขอตัวก่อนนะคะนายท่าน” สาวน้อยนามิรีบเดินกลับขึ้นมาบนห้องเธอถอดชุดแขนยาวกางเกงขายาวออกเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดนอนบางๆ แอร์ในห้องถูกปรับอุณหภูมิให้ต่ำลงมาอีกจนเหลือเพียงยี่สิบองศา “ทำไมมันแรงแบบนี้นะคุณเรียวมะไม่เป็นอะไรเลยหรือไง” เธอบ่นแล้วบ่นอีกสุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องไปหยิบกล่องดิลโด้ที่ไอริให้มา ถึงแม้ว่าไม่อยากทำแต่ทุกครั้งที่ใช้เหมือนเธอได้ปลดปล่อยตัวเองออกมา สองขาที่ตั้งชันส่งผลให้ปลายเท้าเธอจิกผ้าปูที่นอนความเสียวของลิ้นเทียมที่ถูกเร่งจนสุดทำให้น้ำในกายสาวพุ่งกระฉูดออกมาเธออ้าปากร้องครางกระเส่าโดยไม่รู้เลยว่าหน้าห้องของเธอมีใครยืนอยู่ เรียวมะจะขึ้นมาบอกเธอให้ไปนอนกับลูกของเขา คืนนี้เขามีงานด่วนแต่เสียงร้องครางที่ดังออกมาพาให้คนอารมณ์เปลี่ยวต้องหมุนตัวกลับไปช่วยตัวเอง มือหนาวางทาบไปกับผนังห้องน้ำ เขาปล่อยให้น้ำอุ่นไหลชโลมเรือนร่างอีกมือชักรูดช่วยตัวเองเสียงครางหวานที่ดังก้องอยู่ในหัวทำให้เรียวมะจินตนาการไปไกล หากเขาได้ร่วมเตียงเคียงหมอนเขาไม่อยากคิดเลยว่าสองเต้าของเธอจะเป็นยังไง จุดอ่อนไหวของเธอจะสะอาดหน้ามองเพียงใดเขาอยากจ่อปลายลำถูไถไปมาแล้วสอดใส่เข้าไปในกายเธอจนเลือดบริสุทธิ์สาดกระเด็น “อืมม” เสียงครางของเรียวมะช่างเซ็กซี่เหลือเกินเขาเร่งจังหวะข้อมือรัวๆ จนน้ำขาวขุ่นพุ่งออกมาเต็มผนังห้องน้ำ “ถ้าได้แตกใส่ปากก็คงดี หึ” วันต่อมา คุณหนูไดเดินลงมาจากห้องด้วยชุดนอนไม่มีใครรู้เลยว่าเรียวมะไปไหนนอกจากเก็นชิมือซ้ายที่เขาไว้ใจให้ดูแลบ้านในยามที่เขาไม่อยู่ “คุณเก็นชิคะนายท่านไปไหนหรือคะ” “นายท่านบินไปทำภารกิจที่ญี่ปุ่นคงจะกลับคืนนี้ วันนี้คุณหนูไดต้องอยู่บ้านจนกว่าคนของท่านโทชิจะกลับรวมถึงคุณด้วย กรุณาทำตามที่กระผมสั่งเพราะผมไม่ได้ใจดีเหมือนคาซุกิ” เก็นชิพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบสายตามองตรงไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาเป็นมือสังหารที่นิ่งที่สุดคำขอร้องของคนจะตายก็ไม่อาจทำให้เขารู้สึกสงสารได้เลย “แล้วคุณทานอะไรหรือยังคะ” “กระผมทานแล้ว” เก็นชิมองสบตากับนามิแค่แวบเดียวเท่านั้นใบหน้าของเขาก็แดงก่ำจนถึงใบหู นามิหันกลับมาสนใจคุณหนูไดของเธอต่อ กว่าจะทานข้าวหมดต้องหลอกล่อกันอยู่นาน ประเทศญี่ปุ่น สาวสวยผมดำจูบปากกับเรียวมะอย่างดูดดื่มเธอกำลังหลงในพิศวาสของคุณหมอหนุ่มโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าเขามาเพื่อฆ่าเธอ ภายนอกเขาคือคุณหมอผู้รักเด็ก คุณหมอที่หลายๆ คนยกย้องและแพ้ความน่ารักของเขาแต่ด้านมืดเขาคือนักฆ่า “คุณเรียว...