บทที่ 6

1049 คำ

เพื่อนชายจากไปได้สักพักใหญ่แล้ว แต่มุกดากลับยังยืนอยู่ที่เดิมพร้อมด้วยจดหมายรักที่เพื่อนสนิททิ้งเอาไว้ให้คิดหนักก่อนจาก จนเมื่อได้ยินเสียงร้องอวยพรดังขึ้นจากด้านนอกเธอถึงได้สติเตรียมจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในงาน แต่จังหวะก้าวเดินกลับมีอันต้องชะงักเมื่อหันมาพบเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคนเสียก่อน “คุณธัญญ์!” ก็ไหนว่าไม่มา แล้วเขามานานแค่ไหนแล้ว “ตกใจอะไรนักหนา แล้วนั่นซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง” เขาถาม ก่อนจะลอบมองไปยังด้านหลังที่มีบางสิ่งถูกซ่อนเอาไว้แต่กลับไม่มิด “มะ...ไม่มีค่ะ ว้าย! คุณธัญญ์เอาของมุกคืนมานะคะ” สายเกินที่จะร้องห้ามได้ทันเพราะเขาแย่งไปแล้ว แถมยังถือวิสาสะเปิดอ่านอีกด้วย “หึ! น้ำเน่าชะมัด นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังมีคนเขียนจดหมายรักให้กันอยู่อีกหรือไง ปัญญาอ่อน” ใจจริงก็อยากจะฉีกทิ้งเพราะหมั่นไส้ แต่มาคิด ๆ ดูอีกทีเก็บไว้ปั่นประสาทคนแถวนี้เล่นคงดีไม่น้อย ระหว่างอยู่ที่นี่เขาจะได้มีเรื่องให้ทำแก้เบื่อ ยกตัวอย่างเช่นแกล้งหล่อนเหมือนที่เคยแกล้งมาตั้งแต่เด็ก ๆ “ผัวไม่อยู่เหงาจัดจนถึงขั้นลักลอบคบชู้ แม่ฉันจะว่ายังไงนะถ้าเห็นจดหมายนี่” คำถามนั้นทำเอาคนฟังถึงกลับหน้าชาให้กับคำกล่าวหาที่ไม่เป็นความจริง “อย่านะคะ มุกกับพุฒเราเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ ค่ะ” แม้จะค่อนข้างมั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน แต่สำหรับเธอแล้วพุฒเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีวันที่เธอจะมองเขาเป็นอย่างอื่น “ฉันเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นมากกว่า และเท่าที่เห็นเธอเองก็คงมีใจให้ไอ้หน้าอ่อนนั่นไม่น้อยถึงได้ไม่ปฏิเสธ” ถ้าเรื่องนี้เธอแค่ไม่อยากทำลายความเป็นเพื่อนที่มีมายาวนานก็เท่านั้น หากรู้ว่าการเงียบของตัวเองจะทำให้คนตรงหน้าตีความหมายไปในทางที่ผิดเธอคงเลือกที่จะปฏิเสธเพื่อนไป อย่างน้อยเขาจะได้เลิกว่ากันด้วยเรื่องไม่จริงเสียที “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณธัญญ์” หนนี้ไม่เพียงแต่ไม่ฟังคำอธิบาย เขายังเดินหนีไปราวกับเสียงของเธอนั้นคือสิ่งที่น่ารำคาญ ซึ่งก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้กับเธอ “ไหนว่าไม่มาไงยะ” แม้ท่าทีที่ญาดาแสดงออกจะบึ้งตึง แต่ทุกคนกลับรู้ดีว่าท่านคิดถึงลูกชายมากแค่ไหน ทุกครั้งที่อีกฝ่ายโทร.มาบอกว่าจะลงมาเยี่ยม ท่านก็ไม่เคยลืมที่จะเข้าครัวทำของโปรดไว้รอด้วยตัวเองเลยสักครั้ง ครั้งนี้เองก็เช่นกันที่ได้พบหน้าลูกชายในวันเกิด “วันเกิดแม่ทั้งทีผมจะพลาดได้ไงครับ” เขาตอบก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มคนขี้งอนถึงสองฟอดใหญ่ ให้สาสมกับความคิดถึงที่มี “มาคนเดียวหรือเปล่า หรือว่าเอาแม่ดาราอะไรนั่นไปแอบไว้ที่ไหน” “มาคนเดียวครับ แขเขาไม่ว่าง ติดถ่ายละคร” ถึงว่างก็ห้ามมา นางบอกกับลูกชายแบบนั้นผ่านม่านตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจทุกครั้งที่ได้ยินชื่อคนที่เป็นต้นเหตุทำให้นางกับลูกต้องมีปัญหากัน จนถึงขั้นอีกฝ่ายตัดสินใจย้ายออกไปจากบ้าน ไปอยู่ต่างที่ต่างถิ่นเพื่อเป็นการตัดปัญหา “นี่มันอะไรกัน!” ความสงบสุขในชีวิตมีอันต้องถูกทำลายลงอีกครั้ง เมื่อพบว่าแม่กับน้องสาวพยายามจะทำข้ามเส้นที่ขีดแบ่งไว้ “คำสั่งของแม่ ว่าตั้งแต่วันนี้ไปให้ยัยมุกย้ายมานอนกับพี่ที่ห้อง” ทิวาเป็นคนตอบก่อนจะดันหลังเพื่อนรักให้เข้าไปในห้องพี่ชาย ก่อนจะกำชับบอกต่อถึงข้อความที่ยังพูดไม่จบ “แล้วแม่ยังบอกอีกด้วยว่าถ้าไม่เหลือบากกว่าแรง ท่านอยากอุ้มหลานแล้ว” จบคำพูดนั้นประตูห้องก็ถูกปิด ก่อนจะตามมาด้วยเสียงบางอย่างที่ดัง ‘คลิ๊ก’ ให้ได้ตกใจ “แม่คงสั่งต่อว่าให้ล็อกประตูจากด้านนอกเพื่อกันไม่ให้ฉันหรือเธอแอบออกไป” เป็นธัญญ์ที่เฉลยถึงสิ่งที่อีกคนกำลังสงสัย ก่อนจะลอบถอนหายใจให้กับสิ่งที่แม่กับน้องสาวกำลังพยายามอยู่ “คุณธัญญ์จะให้มุกนอนตรงไหนคะ” “อยากนอนตรงไหนก็เลือกเอา ยกเว้นเตียงฉัน” มุกดาพยักหน้ารับก่อนจะเลือกโซฟาที่อยู่ถัดไปไม่ไกล แม้มันจะแคบไปสักนิดแต่ก็คงดีกว่าพื้นแข็ง ๆ อีกอย่างนอนตรงนี้คงไกลพอที่จะไม่รบกวนเขา เพราะแค่ต้องมีเธออยู่ในห้องด้วยเขาก็คงหงุดหงิดหัวใจมากพอแล้ว เธอจะไม่สร้างปัญหาให้เขาอีก จะอยู่ตรงนี้เงียบ ๆ รอจนเช้าให้ทิวามาไขกุญแจให้แล้วพาตัวเองออกไปจากห้องเขาในทันที เพราะความเหนื่อยล้าจากการช่วยทุกคนในบ้านเตรียมงานฉลองมาตลอดทั้งวันทำให้หญิงสาวหลับไปอย่างง่ายดาย ต่างจากอีกคนที่นอนไม่หลับ สายตาจ้องอยู่ที่แผ่นหลังบอบบางของคนที่กำลังนอนขดคู้อยู่บนโซฟาเงียบ ๆ ท่ามกลางความรู้สึกมากมายที่กำลังว่ายวนอยู่ในหัว หนึ่งในนั้นคือความรู้สึกผิดที่ปล่อยให้หล่อนไปนอนลำบาก ส่วนตัวเองกลับนอนสบายอยู่บนเตียงที่ทั้งนุ่มทั้งกว้าง สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่ทนไม่ไหวตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปช้อนอุ้มคนหลับลึกให้มานอนบนเตียงด้วยกัน ไม่ใช่เพราะนึกพิศวาสอะไรอีกฝ่าย แต่เพราะถูกสอนมาให้เป็นสุภาพบุรุษ อีกอย่างถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูแม่เขาเข้าล่ะก็มีหวังถูกบ่นจนหูชา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more