อ๊ามิกิไม่ไหวแล้วใส่มันเข้ามาสักทีเถอะค่ะ” “ใจเย็นที่รัก” เรียวมะกดหัวเธอลงไปเพื่อใช้ปากปลดความอัดอั้นที่เขาสะสมมาทั้งคืนน้ำรักพวยพุ่งอยู่ภายในถุงยางอนามัย เรียวมะมองรอบๆ ห้องที่ใช้ปรนเปรอความสุขเขาต้องเก็บดีเอ็นเอของตัวเองให้หมดไม่ให้มีอะไรหลงเหลือ “แค่กๆๆ” ความใหญ่โตกระทุ้งคอจนลึกสุดโคนสาวสวยตาโตแทบขาดใจตายเรียวมะจึงหันไปรินสาเกให้เธอได้ดื่ม “พักก่อนดื่มสาเกกับผมก่อนนะครับ” “ค่ะ คุณหมอเรียวน่ารักจัง” “เมื่อคืนคุณสวยจนผมต้องเข้าไปขอทำความรู้จัก คุณคงไม่ผิดหวังใช่ไหมครับคุณมิกิ” “ไม่เลยค่ะ คุณเป็นวันไนซ์ที่แสนวิเศษที่สุดที่มิกิเคยเจอมา ไว้โอกาสหน้ามิกิจะนัดคุณอีกนะคะ” สาเกในแก้วถูกมิกิยกดื่มจนหมดไม่ถึงหนึ่งนาทีดวงตากลมโตก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเหมือนเลือดจะไหลออกมาเธอมองเรียวมะใส่เสื้อผ้าจนเห็นชุดสีดำและผ้าปิดปาก “คะ ใครส่งแกมา ฮึก!!” สาวสวยควานหาตัวชายหนุ่มหวังจะจิกหรือข่วนเพื่อทิ้งรอยดีเอ็นเอไว้เป็นหลักฐานแต่เรียวมะขยับถอยหลังเพียงก้าวเดียวสาวสวยก็ทรุดลงไปที่พื้น เมื่อลมหายใจเฮือกสุดท้ายสิ้นสุดลงเขาก็แตะหลังใบหูเพื่อเรียกทีมเก็บกวาดเข้ามายาพิษที่เขาผลิตคิดค้นมาสามารถฆ่าคนได้เพียงหนึ่งนาทีแถมยังสลายตัวในเลือดภายในยี่สิบนาทีกว่าจะมีคนมาพบศพของมิกิตัวยาก็สลายไปหมดแล้ว “นายท่านครับจะเข้าไปดูสมาคมก่อนไหมครับ” “อืม” คาซุกิขับรถมายังสโมสรโอตะบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ต่างก้มคำนับการมาของเรียวมะในครั้งนี้ เขามองไปที่รูปคุณทวดที่เสียไปเมื่อหลายปีก่อนแล้วก้มคำนับค้างไว้ ทุกครั้งที่เขาทำงานสำเร็จเขามักจะมาที่นี่เพื่อชำระล้างสิ่งสกปรกโสมมออกจากตัว ที่นี่เป็นสถานที่ต้องห้ามไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งแม้แต่นายตำรวจหรือรัฐมนตรีก็ไม่กล้ามา สมัยคุณทวดเขาอยู่เขาฆ่าหมดไม่สนว่าเป็นลูกหลานใคร “คนของท่านโทชินำทองมาให้แล้วครับนายท่าน” คาซุกิรีบเข้ามารายงาน ทุกงานที่เรียวมะทำมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอ “เอาเก็บไว้ในเซฟแล้วเตรียมเครื่องบินด้วยกูจะบินกลับคืนนี้เลย” “ครับนายท่าน” ------------------------- พ่ออออ โหดไปไหมเลือดเย็นมากกกก
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม